ՆԱՐՑԻՍԱԿԱՆ

Ըստ հորինման վերին կարգի`
մանուշակներ էին նրանք:
Սակայն լուսնի մի դյութանքով
դարձան հանկարծ հավերժահարս…

Երբ ցանկացա մի օր մեկին
փաղաքշել ու սիրել լռին`
թավուտների խավար խորքի
շունչը դիպավ իմ շուրթերին…

Ու վանեցի երբ կրծքից իմ
հեռու ծաղիկն այդ մահահոտ`
ձայն տվեց նա իր քույրերին,-
կածանն ընկած` փախա ահով…

Հետ դարձան` քիչ հալածելով:
Մեկի ձայնը հեռվից հասավ.
«Կդառնաս այն` ինչ, սիրելով,
անկարելի խորքում տեսար…»:

Ու Պատկերիս գերին դարձա`
ջրերի մոտ արտասվելով:
Կատարվե՜ց… - մի ծաղիկ մնաց
ինձնից ափին` լուռ-գլխիկոր…

ԳՈՐԳՈՆԱՆ` ՀԱՐԴԱՐՎԵԼԻՍ

Խավար քամիներով լի
ծովահենական նավի
առագաստ էր
շրջազգեստը
անհանգիստ
բազկաթոռին
դավադրորեն լռին
աչքերի թարթիչները
խարխափուն
Լազուրի անդորրն էին
շաղափում
ակներիզվածքը
սնգու՞յր թե
մկնդեղ
անհերակալ
իժերի կծիկն
հայելու դեմ
շոշափելով պտուկներն
անհենարան պատատուկի պես
կույր պրպտուն: