…ցասման տառեր

…ցասման տառեր

Տառերը կրկին գրչիցս կախված ,
Հոգիս մաշելով էջ են լրացնում,
Տառապած օրերն ազգիս հիշելով`
Թափված արյուններ դողով վկայում:

Կատաղած գրվում,
Թղթին են հանգչում տառերը ցասման,
Անվերջ վկայում կյանքի աղերսներ,
Մրմուռով հիշում`խուլ Ճիչեր մանկանց,
Անշունչ գլուխներ`անմարմի~ն,անթարթ ,
Իսկ նրանց կողքին հեգնանքը թուրքի,
Արյունոտ աչքերը մարդակերպ դևի,
Ու այդ աչքերում`կարմիր ճահիճներ,
Դրանցում խեղդվող անաղարտ կույսեր:

Եվ այսպես,նորի~ց
Թուղթն է կլանում `
Շատերիս հոգում ծվարված վաղուց,
Անցյալը ազգի’ս,հարցերը գրչի’ս,
Ինչու՞ մենք,Աստվա’ծ,
Ինչու՞ հայերին,
Ինչու՞ հայ գարունը դարձավ թախծալի,
Եվ մեր այգերը`մասամբ ցավալի,
Իսկ հորդ անձրևներն այնքա~ն շատ աղի,
Որ քրքրում են մի բուռ հողն ազգիս:
Կամ ինչպե՞ս եղավ,
Որ մեղմիկ քամին,
Որ մեր զեփյուռը` անծայր դաշտերի,
Կորցնելով եզերքն առատ հողերի,
Վանդակում փակված փոթորիկ դարձավ,
Որն այնքա~ն խորթ է
Հայերիս համար:

Ա~խ, ինչպե՞ս ստացվեց,
Որ նույնիսկ գետերն են հոսում` խեղճացած,
Ու դեռ խնկարկում աղոթք փրկության ,
Կամ ինչու՞ պիտի ձորերն այս խորունկ,
Ուր չեն խլացել Ճիչեր սրտառուչ,
Պիտի կծկվեի~ն,պարփակվեին այսպես
Ու արձագանքեին լո’կ հեծեծանքներ:
Կամ թախիծ ծփար ամենքիս աչքում,
Հայիս անսասան,անափ սրտում,
Արժան-անարժան թուրքի հայացքում
Պատասխաններ փնտրեինք անհագուրդ:

Ու ցավո’ք ,ինչու այսօր երգերից`
Երբեմնի ուրա~խ,հոգի շենացնող ,
Կամ գոհ տաղերից` մե~ծ աշուղներիս,
Ցավ պիտի ծխար բյուր անթաղների:
Ռումելյան Նելլի

…ստվերվող ժամին

…կուրացող հոգուս ստվերվող ժամին
Խենթությանդ հետ քո դարն ես ապրում,
Էջերն ես թերթում
շատ թանկ հուշերի,
Զու~ր կյանքի կոչում
վայրկյանները այն,
Որ հանկարծակի
մերը դարձան:
Խուլ ափսոսանքով անձրեւ է մաղվում
Ու կոտրում հոգիս անուրջներ ապրող,
Մինչ Դու բաղձալին քնքուշ նվիրում,
Աշնան գույներով,ավա~ղ, հեռանում:
Ու խաղ ես անում՝անզգու~յշ,քիչ խելառ,
Բախտի ոստայնի ոսկե թելերով,
Անկարելիին ձգվու~մ ու տանում,
Որբացած սրտիս խարույկը վառում:
…կուրացող աչքիս
ստվերվող ժամին,
Խենթություններիդ
ցնորքի առաջ,
Ծնկի է գալիս
ժամանակն անկանգ
Անկեղծությունդ անձրեւում` անսպառ
Վախի սահմանում կոկորդիս կանգնած:

…անարցունք լաց

Մինչ ժամանակն է անցնում գլխիկոր,
Ծանրանում հոգնած սրտերի վրա,
Իսկ ճանապարհը դեպի մայրամուտ
Պատվում ճերմակով՝ տարիներն ապրած,
Չա՛րն է թեժացնում կրակն իր որջում,
Նոր դավեր նյութում գոյի վիհերում,
Եվ անկարելին մատուցում դյուրին,
Հպարտությունը դարձնում գովելի:
Փառքի տենչանքով միտք է խաթարում,
Կախարդանքներով ներկան քայքայում,
Բազմանուն եսով հոգիներ որսում,
Սուրբ հոգուն վայել մարմինը պղծում:
Իսկ մանկությունը՝ մարդկայինի հետ,
Կյանքի քաոսում ծերանում անտես,
Խիստ ճյուղավորված ափսոսանքի հետ
Մանկացող սրտում հավատք է փնտրում:
Հավատքից կաթող հույսով բոցկլտում
Ու խունկ է ծխում,աղոթք խնկարկում,
Բարձրյալով ապրում,անարցունք լացում,
Սպասմամբ,զղջմամբ շղթաներ փշրում:
Ու մոմ է վառում՝ լուռ անցյալ դարձած,
Վախի եզերքի ստվերում գամված
Մեղքերին՝ կամա-ակամա ծնած,
Հոգու տաճարում՝ պահա-ծ,մեծացրած:

Հոգնած քաղաքում

Մի ստվեր էր անզգույշ մթին մերվելով,
Գլուխը կորցրած՝ փողոցներ մաշում,
Քամուն հավասար,ցածրիկ մրմնջում,
Միայնությունն էր անհագ վայելում:
Գորշ փողոցները մթով սքողվել,
Հոգնածությունն էին օրվա սպանում,
Խուլ հառաչանքով փոշու արցունքներ
Լուսնի շողերին աննկատ խառնում:
Գիշերն էր խաղում դատարկ մայթերին,
Արեվի թողած տապը սպանում,
Մեղմ քուն անձրեվում հոգնած քաղաքին,
Լուռ ականջ դնում ստվերի խաղերին:

…դեռ վաղուց


Դեռ այն ժամանակ,
Երբ կյանքը լոկ կյանք էր,
Կամ խաղ անավարտ,
Ներկան լուռ անցյալ՝
Ժամերից կախված,
Իսկ վաղն՝ անտեսված
Էությամբ անհոգ,
Խորթ վախ էր ապրում
Պարզությանս հետ,
Ներքուստ շղթայում
Անրջանքների մեջ,
Սրտիս զարկերով՝
Անզուսպ ու քիչ խենթ,
Հոգուս ծփանքին
Մերվում անվրեպ,
Անբացատրելի
Զգացմունք էր ծնում,
Թեւող մտքերիս
Թեւերը կոտրում,
Վախի եզերքում
Ետ էր լուռ դարձնում,
Կրկին նույն կյանքի
Նույն խաղում պահում,
Ինձ հետ լուռ ապրում,
Անտես ստվերվում:

Խենթության եզրին

***
Խենթիս բաղձանքը հոգուցս պոկվում
Ու այնպես թեթեւ ընկնում սրտիս մեջ,
Սիրտս ծանրացնում,զարկերը սպառում
Արցունքով ու խեղճ ապրածն է փնտրում,
Որի ափերին լոկ սերն էր մրրկվում,
Ցնցվող ավազի գրկում վերանում,
Խենթության եզրին անպարփակ սփռվում
Ու մարող օրվան նոր կյանքի կոչում: