Harutin » 20 дек 2010, 20:28
ԱՆՁՐԵՎԻ ՃՈՊԱՆՈՒՂՈՎ
Լուսնոտ աևձրև է հիմա,
Հասանելի է երկինքը՝ ծնկիս իջած, ձայնիս,
Ճյուղերը ոստնակներ են կաթիլների համար,
Կաթիլները՝ աննշմար լույսի՝ ցատկոտող...
Ջրաբնակ մեղեդին ներծծվում է ամեն ինչի մեջ,
Շապիկիս մեջ է ներծծվում,
Ամեն ինչին մերձ է գիշերը,
Եվ հայացքը ստվեր չէ, սև չէ ժպիտը,
Ու բոլոր ժխտումները իրերի, գույների ժխտումները,
Ժխտումները լինելության՝ տանելի են սիրով...
Նրբամիտ են անցումները մութի,
Համաչափ են քայլերն ուրախության ու տրտումի,
Շշուկներն են համաչափ մտորումների՝ կիսաել,
Մոտ է ընտելացումը չգոյության,
Եվ մաքուր է լռության օդը...
Հովհարաձև ծառերը ճոճվում են թեթև
Ինչ-որ ծովից եկած շնչառությամբ կապույտ,
Ինչ-որ ծովից եկած ձկան մենությունից՝ ամառային, տաքուկ...
Ես հատիկներն եմ հավաքում ջրերի,
Ու գիշերն եմ հավաքում՝ ջրից թեթև, օդից թեթև,
Լույսից թեթև գիշեր...
Ու շարում եմ տողի վրա՝ գոյի և անգոյի միջև,
Իմ ու քո միջև եմ շարում...
Ամեն ինչի մեջ է գիշերը,
Ամեն ինչի միջից գիշեր է բարձրանում
Ճոպանուղով անձրևների...