Սառա Մարգարյան

**Vard** » 10 ноя 2008, 23:41

Կենսագրություն

Սառա Մարգարյան

Текст:

Ծնվել եմ Հայքի մայրաքաղաքում՝ 70-ականների վերջերին ;
Ընտանիքում միակ երեխան էի, բայց ծնողներս հաջողացրին ինձ առանց երես տալու մեծացնել։ Մեծանալով՝ սկսեցի հասկանալ, որ ռիթմով ու չափածո արտասանված խոսքերը հնչում են ավելի ուրախ ու զվարթ։ Այսպես սկսվեցին իմ ստեղծագործական փորձերը։ Երկար ժամանակ բանաստեղծություններս ոչ ոքի ցույց չէի տալիս՝ բացի ծնողներիցս։ Որոշ ժամանակ անց միայն որոշեցի ներկայացնել դրանք ընկերներիս ու ծանոթներիս։
Բանաստեղծություններս մի քանի անգամ տպագրվել են՝ ռուսերեն եւ անգլերեն լեզուներով։
Ավարտելով մեծն ռուսական բանաստեղծ Վալերի Բրյուսովի անունը կրող Օտար Լեզուների Ինստիտուտը, անհաղթահարելի մի ցանկություն զգացի ավելին տեսնելու և իմանալու։ Այսպիսով հայտնվեցի Շվեցիայում՝ կտուրում ապրող Կարլսոնի ու քամիների գեղեցիկ երկրում։ Ժամանեցի ամուսնուս հետ, որը պատրաստվում էր այստեղ իր մագիստրոսական թեզով զբաղվել։ Մեկ տարի սովորեցի շվեդերեն, այնուհետև անց կացրի ևս վեց ամիս Ավստիայում՝ Խաղարարության Ինստիտուտում, ուր և վերջապես գտա իմ ձիրքը. այն է հակամարտությունների և դրանց խախաղ կարգավորման ձևերի ուսումնասիրությունը։
Կյանքս շարունակվում է, ինչպես և աշխարհում ամեն ինչը։ Ես շատ բան եմ իմանում նոր ծանոթությունների, նոր երկրների, նոր տպավորությունների միջոցով։ Չգիտեմ, թե հաջորդ քայլս ինչ կլինի։ Քանի Շվեցիայում եմ, ու ինձ են սպասում նոր ծրագրերն ու երկրները, ես երջանիկ եմ։ Հուսով եմ իմ այստեղ թողած ստեղծագործությունները ինչ-որ մեկին էլ կերջանկացնեն։

Սառա Մարգարյան
- Կենսագրություն
- Երկար, երկար քայլելուց հետո
- Բացիր քո ներքին մարդու դուռը
- Վախենում եմ, որ կասես՝ արի
- Երբ ուշանում էր անձրևը
- Հանգցրու լույսը
- Ախր եթե չսպանվեիք,չէիք սրբանա
- Բնակարանն եմ քո, Տեր Աստված
- Թուրք կոչվող եղբայրներ
- Քեզ, փոքրիդ մեջ
- Կարելի՞ է արդյոք հավատալ
- Գողացա քեզանից քեզ
- Բացվում են ձեռքերի ափերը
- Ինչի՞ց ես վախենում
- Երանի թե ծիծաղայիր
- Կարոտս թողած, քեզ եմ հանգստացնում
- Քեզ եմ նվիրում մտքերս
- Ես չգիտեի
- Ե՞րբ են ծաղկում աստղերը

**Vard** » 10 ноя 2008, 23:42

Երկար, երկար քայլելուց հետո
Զգացի, որ հոգնել եմ.
Երկարեցի ձեռքս՝
Քո ձեռքի փափուկ շոյանքը ինձ ուժ տվեց:
Գնացի առաջ, բայց սայթաքեցի՝
Դու ոտքդ դրեցիր իմ առջև,
Որ նստեմ, հանգստանամ:
Վեր կացա, շարժվեցի դեպի արևը,
Այն սկսեց այրել՝
Դարձար ինձ համար աղբյուր,
Խմեցի քո սառը ջրից:
Ուր էլ գնայի՝ կորչում, սայթաքում, ընկնում էի՝
Դու էիր հայտնվում անտեսանելի,
Բայց այնպես զգայուն,
Որ չէի կարող չհավատալ քեզ, Աստված:

**Vard** » 10 ноя 2008, 23:44

Բացիր քո ներքին մարդու դուռը,
ներս մտիր
և ծածկիր այն:
Բարևիր՝ ձեռքով,
կամ աչքերի ժպիտով:
Զրուցիր՝ գուցե միայնակ է զգում իրեն:
Մի փորձիր մրցել, թե ով ավելի շատ բան կասի.
հավատա՝ լռության մեջ էլ է բացվում խորհուրդը:
Եվ եթե գտնես այն, մի փորձիր շոշափել,
դարձնել ցուցահանդեսի առարկա.
թաքցրու այն սրտի ամենախորը անկյունում՝
ունկնդրելու միայն նրանց հետ, ովքեր կարժանանան:

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:30

***

Վախենում եմ, որ կասես՝ արի,
և կգամ:
Իսկ որ գամ, ի՞նչ կկարողանամ տալ քեզ
բացի գիշերային անքնությունից,
բացի թաց շրթերիս դիպչումից հետո՝
աղից մաշկիդ վրա...
ի՞նչ կկարողանամ զոհաբերել քեզ համար,
բացի թույլ և ուժեղ մարմնիցս,
որը կրքի մեջ նմանվում է խարույկի
անհետացող բոցին...
ի՞նչ կկարողանամ դառնալ քեզ համար.
գուցե մի ծիծաղ՝ առավոտվա վաղ ժամերին,
երբ արևն դեռ քնից չարթնացած,
մոռանա լուսավորել սենյակդ,
կամ էլ լուսին,
երբ ամպամած երկինքը կարիքս զգա,
կամ էլ պարզապես ...մի կետ, սև կետ
քո կյանքի ճերմակ կտավի մակերեսին...
կկանչե՞ս արդյոք...

