***

Որքա~ն ծաղիկներ ու որքա~ն գույներ,

Որ սփռված են` սարում ու ձորում,-

Երիցուկները` սպիտակ գույներ,

Արեւքույրիկներ - կրակներ ծորուն։



Նարինջ ու կապույտ, որդան շողշողուն,

Բոցեր հուրհրան, ամենուր ցրված,-

- Ինչպե՞ս հասկանամ,- լալիս էր մեղուն,

Կյանքի խորհուրդը չըբացատրված։

***

Ես` խեցու մեջ` փակված ձայն,

Ես` ջրերի հատակում...

Նավազները ինձ գտան,

Ու վաճառին շուկայում։



Հիմա կյանքի մշուշում,

Մարդկանց դավի դեմ անչար...

Իմ մեջ ալքեր են խշշում,

Հառաչում են ծով ու ճայ։

***

Հավքի բույն տեսա ծաղկավոր հանդում,

Մեջը երեք ձու - աչքեր թռչունի...

Վրան նստած էր մայրիկը խնդուն,-

Օ~, այս տեսիլքը վերջ-վախճան չունի։



Գալիս է ինձ հետ, իմ մանկուց անքուն,

Ձագի հորինման գաղտնիքը - արտույտ.-

Թվում է` պիտի բռնեմ այս երգում

Փախչող երամի պատրանքը կապույտ։

***

Հին գոգնոց էր` մաշված հույս,-

Մայրս` ընկած սար ու ձոր,

Հավաքում էր բանջար-բույս,

Մեր տան հացը, ամեն օր։



Առնում էինք մենք հասակ,

Ուտում` ճավիկ ու ղըմի...

Ցողոտ սնձեր, երիժնակ,

Շուրթիս համերն են հիմի։



Անցան տարիք։ Չիք-չկա,

Մոռացվել է սովն անձուկ,-

Մնացել է հանց վկա,

Իր գոգնոցը` լիքն արցունք։

***

Բուքը քանդել էր հին բույնն ագռավի,

Ճյուղերն են ցցվել, ցախերը` չոր-չոր...

Բացվել է լեզուն համրացած առվի

Եւ ծիծառների - գնչուներ քոչվոր։

Ճնճղուկները շողքեր են կըտցում,

Ու ոստոստում են` տոտիկ առ տոտիկ,-

Բարդենու վրա` արագիլը ծում,

Դնում-վերցնում է ոտքերը բոբիկ։

Հողից ժպտում է թավիշը կանաչ,

Մանկան ափի պես նուրբ ու զգայուն...

Հովը փնտրում է սպասող ականջ,

Որ շրշա նրան` գարուն է, գարուն։

Վերջին ձյուները սարերից թռան,

Նամակ-բացիկներ, «հալվեցին»

փերթ-փերթ.-

Ես վախենում եմ, թե վերադառնան

Քեզ համար լացող արցունքներս ետ։

***

Ոտքի տակ հալչող` ձյուների աճյուն,

Հագին կապույտ շոր` թախծոտ կնոջ պես,

Մարտ ամիսն ահա դրսերում շրջում,

Հուշի՛ց, կարոտի՛ց լալիս է ասես։



Նրա հայացքից` մի հարսնուկ ուռի,

Փոխել է գույնը - մայրության նշան,-

Հեղեղն է պատռել շուրթերը առվի,

Որթից կաթում են աչքեր մանկական։



Ես սպասում եմ` կանգնած մեր դռան,

Որ իջնի քամին` կանաչ սարերի,-

Սրբի իմ գլխից պաղերը ձմռան,

Հալցընի ձյունը իմ սեւ մազերի։