Հրաչուհի Ալիխանյան

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:07

ԵՐԵԿՈ
ԵՐԵԿՈ

Իրիկնամութը մեղմ իջավ երկրին,
Կարծես վարագույր` երկնքից ծորաց,
Ու ծոպազարդեց իր այս գոյությամբ,
Նա ծնրադրումը երկնքի առաջ:
Ապա շարժումով երկնում շղարշված,
Անտես վրձինով աստղեր նկարեց,
Որոնք մեկ աշխույժ, մեկ էլ նվաղած,
Իրենց մեղեդով գերեցին սրտեր:

Աստղամաղուցքին այս շռայլորեն,
Հաջորդեց հպարտ լուսնի հայտնումը,
Որը մայրաբար ու քնքշորեն,
Գրկեց դեռատի այս միությունը:
Զեփյուռն էլ թողեց մեկուսությունը,
Սկսեց երգել մեղմալար օրոր,
Ու այս մեղմանույշ, պարզուն հայտնումը,
Պատկերավորվեց, դարձավ երեկո:

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010

"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:08

ԱԽ,ՈւՇԱՑԵԼ ԵՄ...

Հեզիկ մանկության հիշողություններ,
Օրեր... գնացել, ետ չեն դառնալու,
Անվերջ բորբոքվող հոգու ծլկթոցներ...
Ես ուշացել եմ...

Անեզերք ցավի անդուլ հարվածը
Ժամանակի հետ դաշինք է կնքել,
Շռինդ է տածում մտառու ցավը
Ախ, ուշացել եմ...

Երազանքներիս կտորտանքները
Ոչ մի կերպ, ավաղ, ի մի չեն գալիս,
Թե՞ կորցրել եմ իմ երազները
Չէ, ուշացել եմ:

Կարծես փախել եմ ինքս ինձանից,
Կծկվել ինքս իմ հոգու խորքում,
Շշունջն է միայն պապակ շուրթերիս...
Ես ուշացել եմ:

Հոգնած աչքերս նայում են հեռուն,
Դողդոջ ձեռքերս պարզած անհունին,
Ես սպասում եմ... ո՞ւմ, ի՞նչ, չգիտեմ,
Թե՞ ուշանում եմ...
2007

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:09

Երկու կաթիլ մարմարաթույր տխուր իջան դեմքով ի վար:
Երկու կաթիլ, կարոտով տաք իջնում են լուռ, նվաղ, շիվար:
Կաթիլների մեջ կարոտի, մեծ սիրո ցավը խորանում ,
Վերածվում են արտասուքի համր հոսքի ու ...
...թուլանում:

Կաթիլները, լցված հույզով, փայլատում են ու ցած իջնում,
Պատմելով մեզ, թե ինչ ուժով են իրենք լո՛ւռ աղիանում:
Երկու կաթիլ ներարկված են հուսակտուր, խենթ սպասումով,
Թեև հիմա անտերացած լուռ իջնում են իրենց հունով:
2009

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:27

ԲԱՅՑ... ԳԵՐԻ՞, ԱՐԴՅՈՔ

Սիրտս գերին է ողջամտության,
Որը մերթ նվազ, մերթ ողոքական,
Իր կանոններն է անվերջ թելադրում,
Ու իր արածից հոգնած նվաղում:

Հոգիս գերին է հուսահատության,
Նրբանույշ ձայնով, բայց անվերջ նվվան,
Անդարձությունն է ցավոտ հիշեցնում...
Ու չարությունից անուժ տապալվում:

Միտքս գերին է բանականության,
Որ բարձրաթռիչ, բայց մեղմ ու անձայն
Գեղեցկապատիր կյանքի դեմն բացում,
Իրականությունն է ինձ մատուցում:

Իմ էությունը` գերին հուռթության,
Որ միշտ հնչում է ներդաշնակաձայն,
Ինձ պատկերալի մի հույս նվիրում,
Ժպտում, փայփայում ու սիրազեղում:

Եվ ի՞նչ:
Կարծում եք, որ ես ապարդյուն,
Ու տագնապալի մի կյա՞նք եմ ապրում:

Ո'չ, համոզվա'ծ եմ, որ գերի լինում,
Բայց ես ինքս ինձ չե'մ դավաճանում:
1995

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:28

ՎԱԽԵՆՈւՄ ԵՄ ՉՀԱՍՑՆԵԼ

Վախենում եմ չհասցնել,
Կիսակատար մնա կյանքս,
Վախենում եմ չկատարվի
Եթերային երազանքս:
Վախենում եմ կիսատ թողած
Երգս դառնա եղերգական,
Ու դեռ գրել չհասցրած
Պայծառ հանգերը խամրանան:

Վախենում եմ սրտիս դողով
Ցրեմ հոգուս հոգնությունը,
Որտեղ խոցված արմատներում
Ապրում է իմ ինքնությունը:

Վախենում եմ ենթադրվե՜լ ,
Չհասկացվե՜լ
Եվ չլսվե՜լ,
Երբ եղկությունը մարդկային
Հղկեմ, ձևեմ,
Բանաձևեմ:

Վախենում եմ ես հաշտեցնել ներկաս
Ապրող անցյալի հետ,
Կյանքից տրված սկիզբը մերել
Արդեն որոշված վերջի հետ:
Վախենում եմ էլ չլսել
Կյանքի կոչող իմ մեղեդին,
Վախենում եմ հազարթևել
Վերադարձում սթափ, բայց սին:

Վախենում եմ ճեղքված ստվերում
Սեփական ԵՍ-ը մոլորվի,
Մոմի լույսի ծանր դերում
Հոգիս դառնա կիսահոգի:
Վախենում եմ անցյալ դառնալ`
Ներկան չապրած անդեմ անցյալ:
Վախենում եմ վերադառնալ
Կիսաշշունջ, կիսակատար:

Վախենում եմ հպատակվել
Սովորական երևույթի ,
Որտեղ ես ինձ կկորցնեմ,
Տրվելով անիմաստ կյանքին:

Վախենում եմ մտախոհել`
Նոր կյանք տալով ցնորքներին,
Ուր ես պիտի նվագակցեմ
Անծայր ու կույր մտածմունքին:

Պատմելիքս վախով լեցուն
Վարձվոր վրեժ, կարծես, լինի,
Բայց չլինի վախն իմ սրտում,
Ուշհաս հոգիս կհանձնվի:

Վախենում եմ չհասցնել,
Կիսակատար մնա կյանքս...

(Նվիրված Սուսաննա Եղինյան - Շահինյանին
ՔՈ ՀՈԳԻՆ Ու ԱՊՐՈւՄՆԵՐԸ ԻՄ ԱՅՍ ՏՈՂԵՐՈւՄ ԵՆ, ՔՈւՅՐԻԿ ՋԱՆ: ԴՈւ ՄԻՇՏ ԻՆՁ ՀԵՏ ԵՍ: ՄԻՇՏ:

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

(Կարդում է հեղինակը)

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:29

ՊԱՏԱՍԽԱՆ ՔՈ ՀԻՇԵՑՈւՄԻՆ

" ԵՍ ՈւԶՈւՄ ԵՄ,
ՈՐ ԻՄԱՆԱՍ`
ԻՄ ՄԵՋ ԵՍ ԱՊՐՈւՄ
Ու ՄԻՇՏ ԿՄՆԱՍ:
ԴՈւ ԱՊՐՈւՄ ԵՍ ԻՄ
ՀՈԳՈւ ԽՈՐՔԵՐՈւՄ:
ՄԻՇՏ ՊԻՏԻ ԱՊՐԵՍ "... ( Հ.)

Երբեք մի ասա ոչ մի բառ այնպես,
Ի միջի այլոց:
Քո ամեն խոսքը իմ սրտում դառնում է
Հավատի ամրոց:
Քո ամեն խոսքը փորագրվում է
Սրտիս խորքերում,
Ու նվվում իմ մենակ մնացած սիրո
Խոր սպիներում:

Փաստորեն, արդեն դու լինես, թե ոչ,
Իմ կյանքում, Հոգիս,
Այս ցավով ես միշտ պիտի տառապեմ,
Փնտրեմ ինքս ինձ:

Քո ամեն միտքը կյանքիս դարձել է լույս,
Հույսի փարոս,
Բայց ցավո՜՛ք, ցավո՜ք...
Փորձում ենք փախչենք ինքներս մեզնից,
Փորձում ապրենք այն,
Ինչ ստացանք կյանքից:
Այո:
Բայց մի միտք հանգիստ չի տալիս...
Ո՞ւր պիտի փախչենք ինքներս մեզնից:
Դո՛ւ ինքդ քեզնից ո՞՜ւր ես փախչելու:

Անսպասելի մի միտք ճառագեց`
Հանկարծ մի տագնապ
(Ինքս էլ չհասկացա, թե ինչու եկավ,
Ու ինչի՞ համար):
Ես կորցրեցի ինձ, մոլորվեցի,
Եվ խելակորույս
Կարիք զգացի պաշտպանել սերս...
Բայց...
Ումի՞ց....
Քեզնի՞ց...

Ահավո՜ր զգացում:
Փո՞րձ է, թե՞ փորձանք:
Ես քայքայվում եմ այս սպիների
Խուլ նվնվոցից,

Ես քայքայվո՜ւմ եմ...

Երբեք մի ասա ոչ մի բառ այնպես,
Ի միջի այլոց:
Քո ամեն խոսքը իմ սրտում դառնում է
Լույսի, հավատի խավարա՜ծ ամրոց:

Քո պարզած ձեռքում
Ես լույս եմ տեսնում,
Ու միաժամանակ մի մո՜ւթ լռություն:
Տուր ինձ քո ձեռքը:
Քո ձեռքում հիմա
Իմ լույսն է ապրում,
Թե՞ խավարն անգութ
Անսիրտ, անխնա
Խո՜ր լռությունում:

2010

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:30

Մոռացություն բեր

Ցնցի՛ր ուսերս, խնդրում եմ, ցնցիր,
Ինձ ուշքի դու բեր,
Ցնցի՛ր, ցնցումով մի զգայացիր
Մոռացությո՛ւն բեր:
Հուշիր, թե ինչպես հիմա առանց քեզ ես պիտի ապրեմ,
Ինչպես հուշեցիր,
Թե ինչպես քեզնով ու քեզնում շնչեմ:
Ցնցի՛ր ուսերս ` ցնցելով հոգուս փակուղիները,
Որտեղ ամենուր քեզ եմ ես պահել,
Ցնցիր հույզերս, ցնցելով մտքիս անցուղիները,
Որտեղ ամենուր քեզ եմ փայփայել:

Սովորեցրիր ինձ սիրել ու սիրվել...
Տվեցիր հրաշք, հուր նվիրեցիր:
Հուրն այդ հիմա իմ աչքերին տիրել,
Այրվում է սիրուց քո անծայրածիր:

Ցնցիր, որ թափվի աչքերիս հուրը,
Ցնցիր, թող լույսը աչքերիս թափվի,
Առանց քեզ , սեր իմ, կյանքս թափուր է,
Առանձնությունը, ավա՜ղ, հարթմնի:
Բերածո սերդ իմ միջից հանիր,
Տար այն նորից ետ,
Տանջում է ինձ այն:
Դու կարող ես հեշտ, առանց սոսկումի,
Սերն այդ մանրացնես, սպանես անձայն:

Ցնցի՛ր ուսերս,
Թող, որ ցնցումից
Թափվեն հույսերս ու ...
Սե՜րս թափվի։
Սեղմիր քունքերս,
Ու քո ձեռքերից
Իմ զարկերակը, թող, որ սթափվի:
Հետո սեղմիր ինձ կրծքիդ մե՜կ անգամ,
Մի վերջին անգամ...
Առաջի՜ն...
Վերջի՜ն...
Առանց վայրկյան իսկ նույնիսկ վարանման,
Այդ պահի համար ես կյանքս կտամ:

Սեղմիր ինձ կրծքիդ:
Թող ցրտությունդ գոնե գեթ մի պահ
Մոռացվի հանկարծ,
Երանի, որ ես զգամ հպումդ,
Նայեմ աչքերին քո խորաթափանց,
Քո պինդ ձեռքերում
Դառնամ բյուրեղիկ,
Ու բնազդաբար առկայծեմ սերն իմ:
Քո գրկում դառնամ անզոր մի կնձիկ`
Քեզնով ջերմանամ:
Եվ վերջին անգամ ասեմ...
Սիրո՜ւմ եմ...

Հավերժ...

Անսահման...

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:31

ԻՄ ԴԻԼԻՋԱՆԻՆ

Գեղօթյակ իմ հեզ`
Զարդարած լճով Պարզ, գեղեցկափայլ,
Թեթևաքայլ հույզ,
Թաքստոց շոյված իմ երազների,
Թելադրանք հոգու,
Արձագանք սրտի,
Արյան կանչալար,
Հարազատ հմայք`
Ծնված ծառերի խուլ շշուկներում:

Քո գրկում ծնված ամեն մի թուփը իր հոգին ունի,
Քո շնչով լցված ամեն մի զեփյուռ իր հուզմունքն ունի,
Կարոտս խմբվել, նեցուկ է փնտրում ներփակ հույզերի
Հայրենի հողում, զուլալ երկնքում, թավհոն անտառում
Ու նրբիկ սրտում իմ Դիլիջանի:

Քո լռությունն եմ ես լսում հիմա,
Կլանում ագահ կարոտով լցված,
Երանությունը այս երջանկահամ
Քո լռությամբ է զուգված, զարդարված:
Փաթաթված փարթամ անտառագորգով,
Ստվերված ամպերով բյուր, կապտափետուր,
Փռված ժպիտով բազմահրապույր
Անշեղ դու օրհնանք անշշուկ երգում:

Չափահաս հմայք` Աստծո բարեհաճ ձեռքով նկարված
Երկնաշնորհ զարդ` բնության ուժով դարեդար կերտված,
Բարեբեր լրում թավասաղարթ այս ճոխ անտառների
Եվ թանձրալեզու կարոտով լցված խուլ հանդարտումի:

Երբ օրն է բացվում` քո մաքուր օդով լցված ծեգաբաց,
Քո զուլալ ջրում թխահոն գիշերն է նահանջով սուզվում,
Իսկ երեկոյան ձայնակուլ օդը աղմուկով լցված
Իր մեջ է քաշում Աղստևի խենթ երգը վարարուն:

Այս բնությունն է իմ աչքերի մեջ երազաշողված,
Անռատը, գգված իր հող ու ջրին, ծաղկունք է հեղում,
Արքունադրոշմ ծառաշվաքով սիրով պարուրված,
Հրաչյա արևն էլ իր բոցալեզու, հրատ աչքերով
Աչքով է անում
ԻՄ ԴԻԼԻՋԱՆԻՆ:

(Կարդում է հեղինակը)

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:32

ԹԽԴԵՄ ԵՐԵԿՈ

Երկնակամարում երեկո թխդեմ...
Կարմիրով պատված բոցախառն պատկեր:

Սա հուռթությունն է անծայր բնության`
Հղի հուրանի արևի փայլով,
Ու, որտեղ, ասես նորից խլրտում
Չեն կոտորակվում
Ոչ լույսն ու մութը,
Ոչ տաքն ու ցուրտը,
Ոչ հուրն ու շաղը,
Ոչ լուրջն ու խաղը:
Եվ այս շիկացած, խճճված օդում,
Ամպն է սնգոտվում ,
Ու իր կրակոտ, վառ գույնով լցված,
Տարածվում, փռվում երկնակամարում:

