Նրա´նք, ովքեր իմաստությամբ կյանքի գաղտնիքը բացեցին,
Եվ Աստծո մե՜ծ էության մասին խոսքե՜ր շռայլեցին,
Ոչ գաղտնիքի թե՜լը գտան, ոչ էլ կծիկը քանդեցին,
Նախ` խելքներին զո՜ռ տվեցին, հետո`... աչքերը փակեցի՜ն...

Օմար Խայամ

Մի ռենդ* տեսա` խանի սեմին նստած մոլոր,
Ոչ գյավո´ւր էր, ոչ` մուսուլմա´ն հավատավոր,
Ոչ ճշմարիտ շարիա´թ ուներ, ոչ էլ` հավա´տ,-
Կա՞ր Այս ու Այն կյանքում Սուֆի այդքան հզո՜ր:

* - (աստղանիշը տվել են, բացատրությունը` ոչ:( )
Օմար Խայամ

Դուք ասում եք կա դրախտում մի հուրի,
Ես ասում եմ` ինձ բավական է գինին:
Վերցրո՛ւ ինչ տրված է ու թող ապառիկը.
Թմբուկի աղմուկն էլ է հեռվից հաճելի:

Օմար Խայամ

Ե՛կ, սիրելիս, գինուց առնենք հավատք եւ ուժ,
ու թող ցրվի վիշտը որպես մեգ ու մշուշ,
ե՛կ, արբեցած, խինդով զարկենք փարչերն իրար,
քանի մեզնից չեն պատրաստել գավաթ ու կուժ:

Օմար Խայամ

Ե՜կ, արբենա՜նք, արշալույսն է վարդաբուրում,
քարին զարկենք եւ մոռանանք պատի՜վ, անո՜ւն,
մեզնից վանենք տառապամիտ կյանքն անիմաստ,
եւ ըմբոշխնենո սեւ վարսերի հրաշքն անհուն:

Օմար Խայամ

Ա՜խ, երանի մի վայր լիներ անդորր, մեղմիկ,
ուր լիովին մտածմունքից խաղաղվեինք,
բյուր երանի հազար տարին գեթ մի անգամ
հողի կրծքից աշխարհ գայինք որպես ծաղիկ:

Օմար Խայամ

Հայրենի՜ կարոտ, դու ծանրանում ես,
Իմ դատարկ հոգում դու խորանում ես,
Ամեն ինչ գնաց, փշրվեց, անցավ,
Բայց դու բարձրանում ու ծովանում ես։

***

Թերևս մոտ է իմ մայրամուտը,
Թերևս այս է իմ մայրամուտը,
Բայց չէ՞ որ գինու բաժակը կես է,
Ուրեմն վա՜ղ է իմ մայրամուտը։

***

Ի՜նչ հրաշալի է այս վերջալույսը,
Ծիրանի ծով է այս վերջալույսը,
Արդյոք կլինի՞ այսպես հրաշալի,
Այսպես ծիրանի իմ վերջալույսը

Դու ինձ սպասիր Եփրատի ափին,
Այնտեղ պարտեզում, մեր այգու ափին,
Ես քե՜զ եմ գալիս, հայրենիքի հող,
Դագաղս թողած աշխարհի ափին։

***

Մի սրինգ կախվեց արևի կրծքից,
Մի ողկույզ վառվեց հողի ընդերքից,
Արևի, հողի այս երգերի տակ
Իմ սիրտս այրվեց մի լուռ կսկիծից։

***
Նստիր իմ ծնկին, մանո՜ւկ ոսկեթել,
Նստիր ու շողա, ծաղի՜կ ոսկեթել,
Իմ սրտից արդեն արյուն է կաթում,
Դու բարձր ճչա, արև՜ ոսկեթել։

Վարդերի վրա իջավ իրիկուն,
Իմ աչքի վրա իջավ իրիկուն,
Խաղաղություն է, լո՜ւռ, խավա՜ր ու խո՜ր,
Իմ այգու վրա իջավ իրիկուն...

***

Արցունքներ թափիր, երբ գարունն անցնի,
Թո՛ղ թախիծդ իջնի, երբ արյունն անցնի,
Երգի՛ր, ի՛մ մանուկ, իմ կապուտաչյա՜,
Քո հոգու խորքից այս հուրը կանցնի։

***

Չքնաղ է այգը, բորբ է կակաչը,
Այտդ վառվել է, ինչպես կակաչը,
Գալիս է մահը, գալիս է վերջը,
Օ՜, առավել ևս վառ է կակաչը։

***

Հեռավոր մի ծառ է ծաղկել,
Անջրդի, անհույս, բայը վա՜ռ է ծաղկել,
Կայծակի սրից խոցված, վիրավոր,
Բայց փարթամ, շքեղ ու զա՜ռ է ծաղկել։

Այգու ձիերը խոլ վրնջում են,
Սարի զանգերը զիլ ղողանջում են,
Ծովն է ծիրանի, անծայր ու անծիր,
Լճերն հայրենի լո՜ւռ հորանջում են։

***

Եփրատի ափին մի ծառ է լալիս,
Կարծես իմ սրտի խորքումն է լալիս,
Կարծես մի մայր է ողբում ու կոծում,
Կարծես այդ լացը հենց ե՜ս եմ լալիս

***

Ուզում եմ ըմպել մի խոշոր բաժակ,
Քո վարդ արյունից՝ մի խոշոր բաժակ,
Քո սրտի ակից, քո առվակներից՝
Արևաշաղախ մի խոշոր բաժակ։