Սառա Մարգարյան

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:33

***

Կարելի՞ է արդյոք հավատալ,
որ կկորչի այն, ինչ կյանք է տալիս և ուժ...
Եթե կարելի է նույնիսկ,
միևնույն է, չեմ հավատում:

Որ այս փոքր ու ահռելի մեծ երկրի քարերն մի օր
կգլորվեն ուրիշ, սառը ծովեր,
կանաչը կթառամի, բույրն կանհետանա...
չէ, անհնարին է:

Փոշու մեջ, հոգնած, շոգած հովիվներն էլ հոտ չե՞ն ունենա,
Լեռները չե՞ն երևա նեղ խոհանոցի պատուհանից...
Դա երազ կլինի, ու ես կարթնանամ:

Չեմ հավատւմ, որ կդադարես գոյդ, հոգնած երկիր,
Որ ինչ-որ լկտի ու անհավատ, չար ու զորեղ ուժեր
քեզ կառնեն մեր ձեռքից, կտանեն դեպի անդունդ...

Մոռացե՞լ ես արյունաքամ տարիներդ:
Մինչ այժմ կաս, չէ՞,
Ոնցոր մի ծաղիկ, որը տրորում են,
բայց սպանել չեն կարող:

Կարելի՞ է արդյոք պատկերացնել,
որ կկորչեն նրանք, ով սեր են պարգևում:
Չէ, չեն կորչի, այլ կդառնան ստվերներ`
հրեշտակաձև սպիտակ հագուստներով:

Մեզ կշոյեն, կպաշտպանեն շոգ արևից,
Որ կթափի մեզ վռա մի օր
Իր հիվանդագին ճառագայթները,
Բայց մենք չենք ընկնի, կքայլենք առաջ`

Թուլացած, հոգնած, սակայն վառ համոզմունքով,
Որ ստվեր կգտնենք, կանաչ մի պարտեզ,
Ուր մեր սիրելիներն մեզ վրաններ կպատրաստեն:
Իմ փոքր երկիր,
Իմ հայ ժողովուրդ,
Միացիր սիրուն, որ պահել է քեզ,
միացիր հույսին, որ քեզ դեռ կպահի,
վառ պահիր հավատքդ`
քո աստվածային ուղին:

2003, մայիս

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:40

***
Գողացա քեզանից քեզ՝
Մտքերդ, ծիծաղդ, բարկությունդ,
Ձանձրույթը քո մութ գիշերների,
Երբ գիրքը ձեռքիդ՝ չէիր հասկանում
Ոչ մի միտք. ոչ մի բառ չէր արտահայտում իր իմաստը:

Գողացա, և վերջ:
Այժմ կարող ես ինձնից իսկ
Գողանալ դատարկությունս՝
Քեզ չես գնտի այն անդունդի մեջ,
Որ ոգի է կոչվում, կամ շունչ.
Կփչեմ՝ կթռչես, և կդառնաս մի երգ,
Որ երեկոյան քամին կշշնջա ականջիս:

2000, օգոստոս

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:41

***
Բացվում են ձեռքերի ափերը,
Այդ ափերը՝ մեծ ծովի անեզր,
Սակայն քո աչքերում արտացոլվող ափերն են,
Որոնց մեջ հալված մոմի կաթիլները
Պնդանում, քարե արցունքներ են դառնում:
Բացվում են աչքերի կոպերը
Եվ…
Եվ եղիցի լույսը,
Ի՞նչ անեմ, երբ փակված են նրանք:

***
Ինչի՞ց ես վախենում,
Երբ սեղմում ես ձեռքս,
Եվ ձեռքիդ դողը
Ինձ քնել չի տալիս:
Ինչի՞ց ես վախենում,
Երբ փակում ես պատուհանը
Օգոստոսի շոգ գիշերներին:
Ինչի՞ց ես վախենում,
Երբ հեռախոսի զանգերիս
Ժամերով չես պատասխանում…
Ումի՞ց ես փախչում
Քո միայնակության սենյակում,
Երբ ցերեկվա արևոտ ժամերին
Վառում ես բոլոր լույսերը:

2000, օգոստոս

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:42

***
Երանի թե ծիծաղայիր,
Եվ մոռանայիր, թե ինչ է պատիժը,
Եվ վարագույրով ծածկեի պատուհանս՝
Քո ժպիտը լուսավորեր սենյակս:

Երանի թե…
Սակայն մենք սպառվում ենք,
Երդումներ տալիս, հանդիպում և…
Ու՞ր ենք այդպես ձեռք ձեռքի գնում,
Չգիտեմ:

Ուզում եմ նետվել խոտերի,
Խոնավ և չոր տերևների մեջ,
Հանդիպում եմ խիստ հայացքիդ՝
Թարգիր, արդեն մեծ ես:
Եվ, գլուխս կախ, վերադառնում
Իրականության մոխրագույն ճահիճը,
Տխրում և հասկանում, որ պարզապես պարտավոր եմ…
Հավատարիմ մնալ:

2000, նոյեմբեր

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:48

***
Կարոտս թողած, քեզ եմ հանգստացնում,
Սակայն դու էլի փնտրտուկների մեջ ես:
Իսկ ո՞վ քո փոխարեն կվերադառնա տուն,
Ո՞վ կփոխի կյանքի հնացած էջը:

Կարոտս թողած, քեզանով տարված,
Չեմ նկատում՝ օրերը անցնում են:
Շուտով կտեսնեմ ինքս ինձ ծերացած,
Լույսի շողքը հանգած՝ սպասում եմ:

Սպասում՝ քո տխրության ավարտին,
Քո վերադարձին դեպի այն ափերը,
Որոնք մի վաղ առավոտ լքեցիր,
Թողնելով այնտեղ լույսի աղոտ ստվերը:

2001, սեպտեմբեր

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:48

***
Քեզ եմ նվիրում մտքերս,
Քեզ եմ նվիրվում:
Քեզ համար՝ տարերքս,
Քեզ՝ ամբողջ իմ սերը,
Քեզ՝ բոլոր երգերը,
Քեզ՝ իմ աղոթքները,
Եվ ամբողջ իմ կյանքը
Քեզ եմ պարգևում:
Դու եղիր իմ ստվերը,
Գիշերվա աստղերը,
Դու եղիր իմ հույսը,
Դու եղիր այն լույսը,
Որի հետ չմոլորվեմ անքուն,
Այլ գտնեմ իմ տունը:
Սփռիր քո սուրբ ներկայությունը
Իմ պարզ կյանքում:

2001, սեպտեմբեր

**Meriko** » 13 май 2009, 14:35

Ես չգիտեի,
Որ սերը այդքան ուժեղ է լինում,
Որ սիրող մարդը երբեմն մոռանում է,
Թե հրեշտակ չէ, այլ մահկանացու,
Թե աշխարհն ստեղծվեց շատ-շատ վաղուց,
Այլ ոչ այն պահին,
Երբ մեկ անձ հանդիպեց մյուսին,
Եվ զգացին, որ պտույտի մեջ
Կորցնում են ժամանակը,
Իրականությունը, և հանկարծ...

Հանկարծ կանգ են առնում,
Նայում իրար, ծիծաղում
Արբեցուցիչ երջանկության ակնկալիքով,
Եվ ի՞նչ կարևոր է, երբ ստեղծվեց աշխարհն,
Քանի որ այս երկուսը հանդիպեցին
Այս դարում, այս տարի, այս երկրի
Տվյալ քաղաքի փողոցի կետում՝
Էլ ինչ գուշակներ են պետք, ինչ երազներ
Եվ բախտ բացողներ,
Եթե կա երկնքում մի մեծ ձեռք,
Որի շարժումն երբեք չի սխալվում:

**Армине** » 20 июн 2009, 15:37

Ե՞րբ են ծաղկում աստղերը

Ե՞րբ են ծաղկում աստղերը
Երբ գիշերը շատ մութ է լինում…
Բայց նաև առավոտվա լուսաբացին են ծաղկում աստղերը:

Ե՞րբ է իջնում խավարը
Երբ արևը մայր է մտնում…
Բայց նաև քո արցունքներն են բերում խավարը:

Ե՞րբ է մթնում հույսը
Հույսը չի մթնում, այն կամ կա,
Կամ էլ վերանում է,
Ինչպես վերանում են հոգնած ստվերները:

2000, հոկտեմբեր