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:30

***
Երբ ուշանում էր անձրևը,
ծառերը շշնջում էին, հետո՝ լռում:
Երբ ուշանում էր անձրևն, դու էլ,
ծարավից թուլացած,
պառկում էիր հատակին և սպասում:
Գույները դառնում էին մի մռայլ անգույնություն,
իսկ ստվերները անհետանում:
Ես էլ, զարմացած այդ բոլոր փոփոխություններից,
չէի հասկանում,
թե ինչու էր ուշանում անձրևը:

2002 մարտ

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:31

***
Հանգցրու լույսը, և կտեսնես,
ինչպես են փայլում նրա աչքերը:

Կզգաս հայացքի շոյանքը,
երկար ակնկալած խոստովանանքը,
կլսես մի նուրբ մեղեդի,
կլսես միայն դու,
քանի որ այն քեզ է նվիրված:

Դու գիտե՞ս, ինչ է գեղեցկությունը...
Արդյո՞ք ոչ...
Պարզապես հանգցրու սենյակի լույսը...

2002 մարտ

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:32

***
Ախր եթե չսպանվեիք,
չէիք սրբանա...

Բայց թե ու՞մ էր պետք այդպիսի սրբություն,
Ու՞մ էր պետք պսակը գլխի արյունոտված.
Կհառաչի կնճռոտ, փոքրիկ կինը՝ հարյուր տարեկան,
Բայց դեռ՝ մանուկ, փոքր ստվեր մանկության,
Տառապող, բայց կենդանի ստվեր,
Կենդանի հիշողություններով շրջապատված...

Ախր եթե այդ չլիներ, չէին սրբանա,
Կշարունակեն բացականչել գրողներն, լրագրողները՝
Դնելով հարցանշաններ, բազմակետեր հերթական գրքերում,
Դառը, սարսռեցուցիչ նկարներով, իբրև պատմության հպարտություն՝
Արյան մեջ թաթախված...

Թե ու՞մ է պետք այդ սրբությունը,
Ապրեին, էլի, - կհառաչի տատիկը,
Սեղմելով դողացող, կնճռոտ մատներում թաց թաշկինակը:

Ապրեին, էլի...

2002 ապրիլ

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:32

***
Բնակարանն եմ քո, Տեր Աստված,
Կահավորիր ինձ.
Ամեն անկյունումս ինչ-որ բան պակասում է,
Կարելի է նույնիսկ ասել՝ դատարկ եմ,
Փոքր, թոշոտված՝ էհ, տարբեր էին բնակիչներս:
Դիր մի սեղան բարության, շրջապատված առաքինության աթոռներով,
Մի սեղան էլ՝ աշխատասիրության.
Վրան՝ հուսո վառ լույս՝ մի լամպ:
Մահճակալ էլ կուզեի, Տեր, լայն,
Բայց ոչ փափուկ՝ ոչ չծուլանամ,
Որ քունս օրվանից երկար չլինի հանկարծ:
Էլ ի՞նչ ուզեմ. պահարաններ, բազմոցներ, խալիներ...
Չէ, պետք չեն,
Ինձ շատ կլինի:
Բայց եթե առատ ձեռքովդ շնորհես՝ կընդունեմ,
Սակայն մի դեպքում՝ այդ թանկարժեք շնորհներով լի բնակարանիս
Մի մեծ իմաստության բանալի է պետք, Տեր,
Եվ կողպեք հավատքի, որ բաց չթողնեմ,
Չգողանան հանկարծ.
Դա էլ, ու վերջ...

2002 մայիս

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:33

***
Թուրք կոչվող եղբայրներ,
Արարատի ժամանակավոր հպարտ տերեր,
Ինձ լսեք հիմա`
Ինչքան էլ շատ լինեք ու ուժեղ,
Միևնույն է, այդ լեռը
ձեր համար շատ մեծ է,
շատ բարձր ու վեհ,
չեք կարող նույնիսկ գագաթին նայել.
մեծ գագաթին՝ աչքներդ կայրի,
իսկ փոքրն էլ...
թող ցածրությունը ձեզ չհուզի,
այն ուժեղ է, կարող է դիմադրել:

Չէ, դեռ արժանի չեք
նույնիսկ ազգ կոչվելու,
իսկ այդ լեռան պես գանձերը
ձեր ձեռքերի ափերում սպիներ կթողնեն.
Չե՞ք վախենում...

2002 մայիս

**Армине** » 27 ноя 2008, 01:33

***
Քեզ, փոքրիդ մեջ,
այժմ որևէ մեկը՝
մեծն է աճում,
քո բարակ ձայնը
խլանում է
նրա թանձր, կոշտ ձայնի
ելևէջների տակ:

Ո՞վ է դա, չգիտես,
ու տանջվում ես օր ու գիշեր,
լույսն է արդյոք
արթնացնում քեզ,
թե ներքին հյուրիդ
անհանգիստ շարժումներն,

ո՞վ է, ո՞վ...

Օգնություն ես փնտրում Աստծուց.
Իսկ գուցե հենց Նա է փորձում քեզ
և այդ մեկին ուղարկել է,
որ ճանաչես ճշմարտությունը:

2002 մայիս