***
Է~հ, դատարկ վազքը խոշոր է մանում,
Ով ասես` գալիս-խլում է օրս,
Երկնելու ցավն էլ է աղավաղվում,
Հացի խնդրով ենք ապրում բոլորս:

Ես չեմ հասցնում, դուք հասցնո՞ւմ եք
Անցկացնել մի ժամ երազի նման,
Օրն օրվա հետքից թռչում-գնում է,
Անվերջ վազում ենք, եւ ո՞ւր… դեպի մահ:

Նվազ է ձայնը հոգու մեղեդու,
Խեղդում է նրան զնգոցը փողի,
Եւ այդ երկուսի հանդիպման կետում
Պոետն է` դերում հոգի փրկողի:

Էս մարաթոնում բոլորը կընկնեն,
Ոսկի սիրող, թե ցորենի հատիկ,
Կքմծիծաղի լոկ կյանքի վրա
Խաչված պոետը` հայացքն Անհայտին:

***
Ոչ խենթ-մեղավոր այս սերն եմ փնտրել,
Ոչ էլ հատուցման այսքան թանկ գինը,
Տերն է ինձ համար այդ խաչը գտել,
Եվ տառապանքը այնպե~ս է իմը:

Եվ ես չեմ իմ մյուս սերերը ընտրել,
Ինչպես չեմ ընտրել աչքերիս գույնը,
Երբ ինձ դավել են սիրած ու ընկեր,
Ես մնացել եմ ներողն ու նույնը:

Այդ մենությունը սրտիս ցուցանեց
Զատել իրարից վեհն ու ճղճիմը,
Դուք ինձ հասկացա՞ք` ինչու եմ ընտրել
Պոեզիան` սերս, ամենաիմը…