Harutin » 29 окт 2011, 19:25
Ես - ծնվեցի շատ զգույշ ու վախեցած, որովհետև շուրջս մութ էր, և չտեսա տարածությունն ու ժամանակը...
Ջա~ն իմ հայրենիք, դու չէիր երևում ու էնքա~ն լավն էին քո մասին ենթադրությունները...
Խավարի մեջ ի~նչ լավ էիր հնչում...
Որպես կենաց ի~նչ լավ էիր խմվում...
Հորս բեղերի տակ ի~նչ լավ էիր նայվում...
Ու ի~նչ քոուզածն էի` աթոռին կանգնած…
Լույսը տվեցին, ու դեռ չէի հասցրել նայել շուրջս, ինձ տշեցիր, որ նոր գոռացողի համար տեղ ազատվի:
Ես քայլեցի քո փողոցներում:
Ես գնացի ճառողների հետևից:
Ես ներքևից ծափ տվի:
Աղմուկն արձագանքեց ներսումս:
Ես խլացա:
Ես հոգնեցի:
Ես գնացի:
Եվ հիմա եկել եմ, որ կանգնեմ աթոռին ու լռեմ.
հը՞, հայրենիք, խնձոր չե՞ս տալիս...