Վանեսա Պարադին

Նա գիտի մի անչափ ձանձրալի մեղեդի,
Որ սիրում է երգել քթի տակ,
Նա, ինչպես մի ֆիլմում Վանեսա՛ Պարադին,
Պարոնի է սիրում ծերացած:

Ձևացնում է մեկ-մեկ, թե ոչինչ չի լսել,
Երբ խոսում է պարոնն ուրիշից,
Հացից շատ է ուտում շաքարով թթվասեր,
Որ նյարդերը հանի իր միջից:

Նա ունի 24 ժամ անվճար ինտերնետ
Եվ ամեն օր մի նոր սկավառակ,
Նա միայն երազում իրական մարդու հետ
Սավառնում է՝ ասես թև առած:

Լրացնում է խեղդող տաղտկությունն օրերի
Սերիալով, գրքերով, զանգելով,
Օղորմի է տալիս իր նախկին սերերին՝
Ներկայից դեպի ետ ցատկելով:

Նա ուզում է սիրվել, նա հոգնել է արդեն՝
Զարկելով իր պատիվը գետին,
Թե ինչպե՞ս էր ապրում մի նման մարդու հետ
Իր ֆիլմում Վանեսա՛ Պարադին…

Օրոր

Վաղորդյան, ուշացած օրոր,
Հուսահատ ու դաժան ածելի,
Քնիր, որդյակ իմ, քնիր,
Քունդ անուշ թող լինի:

Գիշերով լսեցի լացը քո
Ու անզուսպ տարփանքի պահին
Քեզ մոտ սլացա հոգով,
Համբույրներ ծախելով ուրիշին:

Առավոտը եկավ դանդաղ
Ու ձեռքերս դողում են անվախ,
Հուսահատ ու դաժան ածելին
Քեզ օրոր է երգում, սիրելիս:

Երանի դու երեկ չլացեիր,
Երանի չզգայիր մոր պակաս,
Մեղավոր եմ, որդիս, մեղավոր,
Ուզում եմ, որ ինձ հասկանաս:

Վաղորդյան, ուշացած օրոր,
Հուսահատ ու դաժան ածելի,
Քնիր, որդյակ իմ, քնիր,
Քունդ անուշ թող լինի:

Ֆետիշ

Վերադարձրու սառույցներդ հրշեջ,
Ես սկսել եմ պաշտել կիրքս մարելդ,
Սերը քո հյուսել եմ մազերիս մեջ
Ու անգիր եմ արել մարմնիդ խալերը:

Կոպերիս կարկատիր հաճույքը հին,
Մկրտիր ինձ մեռոնով արծաթե,
Ճրագով քո խանձիր գունատ հոգիս,
Լուսացրու օրը իմ, մինչ լուսադեմ:

Ցավերով ցավեցրու չցամաքող,
Ես ներել եմ ու էլի կներեմ,
Շպրտիր վերջապես քո էդ քողը,
Ու տրվիր ինձ… «Տե՞ր ես»… Տեր եմ…

Կես բերան

Կես բերան շուլուլիր մորմոքս,
Պատռվել է, սառում եմ, ցուրտ է,
Մրսացրել եմ հենց էն մի թոքս,
Որով կյանքն էի շնչում ես թեթև:

Կես բերան աչքերիս թոզ փչիր՝
Ավելի լուսավոր է խավարը,
Թող որ ես չիմանամ, թե ինչին,
Սակայն մեկ է սկսեմ աղոթել:

Կես բերան ներարկիր հավատը,
Թե հատվում են երկու զուգահեռ,
Ես մտքում դառնամ մեր կավատը,
Չի լինում, բայց ասեմ. «Ի՞սկ եթե…»:

Դու իմ

Դու իմ ընկերը բոմժության մեջ,
Ու իմ թշնամին, երբ ես քաք եմ ուտում,
Հնդկուհու պես՝ ճակատիս արած կետ,
Ճշտի հետ հատվող՝ լույսի ազիմուտում:

Ջիհադիս մեղեդու հեղինակ
Ու խոսքի հեղինակի ունքի շինյոն,
Հոգով-մոգով իմ իսկական սիբլինգ,
Սև-սպիտակ, բայց մեկ ա իմ սիրած կինոն:

Դու իմ աղջիկ ժամանակվա կուկլա,
Ու իմ տղա ժամանակվա աղջիկ,
Դու իմ Աստծո երկրային անալոգ՝
Արծաթե պոպոքի ոսկե միջին:

Դու իմ սաղ գրած հանգերին հանգվող,
Բախտս բացող թափառական սիվիլլ,
Երբ ես բացակա եմ, դու՝ մի ասկետ,
Ու երբ մեռնեմ՝ երևի, նեկրոֆիլ:

Երանի իսկապես լինեիր…

Ներեք

Ներեք:
Ներեք ինձ ողջ իմ կյանքը,
Ներեք ապրելս ու չապրելս,
Ու ճողոպրելս ապրելուց,
Ներեք ինձ ուղղորդող հոսանքը,
Ներեք այն թանկը,
Որը ստիպել եմ վճարել,
Ներեք այն զանգը,
Որ ոչ մի բան էլ չէր գուժում
Ու մշուշում
Անգիտակից գիտակցության
Արնաշշուկ խաշոցի մեջ
Լսեք իմ ճիչը,
Թողե՜ք իմ խիղճը
Իմ խղճին,
Թող ինձ կրող փակ արգանդից,
Այն կողմ, անդին,
Ես չտեսնեմ
Ու արբեցնեմ հոգիս
Պղտոր պտղաջրով մեկի ներսի:
Հազա՜ր մերսի
Ինձ հոգեկուլ ստով մի օր փաթաթողին
Ու էս դողիս,
Էս հուզմունքիս հեղինակին:
Ներեք:
Ներեք ինձ հեռանալս
Աշխարհներից ու մարդկանցից
Ու այն անձից,
Որին որդի ու կամ եղբայր էիք համարում
Ու խավարում
Կենսանման ձեր դժոխքի
Դուք բացառեք իմ մի խավարը՝
Այն ինձ համար է:
Ներեք:
Մետաստազները լինելուս
Ձեր գոյության վրա անխղճորեն իմ տարածելը
Ու մտածելս
Միայն իմ սեփական շահի մասին:
Ներեք ինձ նաև այն, որ չարեցի
Ու ճարեցիք
Ինձ համար միշտ փոխարինող,
Ներեք իմ նոր
Ու ձեր համար օտար իմ դերը
Ու մա՜յր, թոռներդ,
Որոնք հազիվ թե ունենաս,
Ինձանից խերը
Երբ, հը՞, էդ երբ ես դու տեսել,
Ու միշտ քեզ հետ
Պահել ես բարուրած խելառությունս:
Ներեք էն քունը,
Որ փախցրել եմ՝ չուզելով,
Ներեք էն հունը,
Որ թույլատրել եմ ինձ տանի,
Ու կենդանի
Թաղել եմ ինքս իմ ջահելությունը:
Ներեք էն թույնը,
Որը ստիպեց կորցնել իմ գինը,
Ներե՜ք իմ հինը,
Նաև պատրաստ եղեք ներել
Ամբո՜ղջ իմ նորը՝
Ես չեմ փոխվի…

Խենթությունս, էդ ու՞ր ես, քամ բեք

Խենթությունս, էդ ու՞ր ես, քամ բեք,
Ես չեմպիոն եմ միայն իմ ոճում,
Երբ չկաս, ես երգում եմ այլ երգ,
Գայլերի օրորոցն եմ ճոճում:

Երբ չկաս, ես դառնում եմ տերև,
Ինձ տանում են խալխի հովերը,
Ես սկսում եմ քիչ-քիչ հավանել
Ուրիշի կրակին ինձ բովելը:

Խենթությունս, էդ ու՞ր ես, քամ բեք,
Ես փորձել եմ արդեն շատ դերեր,
Բայց ուզում եմ նորից բոլորին
Տանել ծովը, ծարավ հետ բերել:

Կրեատիվ չափալախ “ռետրո” պոետներին

Էլ երբեք չես երգի էքս-գուսան,
Ես ձեռքիցդ առնում եմ սազդ,
Հավաքում եմ տողերս սիրուն,
Տողերիդ վրա, ինչպես փազլ:

Իմ մասին է արդեն էս կինոն,
Ցուցադրիր քո համեստ ֆլեշ-բեքը,
Ու երբ ինձ ես տեսնում պոդիումում,
Թաքցրու քո փասա-փոսեքը:

Եվ հիշիր հավերժ վիցե-հանճար
Ես գուցե եսասեր եմ ու խենթ եմ,
Բայց փոխվել են խաղի կանոնները՝
Ամեն ինչ որոշում է բրենդը:

Թե կարող ես, զբաղվիր յոգայով,
Մարզիր գերզգայուն քո նյարդերը,
Չգժվես հանկարծ աուտսայդեր,
Որ էսպես պայթեցնում եմ չարթերը:

Դու ստիպված ես լռել՝ հաղթեցի
Բախտիս հետ կնքած իմ գրազը,
Էլ երբեք չես երգի էքս-գուսան,
Ես ձեռքիցդ առնում եմ սազը:

Մեր սերերը՝ երկու լեսբուհի

Ինձ խեղդում են տողերդ դարձյալ,
«Չես գալիս, բայց սիրում ես, էդ ո՞նց է»,
Հա, սիրում եմ անշուշտ, անպատճառ,
Փող չունեմ, որ գնեմ ուղետոմսը:

Չեմ գալիս, բայց հառում եմ հոգիս,
Չեմ գալիս, բայց մեկնում եմ իմ երգը,
Դու կզգաս՝ աստղերից Երևան
Ընդամենը մի փուչ տիեզերք է:

Կիմանաս, որ համարը նստել,
Որ հասնես քո սրտից մինչ իմ սիրտ,
Կտեսնես դատարկ կայարանս,
Որ սպասում է վաղուց գնացքիդ:

Եվ կանցնեն կոտրելով ժամանակը
Մեր առաջ լղոզած էս ուղին,
Տենչացող, բայց իրար չդիպչող
Մեր սերերը՝ երկու լեսբուհի:

Կյանք, չկրակես, ախր անզեն եմ

Կյանք, չկրակես, ախր անզեն եմ,
Կյանք, գուցե խաղա՞ս խղճիդ դեբյուտը,
Հարբում ես, ախր, երբ շատ ես խմում,
Երակներիս մեջ հոսող էս հյութը:
Համառ ես հաստատ, ինձնից էլ համառ՝
Չես ուզում փոխել քո հին դրվածքը,
Ու, ցուցադրաբար, մոմած պարանիդ,
Կախում ես հոգուս խոնավ լվացքը:

Ինչու՞ ես կապտած տեղերիս խփում,
Ինչու՞ ես բացում նոր փակված վերքը,
Կյանք, ընկածներին չեն խփում, ախր,
Կյանք, ընկածներին մեկնում են ձեռքը: