Harutin » 25 сен 2010, 19:55
Ռոմանտիկ վամպիրներ
Նրանք պահպանում ու փայփայում են իրենց զոհերին,
որ տևական լինեն, բազմախորհուրդ,
երանության պահերն անկրկնելի և դիվական։
(Ովքեր թույլ են, տկար, չեն դիմանում`
ժամանակից շուտ վայելելով ՙերկնային արքայությունը՚,
արցունքներ են քամում ափսոսանքի,
հավերժ մնալով նրանց զգայուն հոգիներում):
Միօրինակ ու տաղտկալի օրերի մեջ չխեղդվելու համար
միշտ փնտրում են նոր թիրախներ`
շնորհելու ուժեղներին Զոհի ՙբարձր ու վսեմ՚ կարգավիճակ։
Դարերի չափ ձգված ապրած տարիներին
նրանք չեն զգացել` ի՞նչ են սերը, սպասումը, թրթիռները,
և թեկուզ միակ ու եզակի իրենց ՙընտրյալին՚
ինքնամոռաց տրվելու պահերը և վերջապես` հեշտանքը։
Իսկ իրենց իսկ կողքին, շրջապատում,
աշխարհի բոլոր անկյուններում
ովքեր սեր են անում ու վայելում արգելված պտուղները,
զայրույթի և ցասման ալիքներով անթիվ
բզկտում են նրանց հոգիները,
լցնում դաժանությամբ,
քանզի մենության պաղասարսուռ ճիրաններում
նրանք լսում են ճիչերը հեշտալի
տեսնում գալարվող մարմիններ,
մինչ ձայներն ահագնանալով` վերածվում են ժխորի,
ստիպելով ուժասպառ տապալվել մահճակալին ու քնել`
այդպես էլ երազ չտեսնելնով։
Երբ արթուն են, վրեժխնդրության թունավոր նետերը
ձուլվում են նրանց ՙկուսական ու անբիծ՚ էության խորքում,
ուր վաղուց են թառամել
այդպես էլ չպայթած սիրո բողբոջները,
որոնք նեխել, վերածվել են կարծր,
միաժամանակ ամորֆ մի զանգվածի,
որից հնարավոր է ձուլել ամեն ինչ,
նույնիսկ պայթուցիկներ։
Ու որպեսզի չպայթեն իրենց ներսում եղած թույլ կայծերից,
ներարկում են նրանք պայթուցիկները
իրենց զոհերի երակների մեջ,
ապա թունավոր նետերով խոցում
նուրբ բջիջներն անգամ լարված նյարդերի։
Եվ վերջապե՛ս...
Հոսում է արյունը դանդա՛ղ ցավագալար հոգիներից,
որոնցում այդ պահերին մթագնում են
սիրո և վայելքի հուշերն անգամ։
Միայն մնում են անզոր ճիգերը`
ազատվելու տխեղծ այդ մղձավանջից։
Հենց այդ պահերին են վամպիրները ռոմանտիկ
վայելում հոսող արյունն աներևույթ։
Մշուշվում են նրանց աչքերն անհագուրդ,
իրենց ներսում շարժվում է ռիթմիկ
սատանայորեն պրկված ՙգործիքը՚,
ողողելով միտքն ու էությունը հեշտանքի պատրանքով խելագար։
Երակների նեղլիկ միջանցքներում բացվում են բոլոր խցանումները,
անհետանում է գարշահոտը,
որ մշտապես զգացել են բերանում,
ուր լեզվի անկանոն և անվերահսկելի
բարբառումների են վերածվել։
ՙԲարության ու քնքշանքի՚ կարճատև կրակներ են այրվում աչքերում,
հարթվում են դեմքերի այլակերպ կնճիռները,
պրկվում են նրանց թառամած զիստերն ու ստինքները,
խելահեղ ճիչեր են արձակում` շոշափելով դրանք,
նույնիսկ զգում են իրենց շուրթերին
չկայացած համբույրների անասելի քաղցրությունը։
Փողոցների աղբամաններն անգամ
նրանց աչքերում վերածվում են հսկա ծաղիկների,
խոսում են ռոմանտիկայի, բնության հրաշքների,
գեղեցիկի մասին, և այն արկածների,
որ կունենային Հավայան կղզիներում,
եթե փող լիներ ու ինքնաթիռը վթարի չենթարկվեր
երկարատև թռիչքի ժամանակ...
Անցնում են երանելի րոպեները,
և փշրվում է ամեն ինչ,
երբ սիրունիկ ու խելացի շները
որոշում են փողոցում լուծել հարցերը սիրային։
Ակնթարթորեն հսկա ծաղիկները վերածվում են աղբամանների,
մի այլանդակ շնանոցի է վերածվում
քաղաքն ասպնջական,
կրկին խցանվում են երակները,
և գարշահոտ է նորից զգացվում բազմաչարչար բերաններում,
իսկ լեզուները սկսում են բարբառել
ավելի ինքնավստահ ու թունազեղ։
Հայտնվում են կնճիռներն` ավելի այլակերպված,
թուլանում և կախվում են նորից
անձեռնմխելի զիստերն ու ստինքները,
իսկ աչքերն ավելի անսովոր գույն են ստանում`
գուժելով դատարկության և նոր նկրտումների մասին...
Նրանցից ոչ հեռու,
սրճարանում Աստծո օրն իր վայելող
սիրունատես մի աղջիկ (կամ տղա)
անհասկանալի դառնություն է զգում
սովորական սուրճից,
անսովոր թախիծ ու տագնապ է սողոսկում հոգին,
զայրանում և քիչ է մնում` հայհոյի մատուցողին,
բայց զսպում է իրեն,
քանզի վաղուց գիտե` ի՜նչ է սերը,
ի՜նչ են վայելքն ու հեշտանքը։
Միայն լավ է, որ չգիտե`
ինքն է Զոհը հերթական...
