Հավատա ինձ, հետո եթե ժամանակ ունենաս կարող ես չհամաձայնվել
(Պատկերացնո՞ւմ ես, թե ի՞նչ կլիներ,
եթե չլիներ պատկերացումը...)

... Եվ հիմա
էլ ոչ մի բանաստեղծություն
չի կարող ինձ պատմել աշխարհին՝
աշխարհում գտնելով միայն քե'զ...

... Խնդրում եմ,
այս անգամ մի՛ սրբիր արցունքներս,
նրանք երկար են մագլցել
հոգուցս մինչև աչքերս...

... Պարզապես գրկիր ինձ,
խնդրո՜ւմ եմ.
ծնունդով՝ լիարժեք երազող,
երազիս անկյունում ծվարած,
դողում եմ ես հիմա...

Գեղարվեստական մարդաբանություն


Եթե հիմա ինձ մտովի փորձես գրկել,
ես կձուլվեմ կրծքով գլխիդ,
և կդառնանք շատ հազվագյուտ
սիամական երկվորյակներ...

Վերնագիրը՝ բազմակետ
«Ամենալավ երգը լռությունն է...»
Ռ. Հախվերդյան

Երբ խոսքերը սկսում են լքել պոեզիան,
ես դուրս եմ վազում բառախցերից,
և ամեն ինչ,
այդ թվում նաև երևույթները,
թվում է՝ ստվերներն են ժամանակի...

Ես շոշափում եմ
պոեզիայի կամակորությունը
լեզվիս վրա,
ու նա՝ մերկացած բառերից,
շնչավոր հայացք է դառնում ամենուր...

Ի՜նչ շոգ է արդեն. այսքա՛ն պոեզիա՞...

Որոշել էի չասել


Իմ բանարարումը երկնաքար է։
Քչերը գիտեն գոյության մասին,
բայց երբ հայտնվում է՝
ավերում է՝
և՛ լավ, և՛ վատ իմաստներով...

Անընդունելի վարկած, որը գրեցի ինչ-որ պահի ինքս ինձ տեսնելուց
(Նվիրում եմ ոչ ոքի կամ քչերին, ովքեր կհավատան...)

Քո շուրջը որքան լուսավոր է,
դու այնքան քիչ բան ես նկատում...

Դու կծկվում ես՝
այս տապին մրսելուց,
և քեզ զայրացնում է ժամանակը
լպստելով։

Դու քրտնում ես՝
շոգելով այս ցրտին,
քրտնում ես ինքդ քո մտքերից,
և քեզ չի հերիքում օդը՝ անշարժացած,
որովհետև քո իսկ ձգողականությունից
օդը անշարժացել է վրադ։

Դու քարանում ես զարմանալուց հոգնած,
և ձեռքերիդ անսպառ ուժը դառնում է ծանրություն քո ձեռքերին
և հասկանում ես՝
որքան մութանում է շուրջդ՝
դու սկսում ես ավելին հասկանալ...

Բանաստեղծություն բանաստեղծելուս մասին
(Իմ գրվածքները բանարարումներ են,
իսկ ես՝ բանարար ...)

Ես անընդհատ ուզում եմ բանաստեղծություններ գրել,
թեկուզ՝ ազդված ուրիշներից,
անգամ նրանցից, որոնց պոեզիան չեմ ընդունում,
թեկուզ՝ բարկացած,
թեկուզ՝ խեղճացած,
թեկուզ՝ անսեր
և թեկուզ՝ և այլն...
Բանաստեղծութունը և բանաստեղծություն գրելը
շատ գեղեցիկ բան է,
թերևս՝ աշխարհի ամենագեղեցիկ բանը,
թերևս՝ ամենաանկեղծը,
թերևս՝ ամենատաքը,
և էլի՝ և այլն...
Ես անընդհատ ուզում եմ բանաստեղծել,
չնայած՝ լինում է, որ չեմ կարողանում,
չնայած՝ հաճախ ալարում եմ,
չնայած՝ պատահում է, որ գրածս թույլ եմ համարում
և արդեն ասված,
և էլի այլն...
Բայց պատահում է նաև, երբ կարդում եմ
իմ գրած բանաստեղծությունները
լինում է՝ ծիծաղում եմ,
լինում է՝ հոնգուր-հոնգուր լացում եմ,
լինում է՝ պատռում եմ,
և այլն, և այլն...
Գրածներս լինում են տարբեր.
նույնիսկ՝ անիմաստ,
կամ ավելի շուտ՝ միայն ինձ հասկանալի,
նույնիսկ՝ մի տողում հազար իմաստով,
նույնիսկ՝ հանգով,
նույնիսկ՝ ցաք ու ցրիվ,
նույնիսկ ևալյններ...
Ես բանաստեղծություններ եմ գրում
մտքումս,
թղթին,
բանավոր,
լուռ,
կամ ահա այսպես...
Ես բանաստեղծություններումս կարևորում եմ
հաճախ՝ վերնագիրը,
հաճախ՝ սեղմութունը,
հաճախ՝ չասվածը,
հաճախ՝ զգացումների հաճախականությունը,
հաճախ՝ բուն իմաստից շեղված այլևայլությունները...
Իմ գրած բանաստեղծությունները հիմնականում
սևագրեր են, որոնք երբեք չեմ մշակում,
մի շնչով արված գրառումներ են,
ու այն են՝ ինչ ես եմ ուզում գրել...
Ես անընդհատ ուզում եմ բանաստեղծություններ գրել,
հետո՝ էլի գրել ուրիշ բանաստեղծութուններ...

ՄՈՒՍԱՅԻՍ
(հատված «Հանգավոր խառնաշփոթ» սյունակից)

Քեզնով որքա՜ն մութ եմ սրբել,
դու դեռ լույս ես մնացել,
որքա՜ն մեղք եմ վրադ բարդել,
դեռ կողքիս ես մնացել։

Հարբել ենք մենք միասին,
կյանքից, սիրուց, արևից,
բայց իմ վհատ պահերին
դու միշտ սթափ ես մնացել։

Քեզ հետ որքա՜ն հոգս եմ քաշել,
դեռ աշխույժ ես մնացել,
որքա՜ն սառն եմ հետդ վարվել,
էլի տաք ես մնացել։

Չարչրկել ենք մենք միասին
որքա՜ն անքուն գիշերներ,
բաց ինձ համար դու դեռ ասես
դարձյալ կույս ես մնացել։

ՀՈԲԵԼՅԱՆԱԿԱՆ ՀԱՋՈՐԴԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
(ընտրված են միայն անհասկանալի հատվածները)

... և գրկելս անխուսափ էր
ու ժպտալս՝ համպատրաստի...

... և գրկելդ անպատրաստ էր
ու ժպիտդ՝ հանկարծակի...

... անթևանցուկ քիչ քայլեցինք
և շուտ հասանք նոր գրկումի...

... ես քեզ՝ Բարև
դու ինձ՝ Արև
և ամենը ամփոփված էր...

... անխուսափ ու արտասովոր
երկու ժպիտ անհամառոտ
և նույն բախտով ամփոփագիր
մեկը մյուսով երկարեցին...

... երկու ժպիտ՝ իրար կարոտ,
և նույն բախտով ծիծաղագիր...

... համպատրաստի,
հանկարծակի,
արտասովոր
և պարտադիր...

ԱՆԱՌԻԹ
(հատված «Հանգավոր խառնաշփոթ» սյունակից)

Թիթեռաճախր են տալիս արցունքներս
բախտիս կատարներին հեռագնա...

«Կյանքը ուլունքաշար է առավոտների՝
փայլուն որպես մայրամուտից եփված շիլա
ու հնացած ոսկեդրամ՝
կույս աղջկա պայուսակում պառավ տատի։

Կյանքը նորածնի ձայնից մանված
անիրական երգ է պարապ հոգեվարքի
և հարբածին չհերիքող
վերջին բերքն է դատարկ շշի։

Կյանքը կյանքի մասին ժամանակ է՝
գիտնականի բլոկնոտում գրված
ու սիրահար մի պատանու կոչական է
անունից զատ իր սիրածին դիմելու համար...»։

... Արծվալող են տալիս ժպիտներս
բախտիս երկինքներում անվերնագիր...

Բարձրաձայն հետևություն


Փոքր ժամանակ
մտքումս հեքիաթներ էի հորինում
ու թողնում կիսատ...

Հիմա իմ գրածները
այդ հեքիաթների ամփոփումների
հեռագրերն են ։