Harutin » 11 сен 2010, 22:28
ՅՈ՞ ԵՐԹԱՍ
Պարտություններդ ոչինչ չե՞ն ասում,
երբ կյանքը հանկարծ դառնում է գեհեն,
երբ խառնվում են մարդ ու անասուն,
և չկա՛ ոչինչ բարձր ու ոգեղեն:
Եվ չկա մեկը, որին վստահես,
քո սրտի՛ն անգամ էլ չես հավատում,
երբ սիրո տեղակ անարվեստ ու հեզ
հին ոխն ու թույնն են դեռ քեզ ծվատում:
Երբ կյանքի՛ գնով բոլորն անխտիր
հարստության են ձգտում ու գահի`
կաշառքով, ստով, ճառերով ընտիր
խաբելով ամե՛ն օրինապահի:
Շուրջը թալան է, և սով, և կորուստ,
մարդասպանները` անպարտ ու հարգված,
անմեղը` աղքատ, գծուծը` հարուստ,
հերոսը` բանտում, միտքը` անարգված:
Եվ քարավաննե՛ր հեռուն սողացող,
սին երազների ճամփեքով բանուկ,
և լքումների վրա դողացող
ծերե՛ր ալեհեր, և մեր, և մանուկ:
Երկրում, ուր մի օր սուրբ էր ամեն մարդ,
արդարությունն են առնում ու ծախում,
և հանցագործն է ճանաչվում անպարտ
ու անմեղության դեմքին ծիծաղում:
Եվ սրբությունն էլ ինչո՛վ հմայի,
երբ տրվում է լոկ գող ու կավատին,
որոնք դարձնում են հոգին ամայի,
ձեռք մեկնում անգամ: Տիրո՛ջ գավաթին:
Սակայն կա մի պահ, երբ հավատում ես`
կհասնի՛ շուտով մեզ կանչը վերի,
ու կգա Տերը, կհասնի՛ դեռ մեզ,
որ մեր հավատը վատը չավերի:
Բայց: պահը անցնում, շուրջը մթնում է,
ու - խո՛րթ - նայում ես ծանոթ տեղերին,
սթափվում հանկարծ ու քեզ գտնում ես`
խառնված վայրի արջի ցեղերին: