ԿՅԱՆՔ

Վաղուց
Հայտնվել եմ այս կինոդահլիճում,
Ֆիլմը`
Եռաչափ,
Վատ մոնտաժ արած
Նույն ֆիլմն է:

Երբեմն թափահարում եմ ձեռքերս,
Շարժում եմ ոտքերս,
Ասես մասնակիցն եմ ֆիլմի,
Բայց բոլոր կադրերն ընթանում են
Իմ կամքից ու մտածողությունից անկախ…
Ահ…
Հոգնեցի,
Էլ չեմ դիմանում,
Ուզում եմ սուլել,
Ուզում եմ բղավել.
«Սա՜պո՜ժնի՜կ»,
«Սա՜պո՜ժնի՜կ»,
«Սա՜պո՜ժնի՜կ»…

ՄԱՀՎԱՆ ՀԵՐԹ

Ցուրտ ու խավար տարիներին
Հերթի եմ կանգնել`
Հացի համար,
Նավթի համար,
Ջրի համար
և…
Մշտապես տուն եմ վերադարձել
Ձեռնունայն ու գլխիկոր.
«Խեղճ ես, խեղճ» ասում էին տնեցիները:

Է՜հ, ինչ անեմ…
Ուզում էի
Հերթը հերթ լինի,
Օրենքը` օրենք,
Արդարությունը` արդարություն…

Հիմա նորից
Ամեն օր
հերթի եմ կանգնում`
Մահվան հերթի…
Եվ ամեն օր տուն եմ վերադառնում
Ձեռնունայն ու գլխիկոր,
Բայց տնեցիներն ու ընկերներս չգիտեն`
Ուր եմ գնում և
Ինչի հերթ է,
Վախենում եմ
նորից նախատեն ու ասեն`
Խեղճ ես, խեղճ…

Ասում են դրախտը համբերատարներինն է…
Ասում են…

***
Մնացի
Ու չեկա քո ետևից…

Ուզում էի տեսնել
Հեղաշրջումը
Եվ փոփոխությունն ամեն ինչի:

Հեղաշրջում եղավ,
Ու ամեն ինչ փոխվեց:

Ես չդարձա արքա
Եվ ոչ էլ զորավար,
Դու բաժին հասար մեկ ուրիշին,
Որ նույնպես արքա չէր
Եվ ոչ էլ զորավար…

Ես հիմա քրքրում եմ գրքերը`
Քո հետքը որոնելով,
Գնում եմ էտյուդի`
Քո պատկերը փնտրելով,
Ու խմում եմ ծիրանի օղի,
Ու խմում եմ ծիրանի օղի,
Ու մտածում եմ`
Ինչ լավ է մնացի
Ու չեկա քո ետևից…

Կարծում եմ
Նորից հեղաշրջում կլինի,
Եվ ամեն ինչ կփոխվի
Եվ դու որպես մոռացված արքայադուստր
Բաժին կհասնես ինչ-որ արքայի
Կամ զորավարի,
Իսկ իմ թագն ու թուրը
Ես հանձնել եմ,
Վաղուց հանձնել եմ
Երկրագիտական թանգարանին,
Հիշու՞մ ես…

***
Ծովը չափազանց հեռու է,
Բայց շարունակ ծովի բույրն եմ առնում,
Վաղուց ջարդված է նավակս
Եվ ուռկանս` քրքրված…

Չգիտեմ` ինչու եմ ծովը հիշել,
Ախր,
Ո՛չ ճամփորդ եմ,
Ո՛չ նավաստի եմ և ո՛չ էլ
Ձկնորս,
Անգամ չունեմ նավակ և ուռկան…

Գրողը տանի,
Ինչեր ասես չես մտածի,
Երբ քո կողքին չէ
Հատկապես հենց նա,
Ով կողքիդ պիտ լիներ, և
Մայրամուտին,
Երբ ծովից տուն վերադառնայի,
Հենց ծովափին,
Խրճիթի դռան մոտ,
Ծիրանի օղի մատուցեր,
Ուռկանը կարկատեր,
Իսկ ես նորոգեի ջարդված նավակս…

Գիշերը հոգնած պառկեի ծովափին,
Նայեի աստղազարդ երկնքին,
Լսեի խեցիներից լսվող փերիների կանչը,
Իսկ առավոտյան
Նավակս ջուրը նետեի,
Բացեի առագաստները,
Ու մարտնչելով ծովի ալիքների և
Շնաձկների դեմ,
Գնայի նրա ետևից,
Հատկապես հենց նրա,
Ով իմ կողքին պիտի լիներ և …

Բայց ծովը չափազանց հեռու է,
Եվ ես ոչ մի կապ չունեմ ծովի հետ…
Ախր,
Ո՛չ նավակ ունեմ
Եվ ո՛չ էլ ուռկան…

Միայն հիշում եմ`
Շատ տարիներ առաջ
Մեկը
Գնաց ծովերից ու օվկիանոսներից այն կողմ,
Իսկ մնացյալը` մի հին,
Շատ հին ֆիլմից է,
Նույնիսկ ծովի բույրը,
Որ չի հեռանում իմ քթի միջից…

***
Չգիտեմ` ինչու
Մեծ հարգանք եմ տածում
Այն մարդկանց հանդեպ,
Ովքեր թաքուն
Տափաշիշ են պահում ծոցագրպանում
Եվ խոսում են արվեստի մասին…

Առավել
Մեծ հարգանք եմ տածում
Այն մարդկանց հանդեպ,
Ովքեր սիրում են խմելը,
Սիրում են ծոցագրպանի տափաշիշը,
Բայց ո՛չ տափաշիշ ունեն
Եվ ո՛չ էլ ծոցագրպան,
Բայց խոսում են արվեստի մասին…

Մեծագույն հարգանք եմ տածում
Այն մարդկանց հանդեպ,
Ովքեր
Սիրում էին խմել,
Սիրում էին տափաշիշը,
Սիրում էին այն ծոցագրպանները,
Որ հագեցած էին
Ընտիր կոնյակով,
Բայց նրանք վաղուց
Ապրում են գերեզմանատանը
Եվ ոչինչ չասելով
Արվեստի մասին`
Ամեն անգամ
Իրենց հողոտ ձեռքն են պարզում`
Մեր կենացը խմելով…

***
Ձիերը չունեն սուրբ գիրք,
Բայց եթե ունենային…

Շները չունեն սուրբ գիրք,
Բայց եթե ունենային…

Թռչունները չունեն սուրբ գիրք,
Բայց եթե ունենային…

Մարդիկ չունեն սուրբ գիրք,
Բայց եթե ունենային…

Հ.Գ.
Մարդիկ,
Ըստ հավաստի աղբյուրների,
Ունեն սուրբ գիրք
/Աստվածաշունչ. Թորաթ, Ղուրան և… այլն /
Եվ ըստ այդ գրքերի`
Աստված մարդուն ստեղծել է իր նմանությամբ,
Եվ մարդը նման է Աստծուն:
Հ.Գ.
Ձիերը չունեն սուրբ գիրք,
Շները չունեն սուրբ գիրք,
Թռչունները չունեն սուրբ գիրք,
Բայց եթե ունենային…

***
Սևաթույր ագռավ,
Ի՜նչ գունազարդ ես
Տերևաթափ աշնանային այս այգում…

Չորացած ճյուղերն այրվել են
Մենության խավար գիշերում…

***
Ինչքա՜ն մեծ ես, կռունկ,
Եվ ինչ խաղաղ է քո ճախրանքը
Գարնանային երկնքում…

Ո՞վ է տուն դառնում
Հազարամյա պանդխտությունից…

***
Գիշերը
Ծաղկած ծիրանենիների վրա
Իջել էր փափուկ մաքուր ձյունը,

Առավոտյան
Այգու խորքից լսվում էր ձայնը դուդուկի…

***
Լուսինը գլխահակ
Նայում է սառած փողոցներին.
Ծառերը տագնապի մեջ են…

Կտավից դուրս վեր է ձգվում
Տանիքներից բարձրացող ծուխը…