СТАНЬ VIP
Зеленский подчеркнул, что не признает мирное соглашение, достигнутое США и Россией без участия УкраиныЗападный бизнес готовится к возвращению в Россию - решающую роль сыграет победа сторонников ТрампаИзраиль сообщил о кибератаке, нацеленной на его Национальную платежную системуАкула откусила туристке обе руки у самого берега, когда она пыталась сделать снимок хищникаЗеленский отказался подписывать соглашение с США о редкоземельных минералах, назвав его несбалансированнымВ давке на вокзале Нью-Дели погибли 18 человек, еще 10 получили ранения

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

В этом разделе запрещается писать русскими или латинскими буквами.
Այս բաժնում կարելի է գրել միայն հայերեն տառերով

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 07:56

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Edvard Militonyan.jpg
Edvard Militonyan.jpg (5.87 кб) Просмотров: 11891
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 07:57

Սարի-թաղ

(Հուշեր մանկությունից)

Այն օրը ես հասկացա՝ ինչ է հարազատությունը,
Երբ պատուհանից, միջնակ եղբորս գրկից
Տեսա առաջին անգամ շառագույն
Լիսալուսին:
Տան կավճավուն պատերը մաքուր էին
Եվ տաք էր մորս կուրծքը
Ամոթխած դուրս եկած չթի ճեղքից:
Իրերը թիթեռների պես մերթ կպչում,
Մերթ պոկվում էին մտքիս թույլ սոսնձից:
Ամեն բառս հրճվանքի ծաղիկ էր
Լսողների ժպտացող շուրթերին
Ու ես՝ ապահով էի գազանիկի
Փափուկ մորթու մեջ:
Ժամանակն անցնում էր, ես ընկնում էի
Իմ տեղը, որպես մանուկ, որին դիպչելու չափ
Մոտենում էր անտառը, քարհանքը բազալտի:

Քարհանք
էքսկավատորի հոշոտած հողի միջից դուրս Էին ցցվել
Քարերի երախները:
Զգում Էի, նրանց ձգում Էին հոդի խորքի շղթաները մութ:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 07:58

***
Քարտաշները՝ նման քարհանքի,
Կիզված մաշկի տակ մկանունք,
Կոշտ են հողից դուրս ցցված
Բազալտից:
Կակաչները, որ խաղում են քիչ վերև,
Ոչինչ չեն ասում քարտաշին:
Նա զարկում է մուրճը,
խրում սեպը,
Պատռում քարը, ինչպես մատնաքաշը,
Որի մեջ սոխ է դնում, պանիր
Եվ ծամում փոշոտ բերանով:
Շոգը, ցուրտը ապխտում են քարտաշի հոգին,
Նա տուն է գնում թուջե քայլերով:
Ու թե խոսի, բառը ծանր կընկնի,
Լինի բարի բան, թե ցավի,
Թե հայհոյանք:
Այդ բառերով է բարձրանում
Տաճարը,
Ծածկվում գերեզմանը:

Խորալը
Ձեռքս իջնում է Սարի թաղի քարհանքին,
Գեղամա լեռներին,
(Ստեղները կոտրած բարեկեցության ակորդեոնը բերնի պես չխչխկում է):
Բարձր Տատրաների քարանձավային շթաքարերին,
Եգիպտոսի ծայրերը մաշված բուրգերին
Տեղ-տեղ գլուխ բարձրացնող ջրհեղեղի ալիքներին:
Երկու ձեռքով զարկում եմ կյանքի և մահվան
Գաղթնաթաքույց թմբուկներին,
Հոշոտված երկու երկնաքերների հիմքերին
Եվ միայն ես ու միայն ես եմ լսում խորալը
Ընդերքից բարձրացող, ծավալվող, ինքն իրեն նեշնչող:
Այդ անանուն ոմն Բախի թոքերն ու կողերը
Իսկը երգեհոն:
Առանց նոտայի որևէ նշանի երկնում է
Խորալն իր անդնդախոր և լավ մշակած ծաղկեպսակի պես
Դանդաղորեն դնում համայն լսողաց և տեսողաց արձանախմբին:
Եվ դու՛ խորալ, ցավից բարձր, լույսի արագությունից ավելի ճառագող:
Ապրել-մեռնելու հանելուկից դուրս.
Երանության նժույգը քո ի՜նչ խրխնջոցով է արածում
Կեղծամը Բախի:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 07:58

***
Առաջին հայհոյանքը ճանաչելու
Սրբազան տղայություն,
Հետո, երբ մերկ պառկում էինք բազալտների վրա,
ամաչում էինք մեր մանուկ անկարողությունից:
Հույսը պարում էր ապագայում
Տղամարդու նոփ-նոր կոշիկներով:
Հեռուստատեսության աշտարակի կողքից
հավաքում էինք ժապավեններ,
Փնտրում կանանց մերկ թևերի կադրեր:
Իսկ էշը, որ կապած էր խղճուկ անտառի
Ծառից, զռաց, մերժեց Գրիշի նստուկը
Ու տրտինգ տալով, նրան գցեց առուն:
Խնդում էինք:
Մեկ էլ՝ հրացանազարկ, պահակն է:
Փախս ի վար, մեր փողոց, հերոսացած:
Քարերով զարկում ենք իրար, խաղ է: Ճչում է մեկը:
Գլուխտը ծակ, արյուն: Կռիվ ծնողների, քֆուր-քյաֆար:
Նորից խաղ: Հարևաններն իրար հետ նարդի են խաղում:
Խմում են տնական արաղ, կծու բիբար ուտում:
Մայրս կանչում է: Ապտակ, խաղողի շիվերով ծեծ:
Քիչ-քիչ զգում եմ ուժս, որն ընդունում է հարվածն ու
Բերանիս ստիպում խնդալ: Մայրս ավելի է զայրանում:
Անտառում աղջիկ են բռնաբարել: Թաշկինակ է մնացել խոտերին:
Մենք արյան հետքեր ենք փնտրում:
Միլիցեքը լցվել են անտառը:
Ծնողները խստացնում են անտառ գնալը:
Մայրս ճոճում է ծուռ-մուռ շիվը:
Գաջի հանքերի փոսերում ջուր է դուրս տվել, գյոլել,
Աղի է, կանայք լողանում են ոտքերը բաց,
Մենք թաքնված: Նրանց բդերի մի փոքր փայլից
Կուրանում ենք, երեխայի բիբը վագրի ցատկով
Բացում է իր համար փակվածը:
Շները քայլում են քարերի վրայով:
Պոմիդորը կարմրում է քոլին, պարիսպներ չկան: Գողանում ենք:
Շապիկի ծայրով մաքրում ենք փոշին,
Բացված կարմիրը սարսռուն է:
Մայրս կանչում է: էլի ծեծ: Դաս սովորի, դաս:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 07:58

***
Տղերքովգաջի հասքերում ենք,
Ինձնից մեծ էլ կա,
Ոչ էլ փոքրն եմ:
Ո՞վ առաջինը կթռչի վերից: Ես:
Դեղնավուն գաջն է ներքևում միայն,
Օդի մեջ եմ, թեթև իջնում,
Եվ հո՛պ, խրվում եմ փափուկ գաջի մեջ,
Մինչև ծնկներս, փոշին ծածկում է դեմք ու բերան:
0՜, ծիծաղում եմ, մարմինս ճիչ է:
Կարող եմ նաև թռչուն լինել, թե որ բարձրանամ,
Ընկնեմ ամպերից:
Գաջը սիրելի, հետո երբ մեր տան համար բերեցին,
Ոտքս դրեցի տաք բլուրի մեջ,
Հարազատ էինք,
Այդպես ավազով կապույտ
Արաքսի
Վերքս էի փակում, բուժում ինքս ինձ:
Եվ այդպես կերա նաև կավիճներ,
Հետո կարմիր տուֆ (տարիներ հետո),
Նաև անձող, վառ, ինչպես աստղ:
Հենց այդ մատներով գրում եմ հիմա
Բառերի ավազ լցնելով վերքիս,
Որից երբևէ չերկնչեցի:
Չգիտեմ ինչի, երբ պիտի լալ, խնդում եմ հանկարծ:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 07:59

***
Իմ հայրն ու մայրը կռվում էին միշտ,
Նրանք արնակից բարեկամ էին,
14 տարեկան մորս հարս էին տարել, որ պահի
Իմ ուռուցորած Սոփի տատիկին,
Որին չեմ տեսել, նա մեռել է վաղ:
Ո՞վ պիտի պահեր եթե ոչ նրա ցեղակից մայրս:
Դրա համար էլ հարս էին տարել:
Իսկ հայրս՝ տղա, որին լոկ եզն էր միայն լսում,
Միշկո եզն հայտնի իր կատաղությամբ:
Իսկ Բեգո պապս արդեն չկար,
Միլիտոն ծերն էր (Բեգոյի հայրը)
Օջախը պահում:
Երկայնահասակ, բարձր փափախով (մայրս է պատմել)
Իր պատկառելի բարձունքից խոժոռ հսկել է տունը:
Հայրս միշտ հանգիստ, մայրս ջղային, պահանջկոտ ու խիստ:
«Պիտի աշխատել, պիտի ետ չընկնել հարևաններից»
Նրա հավատո հանգանակն էր սա:
Իսկ հյուսն հայրս սոճու փայտի պես,
Սոճու փայտի հետ,
Տաշեղների մեջ:
Պապիրոսն ակաջի ետև դրած
Քայլում էր թեթև,
Իսկ երբ ամառը թևքերն էր քշտում,
Պարզ երևում էր ձախ ձեռքը ծուռտիկ, արմունկի մոտից:
Խրամատի մեջ ընկել կոտրել է,
Եվ պատերազմն այդպես ավարտել:
Նրա սարքած դուռ-լուսամուտից չէի ասի
Համշված ձախ ձեռքի մասին:
Եվ ուրագը, որ նա շպրտեց ֆինբաժնի
ոմն հսկիչի ետքից,
Թռչում է ինձ հետ տարիների մեջ:
Նա հավաբնի պատուհան էր (փոքրիկ մի
լուսամուտ) շինել ու այդտեղ վրա էր հասել
ֆինբաժնի մարդը խիստ հրահանգով,
պատժիչ բռնության օրենքով և այլն:
Լավ է չմեռավ:
Իսկ մայրս այդպես կացին բարձրացրեց
Քանդող բրիգադ կոչվածի վրա, այսինքն նրա
պետի գլխին:
Նա էլ փախավ, և պատշգամբի կցակառույցը
Ավարտվեց փառքով:
- Քարը կրծելով ապրեցինք, բա՜, - ասում էր մայրս:
Հայրս ժպտում էր, իբր՝ դե լավ, հա՜:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 07:59

***
Մայրս հերթական անգամ չթողեց, որ ֆուտբոլ խաղամ:
Ես պառկել եմ ճամփի մեջտեղում,
Թող ավտոյի տակ ընկնեմ, պրծնեմ:
Բայց աչքի պոչով նայում եմ, թե երբ
Մայրս դուրս կգա, կտեսնի ինծ:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 07:59

***
Աշխարհը՝ մեծ, ես՝ փոքր:
Շատ բան ինձնից մեծ,
Քիչ բան՝ փոքր (ծիտ, մրջյուն, խիճ, մոծակ):
Մեր պատշգամբից երևող Մասիս,
Իր եղջյուրներով սիրտս է հանում, պարզում երկնքին:
Ծիրանի ծառը զնգուն մրգերով, այ քեզ ծիրան:
Պտուղն է տրվում ցնծուն մի թրթիռ դառնալու համար:
Եվ բալն է այդպես, թութը՝ չեմ ասում,
Իմ գողացած շլորը թափվեց շապկիս տակից,
(Ե՛ս բաց թողեցի, տերը վազում էր մեր ետևից):
Տեսնում եմ նրա կռացած մեջքը շլորի վրա:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 08:00

***
Քարը միրգ չէ:
Բազալտե սրբատաշ եզրաքարերը գլորեցինք հանքից ներքև:
Համո քարտաշը առավոտյան ձայնեց մորս:
Հասկացա:
Ավագ եղբայրս բռնեց թևիցս և այնպես ուժգին
զարկեց հատակին (իհարկե, ինձ), որ կրունկներս
Մղկտացին և ուշքս գնաց:
Մայրս ծղրտաց: Համո քարտաշը գոռաց ներքևից՝
Լավ, այ ախպեր, քար է, էլի կտաշեմ:
Երբ նրա տղուն բռնեցին ոսկու գողության
և նրա եղբորորդիներին գնդակահարեցին
Բանկի հանրահայտ գողության համար,
Ամաչում էի եզրաքարերի պատմության հուշից
և կրունկներիս մղկտոցը քիչ էր թվում ինձ:
Զարմանալի է՝ այդ հզոր քարտաշ Համոն ինչպես է
Մնում հողի տակ:
Նրա մանկական, չոփուր դեմքը եկել էր հնուց,
Գոնե բերդի մեջ թաղեին նրան,
Բերդապարսպի քար պիտի դառնար:
Տղան ազատվեց, 10 տարի հետո: Հայրը չկար:
Թաղմանն էլ չկար:
Նրանց տունը հին է և փոքր:


Կիրակի
Մերոնք չէին սիրում լինել հարևան
քիթը վեր ցցած մեկի,
Անգամ կասկածանքով էին նայում
Միակ տերտերին, էլ ո՞ւր մնաց միլիցուն,

Որի ասպոդի տակ էր փեշը տերտերի:
Գժերին ավելի էին սիրում, քան վաճառողին,
Գիտնականին էլ մեկ-մեկ հարիֆ էին ասում,
Սակայն բացահայտ ընտրում էին ուսումը
Իրենց զավակների համար:

Կիրակին խառնում էր բոլորի թղթերը:
Նրանք մի ղազանից ուտում էին խաշլամա
Ու մի բաժակով խմում էին հերթով
Կենացը պարզունակ, անգիր արած:

Ու գնամ էր Մայր առուն, ինչպես մի երգ,
Որ բառեր չունի, սիրելի է ամենից շատ:

Գերեզմանոցը
Գերեզմանոցը շինականի քայլքով բարձրանում է
Սարի թաղն ի վեր:
Այնտեղ մանկության անտառն է տապալված,
Նրա թիկունքն է խցվել կտուցը
Տատրակի, թևը տղայի հայացք-թիթեռի,
Հուշերի փշրված բյուրեղապակին:

Մի լիճ կար աղի. ընդերքից սնվող,
Նրա տիղմի մեջ գաջե խրվելէր ոտքը
Եվ տղան չէր գոչում՝ օգնություն, բերանը՝ ջրի մեջ:
Հանկարծ մի ձեռք և կա որդին, որ հայր է այսօր:
Հողը փակում է բերաններն իմաստուն խոնավությամբ:
Նրա արմատը սիրտ է փնտրում վաղուց փոշիացած:
Առաջ ուսերի վրայով մարդկանց էին տանում դեպ հանգրվան:
Հիմա գերեզմանոցն է բախում դուռը ապրողների:
Էլ վախ չկա ուր ուրվականներից
Հողակտորն ու մա հր" սեվւականւսշ նորված.
Մեկը՝ դրամով, մյուսը՝ ձրի:
Կեսարինը՝ կեսարին, Աստծունը՝ Աստծուն:


Հոր տուն
Ճաքած գերանն ու նուրբ սարդոստանը,
Ասացի՞ն, որ դու թակարդը կընկնես,
Այնքան խաղաղ ես դու քո հոր տանը,
Հողի վերածվող խաշամ ես կարծես:

Աչքը չգիտի, էլ ե՞րբ կարտասվի,
մարմինը աղ է կուտակում դանդաղ,
Քո մոր մրմունջը, որը չի ասվի,
Ասեղի ծայրով լուռ բռնում էր վախ:

Ձեր տնից վերև մարդ էին խփել,
Արնոտ դանակը ընկած էր հողին,
Դա քո մանկության ճակատին,
Աբել, նշան էր ահեղ, չի ջնջվում ցողից:

Գերեզմաններն են արածում խոտը,
Ուր ճանաչեցիր վազք, խաղ ու խրխինջ,
Այստեղ դու տեսար մողես ու գորտեր,
Եվ քարի տակ՝ օձ: Եվ գժի քրքիջ:

Ու ծաղկած ծառեր: Երազանքի հորթն
Հոտոտում էր սինձ և ապագայից
Արշավում է ձին դեպի քո սիրտը՝
Թրծած էպոսի անեծք-աղոթքից:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ԷԴՎԱՐԴ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ

Сообщение Harutin » 10 окт 2010, 08:00

***
Ով մտածում է մահվան մասին
Թաց գերանի պես,
Նա մի օր կընկնի երախը խզարի։

Վերջը վազելով իջնում է բլուրներից
Կարմիր կոշիկներով
Երեխայի նման։

Նա գալիս է քաղած վայրի ծաղիկներով,
Զարմացնելու մեզ
Ու ճչալու մեր ականջին այն,

Ինչ չհասկացանք ապրելու ժամանակ։
Մենք ճչալով ծնվեցինք
Եվ նա է կրկնում մեզ հասկանալի։

Ո՞վ կարող է չլսել զանգի ձայնը
Հովիտների վրա զմրուխտե։
Տես, քո ականջախեցում մարգարիտն է ստծո լռության։
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team



Вернуться в Բանաստեղծություններ