Едва ли из нас найдется один человек,который не знает его,кто не пел его песни в детстве . интересно знать как наши форумчане относятся к этому певцу?

люблю и очень часто слушаю

нравится, правда давно не слушал... надо послушать

Люблю... и даже очень ... помню я была маленькая ... брат играл на гитаре а сестра пела "ՄԵՐ ՍԻՐՈ ԱՇՈՒՆԸ"...

ՄԵՐ ՍԻՐՈ ԱՇՈՒՆԸ

Դու կարծում ես այդ անձրևն է արտասվում պատուհանից,
Այդ ափսոսանքի խոսքերն են գլորվում հատիկ-հատիկ,
Գլորվում են ու հոսում են ապակուց թափվում են ցած,
Այս խոսքերը,որ լսվում են իմ երգի մեջ ուշացած:
Ւմ է պետք խոստովանքդ ափսոսանքդ ուշացած
Սերը քո մի հանելուկ էր ու գաղտնիք էր չբացված,
Դա գուցե աշնան կատակն էր,տերևներն էին դեղնած
Ծառուղում լուռ արտասվում էր մի աղջիկ մենակ կանգնած:

Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի,
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի,

Ես հիմա նոր հասկանում եմ անցածը ետ չես բերի,
Այս ամենը հատուցումն է իմ գործած հին մեղքերի,
Այն աղջիկը և աշունը բախտն էր իմ,որ կորցրի,
Դա ջահել իմ խենթությունն էր,որ երբեք ինձ չեմ ների:
Ես գիտեմ երջանկությունը մի անգամ է այցելում,
Իսկ հետո,երբ հեռանում է,այցետոմսն է իր թողնում
Ու հետո ամբողջ կյանքում մեր,մենք նրան ենք որոնում
Այն հասցեն,որ նա թողնում է,կյանքում ոչ ոք չի գտնում:

Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի
Ու պատուհանից լուռ կարտասվի,
Ու պատուհանից լուռ կարտասվի

ՁՅՈՒՆԸ ԻՄ ԵՐԳՆ Է ԵՐԳՈՒՄ

Ձյունը երկար սպասեց գիշերվա խորհրդին,
Մինչև լույսերը հանգան, ու ձայները լռեցին,
Ու հանկարծ գիշերվա մեջ ինչ-որ բան զրգնգաց,
Խենթի պես պարելով փաթիլներն իջան ցած:

Ձյունը գալիս է դանդաղ,
Ձյունը իմ երգն ե երգում,
Ձյունը իջնում է թեթև,
Ձյունն իմ հեքիաթն է պատմում:

Արծաթե թիթեռնիկներ
Պոկված կապույտ հեքիաթներից
Թևածելով իջան ներքև,
Երգով լցրին քաղաքը ծեր,
Ու երազկոտ կտուրներին բերին ճերմակ հանդարտություն,
Ու երազկոտ կտուրներին բերին ճերմակ հանդարտություն:

Ձյունը գալիս է դանդաղ,
Ձյունը իմ երգն ե երգում,
Ձյունը իջնում է թեթև,
Ձյունն իմ հեքիաթն է պատմում:

Ոսկեծամ գեղեցկուհի, առանց քեզ ես չեմ ապրի,
Առանց քեզ ձյունը ճերմակ, ա՜խ, շուտով կդադարի,
Հայտնվիր գիշերվա իրական հեքիաթում,
Որ մինչև լուսաբաց մեզ իր գիրկն է առնում:

Ձյուն, սպիտակ ձյուն, մեղքերիս մեր թողություն,
Սպիտակ ձյուն, իմ ճերմակ քնքշություն,
Սպիտակ ձյուն, իմ ճերմակ մանկություն:

Արծաթե թիթեռնիկներ
Պոկված կապույտ հեքիաթներից
Թևածելով իջան ներքև,
Երգով լցրին քաղաքը ծեր,
Ու երազկոտ կտուրներին բերին ճերմակ հանդարտություն,
Ու երազկոտ կտուրներին բերին ճերմակ հանդարտություն:

ՔՈ ՃԱՄՓԱՆ

Քո ճամփան՝ այնքան պարզ
Ու այնքան արևոտ,
Իմ Ճամփան ծուռումուռ
Ու մի քիչ անձրևոտ։

Դու սիրում ես նայել,
Օրվա բաց աչքերին,
Ես միայն հավատում եմ,
Գիշերն՝ աստղերին։

Դու ասում ես, որ գիշերը
Հարկավոր է քնել,
Ես գիշերն արթնանում
Ու փնտրում եմ երգեր։

Եվ եթե իմ երգերը
Քեզ դուր չեն գալիս,
Թույլ տուր ինձ հեռանալ
Քեզանից, սիրելիս։

Դու ասում ես, որ կյանքում
Հարկավոր է պայքարել,
Բայց ես, թանկագինս,
Հոգնել եմ, հոգնել։

Դու ասում ես սիրիր,
Ու կյանքին հավատա,
Ես իմ մահն եմ փնտրում,
Տես շուտով նա կգա։

Դու ասում ես՝ սիրիր
Ու կազմիր ընտանիք,
Բայց ես չեմ ուզում դառնալ
Մի կնոջ խաղալիք։

Ես գիշերն, ինչպես միշտ,
Հարբած տուն կդառնամ
Ու շատ բարձր կերգեմ,
Որ բոլորն արթնանան։

Եվ եթե իմ գործերը
Ընկնեն դատարան,
Ու եթե այնտեղից
Ես մի օր տուն դառնամ։

Ես շատ բարձր կերգեմ,
Որ բոլորն արթնանան,
Երբ գիշերն, ինչպես միշտ,
Գինովցած տուն դառնամ։

Դու ասում ես, որ ես կյանքը
Դեռ չեմ հասկանում,
Որ ես քիչ եմ ստանում,
Որ ես շատ եմ ծախսում։

Ես գիտեմ, որ մարդիկ
Մի անգամ են ապրում,
Մի անգամ են սիրում,
Մի անգամ են մեռնում։

Եվ եթե մեզ Աստված
Թևեր չի ընծայել
Նաև չի պարտադրել
Առնետի պես ապրել։

Եվ եթե այս տարի
Ճոխ չանցավ նոր տարին,
Միևնույն է, գարնանը
Կծաղկի իմ այգին։

ԵՎ ԻՋԱՎ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ

Եվ իջավ լռություն ու թաղվեց խավարում
Իմ սիրտը.
Սպասեցի քեզ երկար, սպասեցի քեզ երկար
Դու չեկար,
Որոշեցի ինքս քեզ մոտ գալ,
Որոշեցի ինքս քեզ մոտ գալ։
Դու՝ երազ իմ անհաս, իմ ցնորք իրական,
Որ հեռվում կանչում ես քեզ մոտ,
Ինձ կանչում ես քեզ մոտ
Ու կորչում.
Երբ քեզ մոտենում եմ,
Հեռանում ես, փախչում ինձանից։
Երբ քեզ կանչում եմ,
Արձագանք ես տափս։
Ընկերներս կորան անցյալի մշուշում
Ու չկան, ու չկան,
Աղջիկներ գեղեցիկ, որոնք իմն են եղել,
էլ չկան, էլ չկան,
Միայն դու մնացիր,
Իմ ցնորք իրական,
Միայն մենք մնացինք
Իրար դեմ հանդիման,
Ու որքան մոտենում
Ես այնքան հեռանում եմ քեզնից,
Դու երազ իմ անհաս,
Իմ ցնորք իրական,
Փախչում ես ինձանից,
Երբ քեզ մոտենում եմ,
Հեռանում ես, փախչում ինձանից,
Երբ քեզ կանչում եմ՝
Արձագանք ես տալիս։

ՄԻԱՅՆ ԴՈՒ ՉՏԽՐԵՍ

Միայն դու չտխրես ու լաց չլինես,
Օրերը տխուր կանցնեն կգնան,
Քամիները չար, քամիները ցուրտ
Կխփեն դեմքիդ ու կհեռանան։

Ու մի քաղցր ձայն հեռվում կզնգա
Եվ հուշի նման քեզ այցի կգա,
Ու կղողանջի հեռվում քաղցրաձայն,
Ու՞ր ես դու գնում, իմ թափառական։

Անիմաստ է թափառելը,
Երբ հոգնել են քո ոտքերը,
Անիմաստ է թափառելը,
Երբ հոգնել են ճամփաները քեզանից...

Երգ իմ մոռացված,
Երգ իմ հեռացած,
Ես քեզ կորցրի ճամփին մոլորված,
Բայց գիտեմ, որ դու ետ կգաս կրկին,
Կլցնես սիրով իմ տխուր հոգին։

իմ հոգնած ճամփորդ, ու՞ր ես դու գնում,
Քայլերով մոլոր ու՞ր ես հեռանում,
Ու՞ր է քեզ տանում ճամփան անսահման,
Կանգ առ վերջապես, իմ թափառական։

Անիմաստ է թափառելը,
Երբ հոգնել են քո ոտքերը,
Անիմաստ է թափառելը,
Երբ հոգնել են ճամփաները քեզանից...

ԻՄ ԱՆՑՅԱԼԸ

Ես սիրած մի աղջիկ ունեի,
Կիթառի լարերից սիրելի,
Ինձ փոխեց նա ուրիշ մեկի հետ
Ու դրեց վերջակետ։

Անհասցե մի նամակ գրեցի
Ու նամակս քամուն հանձնեցի,
Որ կորչի պատմությունն այս անհետ,
Ու երբեք չգա հետ։

Բայց քամին անառակ,
Իմ կամքին հակառակ
Պատմությունն այս բերեց
Ու դեմքիս շպրտեց։

Ես ագնիվ մի ընկեր ունեի,
Որ դարձավ գրպանին իր գերի,
Նա իր շուրջը գծեց շրջանակ
Ու ապրեց երջանիկ, բայց մենակ։

Ու քամուն ես նորից խնդրեցի
Պատմությունն այս տանի-֊կորցնի,
Որ տանի–կորցնի նա իր հետ
Այս դիպվածն անհեթեթ։

Բայց քամին անառակ
Իմ կամքին հակառակ
Իմ անցյալը նորից
Ինձ սարքեց ուղեկից։

Ես անցյալս ջնջել փորձեցի,
Եվ իմ կյանքը գինուն տվեցի,
Բայց մի օր, երբ ես լուրջ արթնացա,
Անցյափս դժգույն դեմքը տեսա։

Ու քամուն ես նորից խնդրեցի՝
Իմ անցյալը տանի–կորցնի,
Որ թողնի իմ անցյալն ինձ մենակ,
Շատ երկար ժամանակ։

Բայց քամին անառակ,
Իմ կամքին հակառակ.
Իմ անցյալը նորից
Ինձ սարքեց ուղեկից։

Իսկ հետո, երբ արդեն մեծացա,
Երբ այսինքն կարգին բթացա,
Երբ իմաստը կյանքի հասկացա,
Իմ անցյալը իրոք մոռացա։

Խնդրեցի ես քամուն անառակ՝
Ետ բերի օրերից ցուրտ ու տաք,
Ու սափ ականջիս անցյալի
Մի ծանոթ եղանակ։

Բայց քամին հայհոյեց
Ու լկտի ծիծաղեց,
Անցյալիս փոխարեն
Ուրիշ բան... ցույց տվեց։

Հասկացա վերջապես մի պարզ բան,
Որ անցյալս մտավ գերեզման,
Իսկ ինձ հետ մնաց լոկ իմ ներկան
Անիմաստ, անիմաստ խոհական։

Իսկ հետո բոլորի նման ես
Ընտրեցի մի լավ կին՝ այնքան հեզ,
Որ ստիպեց մոռանալ ինձ ներկան
Ու կերտել մեր կյանքի ապագան։

Ես դարձա ամուսին,
Նա դարձավ տանտիկին,
Այսքանով երջանիկ
Ապրեցինք միասին։

Հասկացա վերջապես մի պարզ բան,
Որ մտա իսկապես գերեզման,
Եվ քամին անպատկառ ինձ սուլեց
Մեղեդին, մեղեդին իմ մահվան։

ԿԵՆՍԱԳՐՈԻԹՅՈԻՆ

Ինձանից էլ ջահել իմ պապերը
Հրաժեշտ չտված հեռացան,
Վշտի մեջ էլ հպարտ իմ տատերը
Հանկարծ մի գիշերում ծերացան։

Իսկ հետո, երբ լսվեց կրակոցը,
Դույլի մեջ կաթն ասես սևացավ,
էդ շարժվեց մանկության օրորոցը,
էդ պստիկը քնից արթնացավ։

Օրորվիր մանկության օրորոց,
Կյանքը մութ փակուղով մի փողոց,
Կյանքն՝ իրար ուտելու փակ դպրոց,
Օրորվիր
Օրորվիր
Օրորվիր մանկության օրորոց։

Դա երագ էր, թե ոչ, բայց պապերս
Խստորեն ասացին՝ դիմացիր,
Հերթը քոնն է, էսպես է, ախպերս.
Ցավերդ երգելով հեռացիր։

Իսկ դրսում նոր կոփված տականքները
Թալանում ու գռփում են մարդկանց,
էս կեղտոտ, ասիական, մութ բարքերը
Ու դեմքերն ինչ սագում են սրանց։

Օրորվիր մանկության օրորոց,
Կյանքը բութ կրքերի աղբանոց,
Կյանքը լուռ վշտերի խենթանոց,
Օրորվիր
Օրորվիր
Օրորվիր մանկության օրորոց։

Ինձ կյանքում ծափեցին ընկերներս,
Իսկ հետո սուսուփուս հեռացան,
Ինչ ափսոս՝ երգեցի ես երգերս
Լոկ նրանց, ովքեր ինձ մոռացան։

Օրորվիր, մանկության օրորոց,
Կյանքը՝ մութ կրքերի աղբանոց,
Կյանքն իրար ուտելու փակ դպրոց,
Օրորվիր
Օրորվիր
Օրորվիր մանկության օրորոց։