Առա­ջին ան­գամ դու ինձ մո­տե­ցար որ­պես լրագ­րող (գր­քիս շնոր­հան­դեսն էր, թե «Նար­ցի­սի» հեր­թա­կան մր­ցա­նա­կա­բաշ­խու­թյու­նը, լավ չեմ հի­շում) ու թե­պետ գո­հու­նակ էր թվում ժպիտդ, բայց ինձ հա­մար այն­քա՜ն հաս­կա­նա­լի մի կաս­կած կար հա­յաց­քիդ մեջ. սա հեր­թա­կան հա­րուս­տի կի՞ն է` հաշ­վեն­կատ, հեր­թա­կան առու­ծա­խի մեջ պո­ե­տա­կան փառ­քի, թե՞ պո­ե­տիկ հո­գի` փխ­րուն ու վի­րա­վոր «թա­փառ» մի կին` ինձ պես... սո­վո­րա­կան, որի «բե­ռը չի պա­կա­սել» ոս­կուց ու կա­րող է ապ­րել «փոք­րիկ կա­ցա­րա­նում» ինձ պես, թե հարկ լի­նի:

Ես հետ­մա­հու եմ հայտ­նա­բե­րել քեզ որ­պես բախ­տա­կից կին ու բա­նաս­տեղծ: Կար­դա­ցի, հաս­կա­ցա ու արժևորե­ցի քո վի­րա­վո­րան­քը, քո ցավն ու քո «ամո­թը» և ցան­կա­ցա ուշ­ա­ցու­մով սր­բել աչ­քերդ:պաչպ­չե­լու եմ քեզ... քրոջ նման: Ու «բա­րիշ­ե­ցի» քեզ հետ (թեև չենք էլ վի­ճել երբևիցե) ու այն էլ` ոչ այն­պես կի­սատ, ինչ­պես դու ես «բա­րիշ­ել» քո Աստ­ծո հետ, այլ այն­պես, որ հենց հան­դի­պենք այն­տե՛ղ` թե­կուզ դրախ­տի ար­վար­ձան­նե­րում, (իսկ ես վս­տահ եմ, որ կհան­դի­պենք)

... մեռնելուց հետո
տեսնես որտե՞ղ են
գնում ինձ նման
աղջիկները այն
որ ոչ անմեղ են
ոչ շատ... մեղավոր

ինչպե՞ս է տեսնես
ջերմաստիճանը
դրախտի հեռո՜ւ
արվարձաններում...

ՍՈՆԱ ՎԱՆ