Harutin » 19 июн 2011, 14:52
Ո՛Չ ՄԻԱՅՆ ՌՈՒԱՆՈՒՄ...
"...Հայտարարե՛ք հարյուրամյա պատերազմ,
Օռլեանի դուստրը մահից չի խորշում...",
Մղձավանջըդ՝ ահազարհուր, վատերա՜զ,
Քո հավատն են հերձում ժայռի մի խորշում...
Մեծադիր է մթին շուքը օտարի.
"Կախարդուհի՜...",- հնչում է ձայնը ծանոթ.
- Մատնությո՜ւն է, քեզ մատնելու են հրի,-
Վսվսում են չղջիկները շնչիդ մոտ...
Ձեռքիդ մոմե մագաղաթ է՝ բացված էջ,
Զենքի նման՝ ընդդեմ նզովք ու նետի,
Ո՜վ է մարում հոգու կրակը անշեջ՝
Խարխափելով հեծնում փախչող առնետին...
Քո աղոթքը՝ տապանակված ձեռագիր,
Հաղորդություն պիտի դեռ տաս, ընդունես...
Զուր է բոցն ու կիզարանը՝ կրկնակի,
Թե քո ներսում հնոց կրակը ունես...
Հազարամյա՜, հազարամյա՜ պատերազմ.
"Կուռքըդ՝ ֆետի՛շ... Հերետիկո՛ս... Կախարդ կի՛ն..."
Մեկը քո մեջ ճանաչել էր հին երազ
Ու իր սիրտն էր ջանում մատնել կրակին...
***
Խավարի դիմաց լույս էր բաժանում,
Հետո արեւի լույսն էլ վերջացավ...
Գիշերվա մասին հեքիաթ չէր պատմում,-
Իր հազարումեկ գիշերը անցավ...
Հետո խավարը կատարախտ թվաց...
( Աչքերը փառից ո՜նց էր մաքրելու)...
Հետո սենյակի օդը կիսով չափ
Դատարկվեց, իսկ դու... որբացար նորից...
Հետո խավարի տեղը մեծացավ,
Ու պատերն իրար տվեցին երդում՝
Լուսամուտների բաժինը խլել,
Հսկել քեզ արթուն...
Հետո կապարե անձրեւը տեղաց,
Հետո ոսկրի դող, կրճտող ատամ,
Քառասուն օրվա քառասուն մեղադ՝
Պատասխան տվեց,- առավ պատասխան...
Հետո քեզ ծանոթ մի շող ճառագեց,
Մի լուսադիմակ իջավ երեսիդ,-
Քո հրեշտակին Տերը չառարկեց,
Թողություն տվեց Տերը՝ երկուսիդ...
Հետո ամառ ու լուսաբաց եղավ,
Զմրուխտ աշխարհներ լուսամուտներով...
.............................................
Դու մնա ու տես՝ հետո ինչ եղավ...
Գնամ... Կպատմես, երբ քեզ գամ մթնով...
