Ծնվել է 1974 թվին ՀՀ-ի Դիլիջան քաղաքում: Երաժիշտ, քանոնահար է և իր ասությամբ՝ «հոգում երաժշտությունը ձայնադարձ է պոեզիայի, որն էլ իր հերթին` արձագանք բարդ ներաշխարհի»...Դպրոցական տարիքից ջանասիրությամբ ուսումնասիրել է հայոց լեզուն և գրականությունը:
Չի տպագրվել, որովհետև ինչպես ասվեց՝ իր ստեղծագործությունները համարել է հոգու կանչ: Այդ պատճառով էլ որոշել է իր առաջին ժողովածուն հրատարկելու դեպքում անվանել՝ «Մենախսություն»:
Ներկայիս բնակվում է Ռուսաստանի Դաշնությունում:

Բարև, ես եմ...

Երբ ինձ ասում են,
Որ ես շատ բարդ եմ,
Բարդ, անլուծելի,
Ես ընդունում եմ
Չընդունելո՜ւ պես...
Չգիտես ինչու
Ես արևի մեջ խավար եմ փնտրում...
Բարևի մեջ էլ
Փնտրում եմ կորած, անտես հրաժեշտ:
Չարի մեջ ես միշտ բարին եմ փնտրում,
Փնտրում ու գտնում,
Բայց էլի նորից, չգիտես ինչու,
Բարու մեջ չարը չեմ փնտրել երբեք:
Տեսնում եմ հոգսում
Թաքնված երանգ մի թեթևության,
Թևաթափ եղած անճարության մեջ
Ես հույս եմ գտնում,
Ինքնասիրահար ու եսակենտրոն ցուցադրանքի մեջ
Կամա - ակամա ես նկատում եմ թերամտություն:
Ես շատ զբաղված եմ
Իմ երկարատև պարապությունում,
Ուր հոգնությունը մի երանելի հանգստություն է
Միշտ ինձ պարգևում:
Սակավությունը հույսի ու լույսի իրար գումարում,
Ես լիությամբ եմ
Ինձ ու իմ հոգին մենաշնորհում:
Երբ ինձ ասում են,
Թե ես շատ բարդ եմ,
Ես չեմ հասկանում
Հասկանալո՜ւ պես:
Իմ այս բարդությամբ
Ես միշտ անպարտ եմ,
Պարզ ամենքի հետ,
Բայց մատչելի է
Ի՛նձ միայն հոգիս:
Երբ ինձ ասում են,
Թե ես շատ բարդ եմ,
Հանգաթխության բոցով վարակված
Մի երգ եմ ծնում,
Եվ մանրացնցուղ անձրևի նման
Այս բարդությամբ եմ իմ հոգին սնում...
Փոքրիկ, աննշան մի սխալի մեջ
Դժվարուղղելի խնդիր եմ լուծում,
Զգուշության մեջ տեսնում եմ ձևված
Մի անդուրեկան խուլ անփութություն,
Անօրինության գաղափարի մեջ
Փնտրում եմ ճշտի անփաստ բացատրություն...
Զեխությունն ինձ մոտ
Սակավությունն է իր տեսաբանում,
Իսկ տեղապտույտ հանգամանքները
Անփակ ու անդուռ անսահմանության
Մի հոսք են բերում,
Շատ պարզ ու հստակ պատկերների մեջ
Ես տարբերում եմ տեսախաբություն,
Պատուհասակիր անարժաններին
Փորձում ներարկել պատվելիություն:
Երկնքում փքված ու ծալքավորված,
Կապուտափայլվող ամպի ճերմակում
Կարծես ճչացող, խենթ, գիսախռիվ դիմանկարով
Խավարն է փայլում,
Իսկ օվկիանոսի ինքնաբավարար հեռածավալում
Ինձ մոտ, ինձ շա՛տ մոտ,
Համարյա այնքան, որ շոշափելի,
Գլխիվայր ընկած երկինքն է խեղդվում:
Անխուսափելի մահվան աչքերում
Ես կյանք եմ կարդում,
Միայնակ սիրո լքված երազում`
Հավատարմության ու հավերժության շնչասպառ երդում:
Մտամփոփ հոգու անտակ ու անափ, շնչող եզերքում
Թեթևությունն ու մտապատրանքն են
Մրցակից դառնում:
Ծնկի իջեցնող ցավի անորոշ լաբիրինթոսում
Անսպառ ուժի և հզոր կամքի ստվերն է հաղթում,
Խուլուհամրացած, անզգայացած անհուսությունում
Հոգետանջ եղած լռության ճիչն է ականջս ծակում:
Արագասլաց ժամանակները
Հանգիստ են մուրում,
Մարած հույզերը,նպատակները`
Բոցավառություն,
Հիացմունքների խելացնորված երևէջներում
Հիասթափության աղոտ գույներն են
Ինձ մոտ պատկերվում:
Երբ ինձ ասում են,
Որ ես շատ բարդ եմ,
Ես ավելի եմ իմ մեջ պարփակվում:
Իմ զգացածն ու
Իմ ապրումները
Միայն իմ մեջ եմ
Ես զատորոշում:
Երբ ինձ ասում են,
Որ ես շատ բարդ եմ,
Իմ բարդ աշխարհում
Պարզ կյանք է եռում,
Որտեղ սառույցը
Պար է մոգոնում
Հրահուր բոցի
Այրող ափերում:
Շատ սովորական, հանապազօրյա երևույթները
Ես արտասովոր,
Ինչ-որ մոգական լույսով եմ զօծում,
Դեպի մայրամուտ գնացող կյանքի
Անխուսափելի ճանապարհները
Մի նոր ծննդյան ու մի նոր կյանքի
Երջանկաբեր ու մի ինքնամոռաց հույզի զուգակցում:
Ես, բևեռասույզ լուսատուների
Ժամանակավոր անդրադարձումում
Երազ եմ հյուսում`
Հեքիաթ, որ սուզի
Կյանքը բազմիմաստ
Հավերժությունում:
Եվ ինձ ասում են,
Որ ես շատ բա՞րդ եմ:
Արձագանքում եմ ես
Լռելո՜ւ պես:
Լռում եմ...
Լռո՜ւմ...
Ես ինձ եմ լսում
Արձագանքներիս ձայնադարձերում:

05. 09. 2010

۞۞۞۞۞۞۞

❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀
ԹԱՔՆՎԱԾ ՀՈւՅԶԵՐ..ԹԱՔՆՎԱ՞Ծ, ԱՐԴՅՈՔ..

۞۞۞۞۞۞۞
❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀



Պոկել սեփական մտքերից շառա՞չ,
Ճահճոտված հոգուց մամռակալված ճի՞չ:
Մի դավադիր հոսք, հույզերով լցված,
Մե՜ղմ շշնջում է,-
Չմնա՜ց ոչինչ:

Անհասկանալին լուռումնջացավ՝
Բազմապատկվելով անորոշներին:
Եվ կյանքը, ինքը, մնջախաղ դարձավ
Համր շշուջով,-
Չմնա՜ց ոչինչ:

Թաքնված հույզե՞ր:
Արդյո՞ք թաքնված...
Որոնք շուլալվել կյանքի էջերին,
Մերթ սրտակոտոր,մերթ էլ կարկամած
Մեղմ շշնջում են,-
Չմնա՜ց ոչինչ:
Թաքնված հույզե՞ր:
Թաք նվա՞ծ, արդյոք...
Ուր երազներն են շա՜տ զգո՜ւյշ հալվում,
Եվ մտքերի մեջ, երազի կամոք
Հալվում շշունջով,-
Չմնա՜ց ոչինչ:

Անսահմանության անդրադարձերում
Ծեգը ծեգին է միանում անխոս,
Գիշեր - ցերեկվա զառանցանքներին
Նոր օրն է ձայնում,-
Չմնա՜ց ոչինչ:

Բազմերանգ մի խաղ կա տրեզերքում,
Եվ մի մոլորում՝ խենթ պտույտի մեջ:
Այս խենթ պտույտը նոր կյանք է բերում
Ցավազրկելով:
Չմնա՜ց ոչինչ:


Թաքնված հույզե՞ր:
Արդյո՞ք թաքնված...
Անորոշությամբ խեղդված կրկնանիշ:
Կյանքի հուսահատ, դողահար ձեռքով
Գրված երկու բառ`
Չմնա՜ց ոչինչ:

Թաքնված հույզե՞ր:
Թաք
նվա՞ծ, արդյոք...
Թե՞ ճեղքված հավատ ու բթացած խիղճ:
Անսապասելի խաղաղված մի հոսք,
Կարեկցող հեգնանք`
Չմնա՜ց ոչինչ:

Ուրվականները չմեռնող հույզի
Մեհենագիր են կրքով ձեռագրում՝
Ստվերում կամածին թմրածության մեջ
Խուլ արձագանքներ,-
Չմնա՜ց ոչինչ:

Գիշերվա հանգչող աչքերի խորքից
Կփորձենք կարդալ անբացատրելին,
Ուր լռությունը խելագար, անխիղճ
Մութ կարտաշնչի`
Չմնա՜ց ոչինչ:

Հոգուս հիասթափ երգերի ներքո
Կիսացավ ժպիտ`

Չմնաց ոչինչ:


© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"
❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀

۞۞۞۞۞۞۞۞۞

۞۞۞۞۞۞۞
ՊԱՏԱՌՈՏՎԱԾ ԽՈՍՔ... ԱՆՀԱՂՈՐԴ ՀՈՒՅԶԵՐ...
❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀


Մենակ եմ, մայրիկ:
Հոգնել եմ, կարծես:
Տխուր է: Չգիտեմ, ինչո՞ւ է այսպես:
Պատառոտված խո՞սք, անհաղորդ հույզե՞ր:
Միտքս ննջում է քնատ օրվա պես:
Կարծես ձգվել է խուլ հորիզոնում
Անհասկանալի, ծանր տխրություն:
Ծրարված կյանքի անորոշներում
Արձագանքներ են ու դատարկություն:

Հոգնել եմ, մայրիկ,
Ու չեմ հասկանում ես արդեն ոչինչ`
Ի՞նչն է կարևոր և ի՞նչը անմիտ ու անիմաստ ճիչ:
Ի՞նչն է տանջելու ժամանակների խաղում բովվելով,
Եվ ի՞նչն է տանջվում անմիտ լռելով ու սպասելով:

Կյանքը հղի է հանկարծակիի կուտակումներով:
Չգիտեմ ինչու, հավատը գնաց, բայց հույսը դեռ կա`
Անծանոթ մի ստվեր, հազարաբերան դատարկությունով:
Հոգիս չի հուշում`
Ի՞նչն է անորոշ և ինչը` առկա:

Հիմա չգիտեմ` ինչն է ետ քաշում, և ինչը առաջ,
Բազմանշանակ ժամանակներն եմ գործիքավորում:
Հավատն եմ փնտրում, որ սրտի կանչին գնաց ընդառաջ...
Դատարկության մեջ արձագանքներն եմ ես կարգավորում:

Մենակ եմ, մայրիկ:
Հոգնել եմ, կարծես:
Տխուր է: Չգիտեմ, ինչո՞ւ է այսպես:
Հոգնած երգերիս կարոտ եմ հյուսում
Եվ տրտում սպասում `
Շատ խոնարհ ու հեզ:


© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"
❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀

۞۞۞۞۞۞۞۞۞

ՀՈՐԻՆՎԱ՜ԾՔ... ԵՐԱ՜Զ...

Դու հավատու՞մ ես, որ գուցե մի օր,
Գիշերն ու ցերեկը հանդիպեն իրար,
Մոռանան, որ կան հուռթ արշալույսներ,
Ու մեղմի՜կ, թուխծամ երեկոներ կան:
Ես հավատում եմ...

Չգիտեմ ինչու դու մի ցերեկ ես ինձ համար դարձել,
Եվ քո հարազատ ու պարզ ջերմությամբ
Հոգիս ես լցրել:
Իսկ ես... շատ տրտում գիշեր եմ ինձ զգում...
Մթածի՜ր զգացում...
Առանց արևի, մութ ծանրաշուքից
Սարսուռ եմ շաղում:
Դու հավատու՞մ ես, որ գուցե մի օր,
Գիշերն ու ցերեկը հանդիպեն իրար,
Մոռանան, որ կա անգութ ժամանակ,
Կա տարածություն,
Անցյալի սահման:
Ես հավատում եմ...
Դու էլ հավատա, թեկուզ մեկ վայրկյան,
Ինչը կլինի նվեր իսկական:
Դե՞…..

…Ամեն անգամ, երբ որ նայում ենք
Մենք դաշնամուրի շատ մոտ, հարազատ ստեղնաշարին,
Տեսնում ենք գողտրիկ այդ հանդիպումը,
Այդ հանդիպումը... գիշեր - ցերեկվա:
Դե, ասա, տեսա՞ր...
Սպիտակ գույնը մասնատել սևը`
Թրթիռ է, կարծես, թանձրահունչ հույզին,
Եվ ձեռքի թեթև քո մի հպումը
Կյանքն է պատկերում գիշեր - ցերեկին:
Գիշերն զգում է, որ ինչ - որ ճեղքվածք
Լուռ ներս է թողել ցերեկվա լույսը...
Ցերեկն էլ հուզված, կարծես, ձայնադարձ,
Մեղեդո՜վ շոյում ծաղկագեղ հույսը:
…Ես քեզ պատմում եմ մի բարի երազ,
Որը անմեղ է, շատ թո՜ւյլ, նվաղկո՜տ,
Թեև լավ գիտեմ` գիշերն արձագանքն
Ցերեկվա լույսի` երազ թևավոր,
Բայց նորից, նորից նույն հարցն եմ տալիս...
Դու հավատու՞մ ես, որ գուցե մի օր,
Գիշերն ու ցերեկը հանդիպեն իրար….
Այս երազի մեջ ես հավատում եմ,
Ու համոզված եմ, որ թեկուզ անցնի,
Հավիտենություն, թեկուզ հարյուր կյանք,
Մեկ է, իմ երազն անմահ կմնա,
Ինչպես անմահ է երաժշտությունը,
Մեղեդի փնջող նուրբ վեհությունը,
Սու՜րբ վեհությունը...

Երբ նորից քեզ մոտ գիշերն է տիրում,
Ինձ մոտ ցերեկն է իր կյանքով ապրում...
Ու թեպետ գիտեմ, որ չեն հանդիպում ցերեկ ու գիշեր,
Բայց սրտիս խորքում ես ինքնագրում եմ,
Որ չհանդիպած այս միացումը
Կապրի՜ չապրված, նորածին հույզեր:
Ու հաստատ գիտեմ,
Որ եթե հանկարծ դու անհետանաս...
(Աստվա՜ծ իմ...
Չեմ ուզում, որ դառնաս երազ...)
Ես կկորցնեմ նորից ինքս ինձ,
Չէ որ դու ես եմ ,
Մի կորցնի ինձ:

Ու ես չգիտեմ, սա էությո ՞ւնն է,
Թե՞ իմ կողմից մի երազ հորինված …
Սա ծաղկափթիթ ի ՛մ իսկությունն է,
Որտեղ որ դու կաս այսքան հարազատ:
Հորինվա՜ծք... երա՜զ...
Ու եթե հանկարծ,
Չսնես քեզնով իմ այս երազը,
Ես կամա ՜ց - կամա ՜ց - կամա ՜ց կհալվեմ...
Գիտե՞ս, ասում են ամեն ինչ մեռնում,
Լոկ ժամանակն է հավերժում ճախրում,
Բայց երբ դու չկաս, իմ ժամանակը
Ինձ հետ միասին մարում է, հանգչում,
Ու էլ չի շնչում...

Դու հավատու՞մ ես, որ գուցե մի օր,
Գիշերն ու ցերեկը հանդիպեն իրար,
Մոռանան, որ կան հուռթ արշալույսներ,
Ու մեղմիկ, թուխծամ երեկոներ կան:
Ես հավատում եմ...
Ու ամեն գիշեր, երբ ես նայում եմ
Աստղերով լեցուն մութ այս անհունին,
Տեսնում եմ իմ մեջ
( դե, ես գիշերն եմ )
Որ երկինքը մութ լուսավորված է
Քո ցայլկտումով` լուսնի վերածված ,
Տեղ - տեղ մասնատված քո ապրումները
Աստղիկներ դարձրած:
Տես, ես ժպտո՜ւմ եմ...
Հանգստանո՜ւմ եմ,
Խաղաղվո՜ւմ հանկարծ,
Զգալով շունչդ զեփյուռից կախված...
Ու մոլորվում եմ իմ խենթ երազում,
Որտեղ ես գիշեր,
Իսկ դու լուսին ես ու չքնաղ աստղեր:
Ու նորից, նորից ես հավատում եմ
Սուրբ հանդիպմանը գիշեր- ցերեկվա:

Մենք շղթայված ենք իրար այսուհետ,
Ինչպես գիշերն է իր լույսերի հետ
Բոցկլտացող հույս անվերջ տարածում
Երկնքի մթնած երկնակամարում,
Այնպես այս շղթան արքայավայել իր գործն է անում`
Երկու մոտ հոգի
Մաս առ մաս հավերժ իրար միացնում`
Մի երանությո՜ւն.......
Այդ շղթան հիմա կայծեր է ցայում,
Ամոքելով այն ճեղքվածքը հոգուս,
Որ լուռ ներս թողեց ցերեկվա լույսը,
Ուր գիշերում է ցերեկվա հույսը:

Ու վախենում եմ նորից արթնանալ,
Կորցնել հանկարծ այս ցգացումը...
Որ եթե հանկարծ դու մի օր չգաս,
Ես կմեռնեմ լուռ,
Արդեն մեռնում եմ, երբ չկա մի լուր...
Ու գիտե՞ս...
Եթե դու չես հավատում,
Ես զարմանում եմ...
Թե՞ հավատում ես...
Երբ իմ գիշերն ես այցելում արդեն
Դարեր շարունակ,
Դառնալով լուսին, նազագեղ աստղեր,
Պահապա՜ն հրեշտակ,
Ես քո ցերեկն եմ այցելում:
Գիտե՞ս:
Չէ, դու մի կարծիր, թե կատակում եմ:
Նայիր ստվերիդ….
Քո կիսաթափանց, հալուն ցերեկում
Քեզ հետևո՜ւմ եմ:
Քո այդ ցերեկում ես էլ եմ ապրում,
Քո ստվերն եմ ես,
Իմ լինելության թարմ վկայություն...
Ուզե՜ս, թե չուզե՜ս...
Երբ դու տեսնում ես ծորածո ստվերդ,
Խոսիր նրա հետ,
Ու լավ իմացիր...
Ես քեզ լսո՜ւմ եմ...
Ու եթե մի օր հանկարծ չխոսես,
Ես լո՜ւռ կմեռնեմ:

2009

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"
❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀

۞۞۞۞۞۞۞۞۞

ԱՆՁՐԵՎԱԾ ԺՊԻՏ` ԿԱՆՉԻ ԾԻԱԾԱՆ
ԱՆՁՐԵՎԱԾ ԺՊԻՏ` ԿԱՆՉԻ ԾԻԱԾԱՆ

Երկնքից իջավ շշմահար եղած մի սպիտակ երակ`
Բոցավառվելով իրիկնամուտի
Վառ արեգակի կարմրաթույր հոտով,
Իջավ սպիտակը կարմրով զուգված, ոլորանախշված,
Երկրին բերելով երկնքի զովը իր մի կաթիլով:

Ուղփամած օրը զարդարվեց հանկարծ բույլ երակներով,
Որոնք առաջնեկ երակի հետքով իջնում են երկրին,
Կարծես ճաքճքվեց օդը ուշաթափ արևից շիկնած կույս կաթիլներով,
Պճնվեց երկիրը` արձագանքելով անձրևի ուրախ երգ ու ճղփյունին:

Գերվում է երկիրը երկնքից ստացած չքնաղ նվերով,
Ինչն էլ դառնալով ճաճանչ երկնքում` ծնում մի ժպիտ...

Այդ ծիածանն է իր իրավունքով սահմանազատում,
Եվ նշուլելով այն մոգական գույներ զուլալ երկնքին,
Խառնում է իրար անձրև ու երկինք, երկիր ու գարուն:
Լույսի ու հույսի անխոս ու անես դաշինք է կնքվում:

Երկի՜նքն է ժպտում…

16.04.2010


© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

ՄՏՈՐՈւՄՆԵՐ
Հեղինակ` Հրաչուհի Ալիխանյան (Կարդում է հեղինակը)

ՄՏՈՐՈւՄՆԵՐ

Ուշանում են հարյուրները` տասնյակներին ճամփա տալով,
Տասնյակներն էլ ձգձգվում են միավորներ գումարելով…

Հալվող վայրկյաններ րոպեների մեջ,
Հալվող ժամանակ հավերժությունում,
Անվերջ պտտվող անսահմանություն…
Զառանցանքի է կյանքը վերածվում:

Որտեղի՞ց, արդյոք, ամեն առավոտ
Գալիս նոր օրը, և ո՞ւր է գնում,
Ո՞ւր է նա տանում ապրած հույզերը
Եվ ինչո՞ւ հույսը նոր ուժով սնում:
Եվ...
Մերթ լռություն` հոգեկանչ դարձած,
Մերթ էլ դառնություն` ցավ ամայացած:
Լռության պոռթկումը լոկ մի հառաչանք,
Ունայնությունը` անանուն տանջանք:

Ու եթե փորձել լսել մտքերը
Որոշված ժամին հեռացող օրվա,
Մեզ կխլացնեն անմիտ ճիչերը,
Կամ լռությունը սրաթափանցյա:

Օդը կդողա նախազգացումից,
Որ կա՜ բաժանում մինչ հանդիպումը,
Ու կխենթանա իր ծանրությունից…
Նա չհասկացավ կյանքի շարժումը:

Ստվերը լույսի շարունակություն,
Լույսն էլ ստվերի վառ թողած խոր հետք,
Կյանքը` դադարի անդադար շարժում,
Իսկ մահը` նրա մոլորաքայլ հևք:



Մտքի կածաններ` մոլորված շնչում
Հարազատ դարձած մի ուրվագծի,
Տարիներն, ձգված բնության բեմում
Պատմում են գաղտնիքն իրենց օրորի….

- Մարդը` ծառ, որից ջութակ են սարքում:
Ջութակ, որից նո՜ւրբ թախիծ է կաթում,
Կամ էլ փոթորկվող, երջանիկ հոգին
Աննշմար կյանքի կեղևն է ճեղքում:
Եվ...
Նորի՞ց ծնունդ...
Ծառի՞ նմանվել:
Միմիայն երկինք ձգվելո՜ւ համար:
Ազատախոհել ու սրբագրվել
Կորած իմաստը գտնելու համար:

Կյանքը` ծանրաշուք, ուղղորդված ճամփա,
Որ, կարծես, հասցե ու անուն չունի,
Հուշերի կարգն է հաղորդում անխախտ,
Եվ հատկությունը` վերադարձումի:
Արտացոլանքում երկնի լճակի,
Ուր քարացրել է մի ամբողջ աշխարհ,
Արձագանքներն են անվերջ հարցերի,
Եվ անորոշներ`
Անտակ ու անծայր::

Բազմաբովանդակ ու բազմաբնույթ
Ժամանակների ճնշող հարցերում
Միշտ կա խլացնող կամ
Խո՜ւլ պատասխան…

© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"

ՄՈԼՈՐՎԱԾ ՍԵՐ
❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀ ❀*•.¸¸.•*✿*•.¸¸.•*❀

Սերս ուշացած առավոտյան աստղիկ`
Մոլորվել է գիշերվա ու լուսաբացի միջև:
Սերս նորածին նուրբ վաղորդյան շաղիկ`
Լուռ դողում է տերևի և ծառի շյուղի միջև:

Սերս մի նորածիլ, նորաբորբոք սածիլ`
Շփոթվել է հողի ու երկնքի միջև:
Սերս կսկծահամ մի արցունքի կաթիլ`
Հեղեղվել է աչքիս, թարթիչներիս միջև:

Ու... ելք չկա:
Չկա...

Մոլորվել է սերս…


© Copyright: Հրաչուհի Ալիխանյան, 2010
"ՄԵՆԱԽՈՍՈւԹՅՈւՆ"