ՄԻ ՆՈՐ ԹՌՉՈՒՆ

Բախտի նման եկավ,
նստեց ուսիս,
փետրազարդ թևերը
քսմսեց երեսիս,
կտուցը խրեց շրթունքներիս մեջ,
ընկղմվեց հայացքիս խորքերը,
հաճելի սարսուռի պես
մտավ մաշկիս տակ,
խառնվեց երակներովս անցնող
արյան շշուկներին,
գունափոխեց ներաշխարհս,
մի նոր իմաստ տվեց
սրտիս զարկերին:

ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՔՈ ԴԻՄԱԳԾԵՐՆ ՈՒՆԻ

Ձկան բնազդով,
բայց թռչունի լայնաթև մղումով
մի ուժ իմ էությունն ու կամքը
ներքաշում, տանում է
քո ներաշխարհի անհուն խորքերը:
Լույսի ու խավարի ռիթմով,
սիրո առոգանությամբ
ես խոսում ու հարաբերվում եմ
անհնարին թվացող
երջանկության հետ,
որը քո դեմքը
և դիմագծերն ունի:

ՆԵՐՍԻՑ ՈՒ ԴՐՍԻՑ

Արմատներով մտել ես
էությանս խորքերը,
երազի տերևներ ես շարել մատներիս,
մտքերիս թռիչք ես տվել,
կրծքիս տակ դրել ես
ջերմությունը սիրո,
լույսի մաքրությունով
արտացոլվել ես
ներաշխարհիս մեջ:
Ուր էլ գնամ՝
ուղեկցում ես ինձ գիշեր-ցերեկ,
քնած լինեմ, թե արթուն,
անունդ լուսավորում է էությունս
ներսից ու դրսից:

ՀՐԱՊՈՒՅՐԻ ԾԱՂԻԿԸ

Հրապույրի ծաղիկը բուրում է, չի երևում,
աճում է սիրելիի էության խորքերում,
արմատ է տալիս մաքրության,
լույսի ու բարության թրթիռներում,
խորհրդավոր աչքերի ու հայացքի մեջ
ծաղկում է անտեսանելի:

Հրապույրի ծաղիկը աննկատ ապրում է
մարդկանց խոսքի ելևէջներում,
նայվածքի, պահվածքի ու լռության
անըմբռնելի շղարշների տակից
բուրում է ու հրապուրում,
բայց մնում է աներևույթ:

Նրա դեմքը, դիմագիծը մնում է
գաղտնիքի խորհրդավոր քողի տակ,
հոգեհոսք է տալիս սրտերում
ու դառնում է ցանկալի
և հաճելի ներկայություն:

Ի՞ՆՉ Է ԿԱՐՈՏԸ

Կարոտը քնկոտ
բարձի շուրջը թափված
անքնության տեսիլքն է,
այն իրականության զրույցն է
չիրականացվող ցանկությունների հետ:

Կարոտը մարդու էությունից
թև առնող իղձերի
անզսպելի ճախրանքն է
զգացմունքների երկնքում:

Կարոտը մեկին տեսնելու
հասունացող փափագն է,
մեկի մտապահած ձայնն է,
որ լսվում է սիրո ներսից:

ՔԵԶ ՇԱՏ ԵՄ ԿԱՐՈՏԵԼ

Մտքիս մեջ ծնվող բոլոր պատկերները
ներթափանցված են սիրով,
հիշողություններս վեր են ձգվում
ծաղկած զգացմունքներից տարանջատվող
բուրմունքների նման:

Արդյոք ե՞րբ եմ քաղելու պտուղները,
որոնք մենության մեջ հասունացող
սպասման գույները պիտի ունենան
և հաճելի, հագեցնող համը
թախիծով ներծծված կարոտի:

ԵՐՐՈՐԴ ԻՐՈՂՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԳԻԾԸ

Բարու և չարի սահմանագծում
միշտ մի սահման կա,
անձեռնմխելի մի տարածք կա
մի երրորդ իրողության
գոյատևության համար:

Սերը միացման ճանապարհ է,
որ երկու և ավելի սրտերը
կապում է հաճելի զգացումներին:
Սիրո և ատելության արանքում
միշտ մի սահմանագիծ կա
ըմբռնումի համար,
որ զսպում է պայքարն ու ցասումը
հակադրվող կողմերի:

Լույսի և խավարի միջև
միշտ մի սահման կա
կողմնորոշման համար,
մի բաժանարար սահմանագիծ կա
կիսամութի ու կիսալույսի
փոխըմբռնումի միջև:

ՍԻՐՈ ՆՈՐ ՀԱՆԳՐՎԱՆ

Սերն ու ատելությունը
խառնված են մտքում թանձրացող
ցանկությունների գույներին:

Ինչ կերպարանք ունի բնազդը,
որ փակ աչքերով տեսնում է
կիսաբաց հաճույքի
խորքերը տանող ճանապարհը:

Սրտի ու շնչառության
իշխանությունից դուրս,
ատելությունից հեռու`
բնազդը մի ուրիշ օթևան է փնտրում
սիրո հանգրվանի համար:

ՄԵՐ ՓՈԽԱՐԵՆ

Ես քո ուսերն եմ հիշում`
երեկոյին թևանցուկ արած,
դեպքերի ընթացքից դուրս:

Ամեն ինչ հաճելի էր
այն շնչառության նման,
որ փոխվում է տնքոցի՝
մարդկանց հայացքից
ու բոլոր հոգսերից հեռու:

Մութը ծածկում էր մեզ
տերևախիտ վերմակով,
հողից վեր ձգված
թփուտների փեշերի տակ
կայծոռիկները բացահայտում էին
տաքուկ եղանակի
խորհրդավոր ասելիքը՝
մեր փոխարեն: