E2 E4
Չորեքշաբթի է, ժամը 12-ը, ես ծխախոտ եմ վառում և մտորում հետագա անելիքներիս մասին: «Մտորում եմ հետագա անելիքներիս մասին» բառակապակցությունը գուցե ձևակերպված է ոչ այնքան հաջող, ոճական առումով թերևս կատարյալ չէ և տարողունակ չէ այն իմաստով, որ ամբողջական պատկերացում չի տալիս մինչ այդ պահի, այսինքն՝ չորեքշաբթի օրվա մինչև ժամը 12-ը շուրջս ստեղծված իրադրության և իմ ունեցած հոգեվիճակի մասին: Ուրեմն, այդ բացը ինչ-որ ձևով լրացնելու համար ինձ իրավունք եմ վերապահում ասելու նաև հետևյալը.
- Հենց սկզբից հայտարարում եմ, ես անմեղ եմ, և այս իրողությունը չպետք է դառնա քննարկման առարկա: Ես կաշառակեր չեմ ու ժխտում եմ իմ անձին ուղղված բոլոր հերյուրանքները, ես միշտ և ամենուր գործել եմ ելնելով Ժողովրդի ու Հանրապետության շահերից, ես սիրում եմ իմ Ժողովրդին: Ինձ հիշեցնում եք Աստծո դատաստանի մասին, հիշեցնում եք ինձ ուղղված Ձեր նամակներում, խնդրեմ, ես միշտ պատրաստ եմ կանգնել ցանկացած Արդարադատության առջև: Այսքանը:
Հիմա չորեքշաբթի է, ժամը 12-ը, ես վառել եմ ծխախոտը և մտորում եմ հետագա անելիքներիս մասին: Ընդամենը 68 կիլոմետր է, և այս թիվը գրված է իմ նոթատետրում: Ես անում եմ ինձ անհրաժեշտ մի քանի նշումներ ևս, ու շտապում դուրս: Ինձ տրված է չորս ժամ, ուրեմն, ժամում պետք է անցնել 17 կիլոմետր: Նախապայման է՝ օգտվել տարբեր փոխադրամիջոցներից, սակայն գերադասելի է քայլելը: Նայում եմ քաղաքի հատակագծին և ինձ համար պարզ է դառնում, որ նպատակահարմար է շարժվել հարավից հյուսիս: Ես նստում եմ տաքսի, այն 50 րոպեում անցնում է 16 կիլոմետր 500 մետր: Իջնում եմ, արագացնելով քայլերս՝ անցնում ևս 500 մետր: Նայում եմ շուրջս, ոչ մի ծանոթ դեմք, չկա նաև Նա: Ժամը 13-ն է: Շրջվում եմ դեպի արևելք: Հարկավոր է մի քիչ մտածել: Անցնում է ևս 10 րոպե, ես վճռում եմ: Նորից նստում եմ տաքսի և խնդրում վարորդին բարձրացնել արագությունը: Վարորդը հարցնում է շարժման ուղղությունը:
- Ես փնտրում եմ Նրան...
Մենք 50 րոպեում անցնում ենք 50 կիլոմետր 990 մետր: Վճռում եմ. իջնում եմ մեքենայից ու նայում շուրջս. ամայի դաշտ է ու լռություն, չկա նաև Նա: Վճարում եմ և ուղարկում տաքսին: Ամփոփում եմ արդյունքները. 2 ժամում անցել եմ 67 կիլոմետր 990 մետր, մնում է անցնել ևս 10 մետր՝ մնացած 2 ժամում: Հարկավոր է մի քիչ մտածել: Անցնում է ևս 10 րոպե, ես վճռում եմ: 3 մետր քայլում եմ դեպի արևմուտք, ապա շրջվում աջ ու 2 մետր քայլում դեպի հյուսիս, հետո ետ եմ շրջվում ու 1 մետր 90 սանտիմետր քայլում դեպի հարավ, ապա շրջվում ձախ ու 3 մետր քայլում դեպի արևելք: Անցնում է 3 րոպե, կա ևս 1 ժամ 47 րոպե, և պետք է անցնել մնացած 10 սանտիմետրը: Անչափ լարված ու անհեթեթ իրավիճակ է՝ ամայի դաշտ ու լռություն, չկա նաև Նա:
Դեպքերի այսօրինակ ընթացքը նյարդայնացնում է ինձ, ես զգում եմ ուժգնացող դողն իմ ոտքերում, այն դանդաղորեն բարձրանում է վեր, ջղաձգում մարմինս, և ակամա միզարձակումը ստիպում է հիշել ծեր դերասանին, որի վրայից քրտնքախառը միզահոտ էր բուրում, նուրբ և ինչ-որ տեղ՝ դուրեկան: Ի՞նչ է սա, հոգնածության մղձավա՞նջ, թե՞ կեղծ հուզականության րոպեական բռնկում: Ինչ էլ որ լինի՝ ձանձրալի անհեթեթություն է, որ միայն այս ոռային տարածքում է հնարավոր:
- Վերջ տվեք հիմարությանը, - ձայնս անսովոր բարձրացնում եմ և բարկացած շուրջս նայում:
Ամայի դաշտ ու լռություն, չկա նաև Նա:
- Վերջ տվեք հիմարությանը, - նորից եմ գոռում ու տարակուսած շուրջս նայում:
Ամայի դաշտ ու լռություն, չկա նաև Նա:
- Բավական է, վերջացրե՛ք, - վախվորած ճչում եմ ես ու թուլացած պառկում գետնին:
Ամայի դաշտ ու լռություն, չկա նաև Նա:
Նայում եմ ժամացույցին, մնացել է 10 վայրկյան:
1. Ես սողում եմ 1 սանտիմետր դեպի հյուսիս:
2. Ես սողում եմ ևս 1 սանտիմետր նույն ուղղությամբ:
Հարկավոր է մի քիչ մտածել, անցնում է 6 վայրկյան, ես մի պահ ետ եմ նայում, կա ընդամենը 1 վայրկյան և ամբողջ 8 սանտիմետր: Ես վճռում եմ՝ այլևս ոչ մի շարժում, միայն սպասել:
Անցնում է որոշ ժամանակ, ինչ-որ ձայներ են հասնում ինձ, ես նայում եմ դիմացս, երեք մարդ գալիս են դեպի ինձ:
- Վեր կացեք, պարոն Մ., - ինձ է դիմում նրանցից մեկը:
- Ոչ, ես չեմ շարժվի, մինչև չասեք՝ թե որտեղ է Նա:
- Նրան այսօր դուք չեք տեսնի, մի քիչ տկար է ու ընկճված: Մենք լիազորված ենք Նրա կողմից հաղորդելու հետևյալը. «Թանկագի՛ն պարոն Մ., դուք պատվով կատարեցիք ձեր պարտականությունները և իրավունք ունեք (որպես իմ կողմից հարգանքի տուրք ձեր անձի նկատմամբ) ինքներդ ընտրել ձեր տեղը... մահացածների մեջ»:
- Միևնույն է, ես տեղիցս չեմ շարժվի այնքան ժամանակ, մինչև չտեսնեմ Նրան, և հետո, պետք է հանձնեմ նաև նամակի պատասխանը: Նա ինձ կրկին հիշեցրել է Աստծո դատաստանի մասին:
- Տվե՛ք նամակը, մենք ինքներս կհանձնենք Նրան:
- Ես ձեզ չեմ վստահում:
- Թանկագի՛ն պարոն Մ., դուք հո երեխա չե՞ք, մի՞թե չեք գիտակցում, թե ի՛նչ է ձեզ սպասում, դուք արդեն դիակ եք, 1 ժամ հետո կլինեք նեխող դիակ, և եթե մենք ձեզ չտեղափոխենք ձեր տեղը, պարզապես խայտառակություն կլինի մեր ծառայության համար: Ի վերջո, թանկագի՛ն պարոն Մ., այս ամենը միայն ու միայն ձեր օգտին է, քանզի ձեզ մեղադրում են նաև բռնաբարության մեջ, այն էլ ծանրագույն ձևով:
- Այդ ի՞նչ նոր զրպարտություն է, ես կին ունեմ, երեխաներ...
- Այո, պարո՛ն Մ., կին, երեխաներ: Դուք մեղադրվում եք անկողնուն գամված հաշմանդամի կնոջը բռնաբարելու մեջ, այն էլ ցավալի հանգամանքներում. հենց իր աչքերի առջև: Եվ հռհռացել եք՝ տեսնելով նրա տառապանքները, այո՛, մի մարդու վրա, ով բացարձակ անզոր է եղել ձեզ պատժելու, ով գամվել է անկողնուն մի չար դիպվածով, երբ կատարում էր իր պարտքը հայրենիքի հանդեպ: Դուք սադիստ եք, պարոն Մ.:
- Ահա թե ինչ, գարշելի՛ ճիճուներ, հիմա ամեն ինչ հասկացա, այս ամենը Նրա դավադիր խաղերն են, իսկ դուք ընդամենը մի չոր քաք եք, ես հրապարակում եմ պատասխան նամակը, որտե՞ղ է այդ հատվածը... ահա՛...
...այդ կինը կանգնած է մայթին, չորրորդ քառակուսու մեջ, հագնված է կոկիկ և ճաշակով: Թվարկենք մի քանի մանրամասներ, որոնք կօգնեն մեզ հասկանալ այդ կնոջ անթաքույց մղումը և մեզ համար գուցե դույզն-ինչ պարզ լինի, թե այնուամենայնիվ, ի՞նչ է այս ամենը նշանակում: Սովորական, շաբլոն մտածողությունը մեզ ոչնչով չի օգնի, հասարակ ոճը՝ նույնպես, ինչ-որ նոր բան է հարկավոր: Ինչևէ, ժամանակն անցնում է, նա կանգնած է չորրորդ քառակուսու մեջ.
- e2-e4
Կարմիր, թափանցիկ ցանցագուլպաներ, սև գլխաշոր, և ի՜նչ աչքեր են, Տեր իմ. ի՜նչ կրծքեր. ես վախվորած իջնում եմ մեքենայից. շուրջս խառնամբոխ է, սակայն այլևս ուշ է.
- c7-c5
- Ձg1-f3
- d7-d6
- d2-d4
- Տիկի՛ն, ի սեր Աստծո, ասացե՛ք, մի՞թե՛ դուք զինվոր եք:
- Պարո՛ն, անմիջապես երևում է, որ անչափ վատ եք դաստիարակված, դուք կանանց այդպիսի հիմար հարցերո՞վ եք դիմում:
- Տիկի՛ն...
- Լռե՛ք, պարո՛ն, միևնույն է՝ դուք բացարձակ հիմար եք, և ոչ միայն դուք, բոլորդ էլ այդպիսին եք:
- c5:d4
- Ձf3:d4
- Սակայն ի՞նչ արած, ուրիշ ելք չկա, մղձավանջները տանջում են մեզ, անկողնու գոլությունը ուղղակի սպանում է, ո՞րն է ձեր մեքենան:
- Ձg8-f6
... - Ահա և տեղ հասանք, մեքենան գարաժ մտցրեք, առջևում մի ամբողջ գիշեր է:
- Ինչ է, սա ձեր տո՞ւնն է:
- Իմ ամուսնու: Սրանք էլ մեր երեխաներն են, դե՛, ողջունե՛ք քեռուն.
- Մենք ուրախ ենք, ուրախ,
Հաճախ եկեք դուք մեր տուն,
Եվ օգնեք մեր հայրիկին,
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
- Ձb1-e3
- a7-a6
- f2-f4
- Թd8-c7
- Եվ օգնեք մեր հայրիկին,
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
- Փf1-e2
- e7-e5
- Ձd4-f3
- Փc8-e6
- f4-f5
Օ՜, Տեր իմ, ես տեսա նրա ճերմակ կրծքերը և բաց փորը, սակայն մի անորոշ սարսափ ասես շերտ առ շերտ լցվում էր հոգիս, ու տաղտկալի մի սպասում ինձ գամում էր բազկաթոռին: Ամեն ինչ պարզ էր, այդ կնոջ մերկանալը դեռ ոչինչ չէր նշանակում, հարկավոր էր մի քիչ էլ խուսանավել: Տան չգիտես որ անկյունից խուլ լսվում էր անհանգիստ մի տնքոց, ցավատանջ ու երգախառը, լցված նաև ոխակալ չարությամբ: Արտառոց մի սարսուռ անցավ մաշկիս վրայով:
- Փe6-c4
- Փc1-g5
- Եվ օգնեք մեր հայրիկին,
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
- Ձf8-d7
- Ձf3-d2
- Փc4:e2
- Թd1:e2
- Նa8-c8
Նա ինձ ուղեկցեց այդ սենյակը՝ լցված խոհերով ու մղձավանջներով: Դեղորայքի թույլ հոտը և... Ես հասկացա, որ մեծ փորձություն է ինձ սպասում, բայց դա միայն մի պահ էր, հաջորդ ակնթարթին զգացի, որ իմ գործողությունները վերահսկվում են ինչ-որ մեկի կողմից, ու մտքերի կպումը ուղղակի քրքրում էր ուղեղս.
- Այլևս՝ երբեք, նույնիսկ՝ հենց ինքը, պայքար՝ հոտավետ...- նման խելացնոր մտքերը հաջորդում էին իրար և այրում ուղեղս. այս ինչ փորձանք էր, օ տեր Աստված:
- Ծանոթացե՛ք, ամուսինս է...
Ես հայացքս ուղղեցի նրա ցույց տված կողմը, հոգիս անակնկալ խաղաղվեց, միայն անհեթհեթ մտքերի բռնկումներն էին մերթընդմերթ այրում ուղեղս, ես ուշադիր նայեցի հիվանդին:
- Մոտ եկ, մի վախեցիր, ես այլևս չեմ տնքա և քեզ չեմ վնասի, այս ամենը իմ կամքով է, իմ խնդրանքով, - հատ-հատ ու ծանր խոսեց հիվանդը, ու փոս ընկած աչքերը միանգամից աշխուժացան, և ինձ թվաց, որ խամրած հայացքը հետզհետե կենդանանում է.
- a2-a3
- Թc7-b6
- 0-0-0
- Նc8:c3
- b2:c3
- Եվ օգնեք մեր հայրիկին.
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
- Սակայն, պարո՛ն, ինչպե՞ս, ես չեմ կարող, դուք հիվանդ եք...
- Խնդրում եմ ինձ չբարկացնեք, անմիջապես երևում է՝ բարեկիրթ մարդ եք, ուրիշները, որ քեզնից առաջ եկել են այստեղ, ծաղրել են ինձ, թքել վրաս: Արդեն ութ տարի է՝ գամված եմ անկողնուն, և ինձ պետք է, որ այդ բանը տեսնեմ, հասկանո՞ւմ եք, ես կմեռնեմ, դե՛ արագ, սիրելի՛ս, շուտ սկսեք, - նա նայեց կնոջը, ողջ մարմինը սկսեց ցնցվել, խելացնոր կիրքը կլանում էր նրան, - ա՜հ, ես... շո՛ւտ... այլևս չեմ կարող...
Եվ օգնեք մեր հայրիկին.
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
- d6-d5
- Ձd2-b1
- Ձf6:e4
- Նd1:d5
- Ձe4:g4
- h2-h4
- Փf8-c5
Մենք շրջվեցինք. ես ամբողջովին կորցրել էի ինքնատիրապետումս, կինը ծղրտում էր, սոսկալի ձայներ արձակում, դա ոչ թե սեռական ակտ էր, այլ դժոխային ներկայացում: Ինձ հանկարծ թվաց, որ մեկը հռհռում է, ետ նայեցի և, ո՜վ զարմանք, այդ հիվանդն էր, որ անկողնում շրջվել էր փորի վրա ու վայրենի հռհռոցով հարվածում էր բարձին: Ամեն ինչ շուրջս պտտվում էր, այդ կինը նորից ինձ քաշեց իր կողմը.
- h4:g5
- Փc5-e3+
- Ձb1-d2
- Փe3:g5
- Թe2-d3
- Թb6-c7
- Աc1-d1
- Եվ օգնեք մեր հայրիկին,
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
Կպչուն մտքերի հոսքը նորից վերսկսվեց, և այրումը ուժգնացավ.
- Այլևս՝ երբեք, նույնիսկ՝ հենց ինքը պայքար՝ հոտավետ, - իսկ այդ կինը նորից էր քաշում իր կողմը: Հաշմանդամը ուղղակի առողջացել էր, նա արդեն մի ուրիշ բարձ նետում էր վեր ու տենդագին մոլուցքով որսում այն:
- Փg5:d2
- Աd1:d2
- f7-f6
- Եվ օգնեք մեր հայրիկին.
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
- Աd2-c1
- Ձd7-b6
- Նa5-d6
- Եվ օգնեք մեր հայրիկին.
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
- 0-0
- Նh1-d1
- Թc7-c5
- Եվ օգնեք մեր հայրիկին.
Եվ օգնեք մեր մայրիկին...
- Նd6-d8, Թc5:a3+, Աc1-b1, h7-h5, Նd8:f8+, Թa3:f8, Թd3-e4, Թf8-e7, Թe4-b4, Թe7-c7, Թb4-d6, Թc7:d6, Նd1:d6, Ձb6-c4, Նd6-d7, b7-b5, Հd7-a7, Ձc4-e3, Նa7:a6, Ձe3:g2, Աb1-c1, h5-h4, Աc1-d2, h4-h3, Նa6-a1, Ձg2-h4, c3-c4, b5:c4, Նa1-h1, Ձh4:f5, Աd2-c3, Ձf5-d6, Նh1:h3, Աg8-f7, Նh3-h7, f6-f5, Աc3-b4, f5-f4, Աb4-c5, f4-f3, Նh7-h1, E5-E4...
- ... Ահա և վերջ, գարշելի՛ ճիճուներ, ում ցանկանում եք՝ կարող եք հաղորդել. սա՛ է ճշմարտությունը, իսկ հիմա հեռացե՛ք ու ինձ հանգիստ թողեք:
- Բայց, պարո՛ն Մ., դուք քիչ հետո կսկսեք նեխել, ձեր նամակը անչափ ծավալուն էր ու խրթին. և մեր ծառայությունը այլևս անկարող կլինի որևէ բանով օգնել... հիշեք, մնացել է ընդամենը 10 վայրկյան..:
- Հեռացե՛ք, ի սեր Աստծո, և ինձ հանգիստ թողեք:
1. Ես սողում եմ ևս 1 սանտիմետր դեպի հյուսիս:
2. Ես սողում եմ ևս 1 սանտիմետր նույն ուղղությամբ:
Հարկավոր է մի քիչ մտածել, անցնում է 6 վայրկյան, ես մի պահ ետ եմ նայում, կա ընդամենը 1 վայրկյան և ամբողջ 6 սանտիմետր: Ես բարձրացնում եմ գլուխս ու տեսնում հսկայական աղբանոցը...