Այս վայրիջոցը երկնքից երկրին
Այնքան հպարտ է ու վայելչատես,
Հանց վեհատեսիլ լույսի հանձնումը
Աստծո օրհնանքն է`
Տրամախաչել երկինքն երկրի հետ
Ու երփներանգել չարը բարու հետ,
Կորցնել չարին` մերելով բարուն,
Ինչին հենվում է աշխարհը բեղուն:

Ու բեկբեկվում է չարը բարու դեմ,
Գունաթափվում է ու անէանում,
Կորցրած գույժով լցված իր հունն է
Նա անուժանում:

Երկնակամարում երեկո թխդեմ `
Կարմիրով պատված բոցախառն պատկեր,
Որը ազդակն է նոր վաղվա օրվա,
Արևկող կյանքի նոր օրվա հրավեր:

(Կարդում է հեղինակը)

**Հրաչուհի** » 28 июл 2013, 11:34

❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀
ԿԱՆԳ ԱՌ, ԺԱՄԱՆԱԿ

Կանգ առ, ժամանակ:
Ես մոլորվել եմ:
Հարբած քամու պես կարծես ընկնելով
Քո մառախուղի շշմահար ցանցի ձեռքն
Ու տրվել եմ ես թմրեցումի:
Կարծես տրվել եմ գիտխորհուրդ հանգիդ
Անորոշ դարձած գրկախառնումին,
Որ կշռութային իր մոտեցումով
Մերթ մթնաթույր է,մերթ ժամ լուսածին:

Կանգ առ պահանջելիք քո պահվտուքի
Ծալքերում պահված հույզերի պահին,
Դարձիր մեղեդի մի երկարածոր
Եվ ծորա կամաց,
Երկնքից իջնող օրհնանքի ուժով
Տրվիր ներկային:

Դու գիտես ձևը ծպտյալ կանգառի:
Կանգառի, որտեղ չի մեռնում երբեք հիշողությունը:
Դու գիտես տեղը նրբիկ սահմանի,
Որտեղ մերվում են մեր հինն ու նորը,
Ապագան, ներկան
Ու պատմությունը:

Նոր ուժ տուր ապրած ու ապրող հույզին,
Կանգ առ երջանիկ ու
Աստվածային ջինջ ողողանքով լի աչքերի մեջ:
Ոճաբան կյանքի ճոխության ներտաշ
Թեական խոսքի,
Եվ ճշտով օծված զուլալ մաքրությամբ
Մինչև կոկորդը լցված պարզության
Օրինածին սուրբ թելադրանքի մեջ:

Կանգ առ, ժամանակ:
Եվ թող խնջույքիդ մասնակից դարձած
Անբաժան րոպեն իր պարը պարի
Ամոթից շիկնած հեզ վայրկյանի հետ:
Թույլ տուր միանան
Քո հավերժության գույներով ներկված
Ու մառախուղված շշմահար ցանցի մոլորումի մեջ,
Սակայն ո՜չ ստիպված,
Ո՜չ թելադրանքով ժամանակների,
Այլ կյանքի մանած ճոխ կախարդանքով:

Կյանքը լցվում է խուլ թակոցներով
Խենթ ժամացույցի,
Պարուրվում շնչով ու սրտազարկով
Սկզբնաստեղծ ժամի ու ժամանակի:

Կանգ առ չհատվող բևեռների մեջ,
Կանգ առ չխաչվող գիշեր - ցերեկվա
Ու նրանց ծնող լույսի - մթի մեջ:
Կանգ առ նվագուն պճնազարդությամբ
Դեպ առաջ տանող նպատակամետ
Կույր սլաքների,
Եվ դեպ ետ կանչող,
Հոգու լարերը անխնա ձայնող
Թրթիռների մեջ:

Կա՜նգ առ, ժամանա՜կ:
Ես մոլորվել եմ...

Տարահնչուն ես,
Եվ պռկեպռունկ լցված ետընթաց մտքի խենթությամբ,
Երազկոտությամբ...
Կա՜նգ առ, ժամանա՜կ:

17/07/2010

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

(Կարդում է հեղինակը)