* * *

Եվ ընդունելով մարտահրավերը՝
ճակատամարտեցի գիշերվա հետ մինչև վերջ:
Պարտության մատնվեց ինքը՝ գիշերը.
չհաջողվեց նրան գեթ մեկ ակնթարթ փակել աչքերս...

* * *

- Ինչու՞ են գեղեցիկ ծաղիկները ճահճում աճում...
- Որովհետև նրանց հայացքի առջև
երկինքն է միայն,
երկի՜նքն են տեսնում...

* * *

Սթափվեցի՝ այտիս այրող ցավից...
Ձեռքս տարա այտիս.
այդ իմ հավատքն էր, որ ապտակեց ուժգին՝
մեղքի մեջ թաթախված մտքերիս համար...

* * *

Ձեռքիդ նարինջը
տեղափոխեցի մտածումիս մեջ,
ու կյանքն իմ ջղերում սկսեց
նարնջագույն արև բաբախել...

* * *

Մատներիցս ծորում է իմ սիրած մեղեդին...
Պատրա՞ստ ես, երկի'նք,
ընդունել քնքշանքն իմ համակ...

* * *

Բորբոքված էի ու լի` հաշվեհարդարով,
հանկարծ քեզ հիշեցի, Որդի' Աստծո.
երբ գլուխս շրջեցի հետ,
չարության նշույլ անգամ չգտա իմ մեջ...

* * *

Ես մաքրեցի աչքերիս փոշին,
որ գիշերից հետո էր նստել,
ասացի Լույսին, որ բարի է նա
ու մտա իմ ծաղկաթերթերի մեջ...
Հրեշտակը համբուրել էր միտքս...

* * *

Աղոթքիս մեջ հարություն առնող երազներս,
որ մեռել էին առօրյա գործերիս մեջ,
արտասվեցին իմ աչքերում
ու ձգվեցին դեպի երկինք՝
ամփոփվելով ամպերի մեջ՝
քուլա՜-քուլա...
իսկ ես կշարունակեմ դեռ աղոթել.
չդատարկվի երկինքն հանկարծ իր ամպերից...

* * *

Անձրևն իմ հիշողությունն է խոր.
հիշում եմ լսողությունս դարերի,
որ չի փոխվել մինչև այսօր...
Հիշու՞մ ես՝ նույն կերպ էր երգը անձրևի,
երբ անրջու՜մ էի...

* * *

Ուշ է, էլ չեմ սպասի.
հավաքեմ երազանքներով լեցուն սեղանս...
Ու երբ թափ տամ ճերմակ սփռոցս
երազանքներիս փշուրներից,
երկինքը կլցվի աստղերով...
Ուշ է, գիշեր է արդեն...