ԴԱՎԻԹ ՄԵԼԻՔ

**Harutin** » 22 окт 2010, 00:37

Ես` Դևս, Որ վարժեցրեցի օձին մեղքի արվեստում...

Ես`
Դևս,
Որ վարժեցրեցի օձին մեղքի արվեստում,
Ամեն Աստծու օր Ադամ եմ լինում,
Եվ անգամ վարձու իմ խղճուկ բնում
դրախտ եմ գտնում.
Երջանիկ եմ ես:

-Ջանիկս,
Կարծեմ, ասացիր,որ քեզ
Եվա՞ են կոչում,
Կարկաչում է, տես,
ջազն իմ սենյակում
Տիգրիսի ու Եփրատի պես:
Դե, ի՞նչ կասես,
չե՞ս գա պարենք:

Ու մենք պարում ենք,
Ու պարուրում ենք իրար քնքշությամբ,
Ու պարպում ենք մեզ,
Պարպում մեր հոգին,
Որ պարուրված է լույսով մաքրության:
Հետո թամբում ենք
Մեր երազների ամենալկտի ու անառակ ձին,
Իսկ երբ դա քիչ է, հիշում ենք օձին :

Օձը ելնում է,
Գրգռված ֆշշում,
Թքում է, թքում
Մեր երազներին,
Մեր սիրած ջազին
Ու մեր երեսին:

Նա կործանում է մեր մաքրությունը
Լկտիության իր հանճարով,
Եվ ես նորից վերապրում եմ վտարումը
Եվ ամեն անգամ օձի պատճառով:

**Harutin** » 22 окт 2010, 00:40

ԱՊՈԿԱԼԻՊՍԻՍ

Ինչի՞ համար է էս ամեն ինչը:
Էլի որերորդ անգամ կրկնվեց նույն պատմությունը:
Եթե կա իմաստ,
ինչու՞ է այդքան խորը թաքնվել:
Եվ ո՞րն է գինը իմ երակների չթափված արյան.
ունայնությու՞նը:

Այսօր հերթական անգամ քնեցի
չսիրածիս հետ,
ու երազիս մեջ մորթեցի նրան:

Էլի պատռեցի հինգ վայրկյան առաջ
գրածս չքնաղ անմտությունը:

Նայեցի դեր նոր դպրոցն ավարտած
կույսի աչքերին,
և ինձ վախեցրեց այնտեղ կուտակված
պոռնկությունը
(և անկասկած ոչ առաջին անգամ):

Էլի մի անգամ կշռաքարի տեղ
օգտագործեցի ձեռքիս ածելին
ու իմ ունեցած հույսի նշույլը.
վերջինն ավելի ծանր դուրս եկավ,
և ես ամեն ինչ թողեցի նույնը:

Հինգ վայրկյան առաջ էլի ինչ որ տեղ՝
ինչ որ հեռավոր մի սոմալիում
մեկը մահացավ՝
դեռ չճաշակած երջանկությունը,
և մահվան պահին նա մտածում էր,
թե արդյոք իրեն գոնե հիշու՞մ են:
Հա՛, ես հիշում եմ,
և ամեն անգամ հենց այն ժամանակ,
երբ նա մեռնում է,
բայց չէ՞ որ դա չէր նրա երազած
երջանկությունը:

Կինը ձանձրույթից նորից լքում է
սիրած ամուսնուն գիշերվա կեսին,
ու զանգում է ինձ,
իսկ առավոտյան վերադառնում է,
ու երկու օրից էլի նույն բանը:

Երկրի նույն կետում նույն պատերազմը
նույն պատրվակով էլի խլում է
կյանքը ութամյաթուխլիկ ու համով
այն աղջնակի,
իսկ ես ու իմ հարևանը այդ նույն պահին
տխրում ենք իմ մեքենայի նոր քերծվածքից
(բայց ես գազա՞ն եմ):

էլի մի անգամ կշռաքարի տեղ
օգտագործում եմ ձեռքիս ածելին
և իմ ունեցած հույսի նշույլը.
և էլի՝ նույնը…

Ի՞նչ եմ զառանցում ինչ որ հեռավոռ
մի սոմալիում մեռնող ջահելի,
կամ պատերազմում զոհված աղջկա
և կարեկցանքի ու ցավի մասին:
Այսօր մեկնում եմ (ո՛չ թղթի վրա,
ո՛չ, իրականու՛մ, հե՛նց որ վերջացնեմ
այս գրությունս):
Թողնում եմ տունս ու բոլոր նրանց,
որ ինձ սիրում եմ,
Թողնում եմ թեթև քերծված մեքենաս,
ես լքում եմ ինձ,
և ես ազատ եմ. ես չունեմ ոչինչ՝
ո՛չ հույս, ո՛չ կարոտ, ո՛չ երջանկություն.
ես չունեմ ոչինչ…
արդեն մեկնում եմ, ձեզ կկարոտեմ,
և մի օր, գուցե, կգաք երազիս:
Գրեք ինձ. հասցես՝ Ապոկալիպսիս:

**Harutin** » 22 окт 2010, 00:41

ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ

"Լեռան քարոզ" շարքից

Մոտ է այն օրը, երբ պիտի փակվեն
Ճշմարտության դեմ մեր ականջները,
Երբ ճիշտը պիտի դառնա մի լեգենդ,
Որի մասին կհիշեն լոկ խելացնոր ծերուկները:
Այդ օրերին անկապ բառեր կբաժանվեն i-mail-ներով,
Որոնք կգան, որ, իբրև թե, զբաղեցնեն խոսքի տեղը,
Կերպարվեստը կապրի ոչ թե նկարներով,
Այլև դրանց բացատրությամբ,
Զառանցանքը կհամարվի ավագ որդին գիտակցության,
Ուրախության ժամին մարդկանց կմատուցվի մի քիչ օփիում,
Եվ կհղվեն ծափողջույններ ուրացողին
Երկրի բոլոր դահլիճներում,
Ոմանք էն հին "լավ տղերքից"
"Ճիշտ աբրելու" համար մղվող պատերազմում
Ոստիկանի համազգեստով պիտի շրջեն,
Եվ սրանք դեռ բոլորը չեն…

**Harutin** » 22 окт 2010, 00:41

ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 2
"Լեռան քարոզ" շարքից

Երբ կգա օրը ինքնամաքրման
Եվ մենք կհիշենք մեր գործած
Բոլոր կեղտոտ գործերը,
Երբ որ ամոթը մամլիչի նման
Կսկսի ճզմել մեր հոգիները,
Մեր խղճին կիջնի հարվածը վերջին.
Ամենատես իր բարձունքից
Մեզ կժպտա ինքը՝ Տերը,
Իբրև նշան՝
Մեր մեղքերի վերջնական ու լրիվ ներման:

**Harutin** » 22 окт 2010, 00:42

ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒ՛ՅՐ ԻՄ

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ
որ ներշնչանքի պահերին կիզիչ
քո այտերի տեղ քարն եմ համբուրում,
իմ շիրմաքարը.
օ, երանություն,
օ,՜ սարսափ,
օ,՜գի՜ր…
Ես վախենում եմ, շատ եմ վախենում,
որ խոզ Սատանան նստած գեհենում
հետևում է ինձ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր, ինձ նրան մի տուր:
Ես անկարող եմ ինքս պայքարել
իմ գրերի դեմ (կեղտոտ հավատամք),
աղոթի՛ր,քույր իմ, օգնի՛ր ինձ ապրել.
ես քեզ իմ բոլոր երգերը կտամ:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր, ճարն իմ փրկության
քո ձայնի մեջ է:
- Ես աղոթում եմ:

**Harutin** » 22 окт 2010, 00:42

ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒՅՐ ԻՄ ll

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ,
որ այսօր նորից սառն ու ավերիչ
մահվան մատներն եմ խանդով համբուրում
քո այտերի տեղ.
բայց ես մաքուր եմ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր մաքրության համար:
Աղոթի՛ր, քու՛յր իմ, աղոթիր հիմա՛,
որ մահը միայն որպես գիր մնա,
որ Արտակի պես ես ել չդառնամ
ինձ իսկ խոստացված մահվան մարգարե:
Ես չեմ ճաշակել երջանկությունը
և վախենում եմ ,
որ ինձ խանգարեն ճանաչելու այն:
Մի՛ թող խանգարեն, աղաչում եմ, քու՛յր,
աղոթի՛ր մեռնող մաքրության համար:
Իմ գրերի դեմ կատաղի պայքար
ես հորիզոնից երկար եմ մղել,
բայց անիմաստ է, անհնար, իզուր,
իմ այդ պայքարը պարզապես խաղ էր:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր,
ես պատերազմել իմ գրերի դեմ
ի վիճակի չեմ: