ՆՈՒՅՆ ՔԱՂԱՔՆ Է

Դատարկվել են փողոցները հարազատ ձեր դեմքերից,
եւ շրջում են չորս բոլորը լոկ ստվերները անցյալի։
Նույն քաղաքն է նույն արեւը, սրճարանը անկյունում,
բայց օտար ուրիշ աչքեր են, անծանոթ օտար դեմքեր են,
քայլվածքին քո հետեւում։

Եվ մարում է մեր անցյալը, ապագան էլ ուշանում,
ո՞վ է սխալը, ո՞վ է ճիշտը, էլ ոչ ոք չի հասկանում։
քեֆի մեջ են առնետները, սերմը մեկ առ մեկ կորչում,
հեռանում են հին տերերը, բարձրանում են վեր նորերը,
եւ անիվը պատմության վերադարնում։

Թեկուզ ոռնամ ու խենթանամ ես այս ցավից՝
ես հավատում եմ, Տեր,
դեռ չի չորցել արմատը մեր ծառի, եւ դեռ կտա ծիլեր,
որքան ել մենք կորցնենք իրար, այս խելագար կյանքում,
մեկ մեղեդի, ծանոթ մի ձայն, մեզ կդարձնի մեր տուն։

Երբ սեղմում եմ բռունցքներս եւ աշխարհն եմ անիծում,
երբ կորցնում եմ հաշտությունս, քո երգերն եմ մրմնջում,
եւ այդ ի՞նչ է, որ հավերժ է, լույսը, կյանքը, թե՞ հոգին,
չգիտեմ. պարապ խոսքեր են… Երեւի այս մեղեդին։

Դատարկվել են փողոցները հարազատ ձեր դեմքերից,
եւ շրջում են չորս բոլորը լոկ ստվերները անցյալի։
Նույն քաղաքն է, նույն արեւը եւ բոզերը անկյունում,
բայց օտար ուրիշ աչքեր են, անծանոթ օտար դեմքեր են,
քայլվածքին քո հետեւում։

ԵՍ ՉԳԻՏԵՄ

Երկու տուն ունիմ, փակ արած,
երկու սիրտ ունիմ, կանգ առած,
երկու թև ունիմ, կապ արած,
երկու տեր ունիմ` մի Աստված..

Իմ հոգուս լարով խաղ արա,
իմ սրտիս զարկով պար արա,
իմ վանքիս զանգով կանչ արա,
էն Սայաթ-Նովին հուշ արա…

Դուդուկի շունչով հագենամ,
իմ ոգուս ցավին դիմանամ,
աշխարհքի ստով կուրանամ,
նախանձի թույնից հեռանամ…

Կարգեցին գուսան ծաղրանքով,
երգերս` պատանդ վիրավոր,
կոկորդիս ձայնը խլացավ,
էս մարդոց խիղճը վերացավ…

Իմ հոգուս լարով խաղ արա,
իմ սրտիս զարկով պար արա,
իմ վանքիս զանգով կանչ արա,
էն Սայաթ-Նովին հուշ արա…

ՏԱՐՕՐԻՆԱԿ ՄԱՐԴ ԱՐԱՐԱԾ

Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած,
մոմի լույսով` խավարի մեջ համատարած,
կհալածես դու տեսիլքներ արևավառ,
կխարխափես և խավարին չես հավատա…

Արցունքներիդ միգամածին խորին տմույն
գիտես նայել արշալույսի ճաճանչներին
սգի քողի տակ հուսալից դու սիրահար`
կտառապես և վշտերիդ չես հավատա…

Վզիդ շղթա և թևերիդ ծանր կապանք`
դու կփորձես արծիվներին վայել ճախրանք,
և այս կյանքի մեծ բանտի մեջ բազմակամար,
դու կխեղդվես` շղթաներիդ չես հավատա…

Փուշ ու տատասկ քեզ կարյունեն ճամփիդ վրա,
բայց խոցոտված քո մատներով արյունլվա,
դու կորոնես ծաղիկների հոգին պայծառ,
ցավից կոռնաս և ցավերիդ չես հավատա…

Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած,
քո ձեռքերով հողին կտաս կյանքեր ծաղկած,
կզգաս դեմքիդ մահվան քամին և հողմավար,
կընկնես անշունչ, սակայն մահվան չես հավատա…