Հիշողություն

Ծիծեռնակը բույն էր շինում,
Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում,
Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝
Առաջվա բույնն էր հիշում:
Մեկ անգամ էր նա բույն շինել
Եվ շատ անգամ կարկատել,
Բայց այս անգամ վերադարդզին
Բույնն ավերակ էր գտել:
Այժմ նորից բույն էր շինում,
Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում,
Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝
Առաջվա բույնն էր հիշում:
Նա հիշում էր անցած տարին
Իր սնուցած ձագերին,
Որոնց ճամփին հափշտակեց
Արյունարբու թշնամին:
Բայց նա կրկին բույն էր շինում,
Ե՛վ շինում էր , և՛ երգում,
Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝
Առաջվա բույնն էր հիշում:

************
Մի փոքրիկ շուն ուներ Համոն,
Սիրում էր նրան,
Ճամփեն կարճ էր դպրոցից տուն,
Կարոտից իր շան:
Շունը ուրախ թռչկոտում էր,
Շուրջը պտտվում,
Համոն նրան պինդ գրկում էր,
Երբ մտնում էր տուն:
Անունով էր շանը կանչում,
Որ սա իմանա,
Սիրելուց էր Լիզան հաչում,
Համոն գիտեր դա:
Նրա նման ընկեր չուներ
Խաղում տնային,
Համոն պիտի նրան ներեր,
Ոնց էլ խաղային:
Երբ բժիշկ էր Համոն դառնում,
Փախչում էր Լիզան,
Գռմռոցով նրան նայում,
Չբուժվեր միայն:
Սպի ուներ Համոն քթին,
Շնիկն էր կծել,
Բայց հիվանդը շունն էր կրկին,
Պիտի բժշկեր:

****** *********
Ամանորի գիշերը
Հրաշք կատարվեց,
Իմ երազի սպիտակ ձին
Մոտս հայտնվեց:
Լուսե աստղ ճակատին,
Աչքերում` արև,
Ճերմակ բաշը իմ գրկին
Սլացավ վերև:
Շրջեցինք մենք երկուսով
Երկնքում ուրախ,
Արթնացա քնից խաղաղ
Վաղորդյան լույսով:
Ճերմակ ձիս հոգնած ճամփից
ՆՆջում էր տանը,
Որ չգնա առանց ինձ,
Կապեմ պարանը...


*******
Շարել է սեղանին ,
Սպասքը մանկական,
Լուրջ է իր մեծ խաղին ,
Փոքրիկ մեր Էվիտան:
Երեք տարեկան է,
Եփ ու թափ է անում,
Շիլան տնական է,
Չարժե դնել անուն:
Ոչ համ ունի, ոչ` հոտ,
Նրա եփած շիլան,
Բաժանում է փութկոտ
Թասով բերնե բերան:
Որ պապը կուշտ ուտի,
Տատիկը էլ կշտանա,
Հայրիկը անոթի
Մորից չնեղանա:
Բոլորն ուտում-ուտում,
Շիլան շատ են գովում,
Էվիտային գրկում,
Գանգուրներն են շոյում:
Երբ ուտելու հերթը
Նրան էլ էր հասնում,
Թափ էր տալիս ձեռքը,-
Շիլա չկար թասում…

Տատիս խաշած ձվերն այսօր
Ինչ գույնզգույն են,
Դրել է նա թասի մեջ նոր`
Աչքս շոյում են:
Ամեն մի ձու տատիս ներկած`
Արև էլ ունի,
Ասես թե նուռ լինի ճաքած`
Կճեպով ձվի:
Ձվի չափ է երկինքն այսօր
Իմ տատի ձեռքում,
Դեղնուցը`հանց երկիր կլոր,
Երկնքի խորքում:
Ծիածանի գույներն այսօր
Խառն են ափսեում,
Զատիկը `տոն է կարևոր,
Ձվերն ենք փորձում...

*******
Կաթն այնպես էր խմում
Փոքրիկ Վաչիկը,
Որ կաթոտ էր միշտ մնում
Շուրթն ու դնչիկը:
Պաղպաղակ էր թե ուտում,
Նորից`բեղ-մորուս,
Գոռն ինչու էր նախատում,
Ու չէր մնում սուս:
-Տեսեք,նորից մեծի պես
Բեղեր ունի նա,-
Վաչիկին Գոռը մատնեց,
Որ խելոք մնա:
Որ մայրիկի ցուցումով
Գնա լվացվի,
Որ չփորձի մեծի պես
Իր կողքով անցնի:
Բեղ-մորուս ունի ջրով
Վաչիկն երեսին,
Գոռը նայում էր խռով
Այդ աներեսին:

ՀԱՍՄԻԿ ԱՋԱՄՅԱՆ

Ի՞նչ կլինի, ասա՛, գրիչ

Ի՞նչ կլինի, ասա՛, գրիչ,
Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ:
Ինչու՞ իմ մեծ քրոջ ձեռքին
Գրում ես միշտ վարժ ու կարգին
Իսկ իմ ձեռքին խազմզում ես
Սև ագռավի ճանկերի պես:
Ես քեզ վատ բան ի՞նչ եմ արել:
Ե՛կ, խնդրում եմ՝ ինձ համար էլ
Գրի էնպես արագ-արագ
Էնպես ուղիղ, սիրուն, բարակ:
Գրիչը լուռ լսում, լսում,
ճռճռում է ու խազմզում,
Բայց այս անգամ արդեն,կարծես,
Փոքրիկ ծտի ճանկերի պես:

ԱՌԱՋԻՆ ՁՅՈՒՆԸ

― Վա՜յ, մայրի՛կ ջան, տե՜ս,
Բակն ու դուռը լի
Ինչքա՜ն սպիտակ
Թիթեռ է գալի...
Էսքան շատ թիթեռ
Չեմ տեսել ես դեռ։
― Չէ՛, իմ անուշիկ,
Թիթեռներ չեն էտ.
Թիթեռներն անցան
Ծաղիկների հետ։
Էտ ձյունն է գալի,
Փաթիլն է ձյունի,
Որ կարծես սպիտակ
Թիթեռնիկ լինի։