ԵՐԱԶԻՍ ՄԵՋ

Երազիս մեջ ես ինձ տեսա քո աչքերով,
Քո աչքերով, քո աչքերով ճանաչեցի։
Երազիս մեջ ես մեռա ինձ անիծելով,
Երազիս մեջ ես ինձանից ամաչեցի։

Երազիս մեջ քեզ խղճացի հազար անգամ,
Հազար անգամ քեզ ներեցի երազիս մեջ,
Եվ զարմացա, ավելորդ է ասելն անգամ,
Թե ես ինչպե՞ս համբերեցի երազիս մեջ։

Երազիս մեջ համբերեցի։ Բայց արթնացա
Եվ հասկացա, որ վաղուց ես ինձ սպանել...
Ես մեկն էի, ինչպե՞ս է, որ երկու դարձա.
Միտք եմ անում... ու չեմ կարող լուսաբանել։

ԵՎ ՉԻՄԱՑԱՆՔ ԹԵ ԻՆՉՈ՞Ի

Ես չիմացա թե ի՞նչու,
Դու չիմացար թե ի՞նչպես
Պատահեցին մեկ-մեկու
Մեր երազներն—առանց մեզ։

Պատահեցին մեկ-մեկու
Ու կանչեցին ինձ ու քեզ,
Ես չիմացա թե ի՞նչպես,
Դու չիմացար թե ի՞նչու։

Դու չիմացար թե ի՞նչպես,
Ես չիմացա թե ի՞նչու
Բուրմունք փռեց ծաղկի պես
Դաշնությունը մեր հոգու։

Ես էությամբ դարձա դու,
Դու էությամբ դարձար ես,
Ես չիմացա թե ինչպե՞ս,
Դու չիմացար թե ի՞նչու։

Խառնվեցին երկու «ես»
Ու դարձան մեկ՝ «ես ու դու»,
Դու չիմացար թե ի՞նչպես,
Ես չիմացա թե ի՞նչու։

Բայց չներեց բախտը մեզ,
Ես դարձա — ես, դու էլ՝ դու,
Դու չիմացար թե ի՞նչու,
Ես չիմացա թե ի՞նչպես։

Ու բախվեցինք մեկ–մեկու,
Ու հեռացանք մշտապես,
Եվ չիմացանք թե ի՞նչու,
Եվ չիմացանք թե ի՞նչպես։

ԽԵԼՔՍ ՔՈ ԽՐԱՏԻՑ...

Խելքս քո խրատից չկշտացավ,
Տված ու խլածից չկշտացավ.
Ախ, կրակված սիրտս, անսիրտ աշխարհ,
Անսիրտ քո կրակից չկշտացավ:

ԱՉՔՍ ԱՆՏԱՌԻՑ...

Աչքս անտառից չկշտացավ,
Ականջս բառից չկշտացավ։
Ախ, հոգնած ոտքս՝ դար ու քարոտ
Այս ճանապարհից չկշտացավ։

ՁՈՐԵՐՍ...

Ձորերս... նրանք
Օրորոցներն են մանուկ օրերիս,
Մանկան աչքով եմ նայում ձորերիս։
Ձորերս... նրանք
Գերեզմաններն են մեռած օրերիս,
Լալկան աչքով եմ նայում ձորերիս։
Ձորերս... նրանք հարուստ, հյուրընկալ
Օթևաններն են՝ դեռ աշխարհ չեկած,
Չապրած օրերիս,
Եվ ես ձորերիս՝ աչքածակ աչքով
Ու փակ աչքով եմ նայում ձորերիս։

ԱՄԵՆ ԻՆՁԻՑ

Այս ձորերում ամեն ինչից
Օրորոցի հոտ է գալիս,
Պապենական սուրբ օջախի
Ծուխ ու բոցի հոտ է գալիս,
Արմատի հոտ, բողբոջի հոտ
Ու խեժի հոտ տոհմածառի,
Վարող-ցանող հոր ձեռքերի
Ու մոր ծոցի հոտ է գալիս։

ՕՐԸ ՄԱՇՎՈՒՄ Է

Օրը մաշվում է, քաշվում է օրը,
Ինչ արած, օր է, ողորմի հորը...

Ամոթ չլինի հարցնել ասելը.—
Բայց ո՞ւր են տանում այսքան լույսերը,

Որտե՞ղ է թաղում այսքան ձայները...
Եվ մինչև գտնեմ պատասխանները,

Քարափներն ի վար իջնում է ձորը
Ստվերների սև հեծելազորը։

ՄԻ ԲՈՒՌ ԵՍ

Մի բուռ ես, ասում են, մի բուռ ես,
Երգիս մեջ քարափ ու մամուռ ես,
Խաղողի ողկույզ ես ու նուռ ես,
Եվ նորոգ մի բախտ ես երգիս մեջ,
Եվ մի հին, հնօրյա մրմուռ ես։
Բայց կյանքում, ուրիշ ես դու կյանքում.
Սասնա-ծուռ քաջերիդ համար
Եվ Սասնա լաճերիդ համար
Դու կյանքում օջախ ես սեփական,
Սեփական տանիք ես ու դուռ ես։

ԾՆՆԴԱՎԱՅՐ

Մի դատարկված ամպի նման
Եկել եմ ես,
Որ ջուր տանեմ քո ձորերից
Դաշտի ծարավ ծաղիկներին։
Եկել եմ, որ մի անգամ էլ
Նստեմ քեզ հետ,
Խոսք-խոսքի տամ, խորհուրդ անեմ,
Ելնեմ գնամ,
Մի խոսք ասեմ քո անունից,
Մի լուր տանեմ գալիքներին։

ՎԵՐՀՈՒՇԵՐՆ ԻՄ ՀԱՎԱՔՎՈՒՄ

Վերհուշերն իմ հավաքվում,
Ախ, ամեն օր, ամեն օր
Նորոգում են իմ հոգում՝
Այն հեռավոր, հեռավոր
Ձորում թողած մի վտակ՝
Ոտքը քարին օրնիբուն,
Մի քարքանդված քարատակ,
Մի քրքրված մանկություն:

ԱՅՍՏԵՂ ՔԱՐԱՓԸ...

Այստեղ քարափը ծունկի էր գալիս,
Եվ ծունկ էր տալիս քարե կածանը։
Ուշքը գնում էր, ուշքի էր գալիս,
Երբ որ առնում էր աչքս ձեր տանը։

Քարափը քարե կղզի է դարձել,
Եվ ջրի տակ է քարե կածանը։
Վայրի բաղերը խնջույք են բացել,
Ճայերը ձու են դրել ձեր տանը։

Լճափին քնել, քնով եմ անցել...
Մնացածն ասի թող Որոտանը։

ՊԱՏՐԱՆՔ

Սո՜ւս... սլանում է կրկին
Քամին–ձորում ձիավոր
Ու տանում է իր գլխին
Մեր տան ծուխը ծիլավոր։

ԼՈՒՅՍԸ ԲԱՑՎԵՑ

Լույսը բացվեց,.. Ի՞նչ տանեմ դաշտ:
Տանն ի՞նչ ունենք, որ ի՞նչ տանեմ,-
Հոր նախատինք, պապի խրատ,
Մոր ձեռքի հոտ, հոգս ու համեմ։

Մթնեց... ի՞նչ եմ բերում դաշտից,—
Կանաչ-կանչեր, արև ու ամպ—
Մազ—մախաղիս, ծոցիս, սրտիս
Եվ աչքերիս տարողությամբ։

ՕՐԵՐ, ԾԻԼ-ԾԻԼ...

Օրեր, ծիլ-ծիլ մի ծուխ բերեք
Պատանության կրակներից,
Մի լույս բերեք հոգնած ու հեզ
Ճամփաս պահող ճրագներից։
Աչքեր չունե՞ք, բա չե՞ք տեսնում,
Որ բախտս ձեր խղճին թողած,
Վերհուշերի ջրերն ընկած,
Ջուրն եմ իջնում Ջրակներից...

ԲԱՅՑ Ո՞ԻՐ ՏԱՆԻ

Իրար գլխի նստած սարեր,
Ձորեր քնած իրար ծոցում։
Սարերի մեջ ու ձորերի
Մի քարեղեն իրարանցում,

Սարերի մեջ ու ձորերի
Մի քարեղեն իրարանցում...
Եվ մի քարափ—քարերի մեջ
Գլուխը կախ, ձեռը ծոցում։

Մամուռ-շապիկ ունի հագին,
Մամուռ-թիկնոց պատառ-պատառ,
Գլխին թաղկած մի թզենի,
Ու ոտքերին՝ մոշ ու մացառ։

Անշարժություն փոթորկալի
Եվ քարեղեն ալեբախում...
Թվում է, թե պիտի քայլի,
Բայց ինչո՞ւ է ոտքը կախում։

Թվում է, թե պիտի քայլի,
Բայց ի՞նչ արած, չի էլ փորձում...
Կանգնել է լուռ, խորհրդավոր–
Գլուխը կախ, ձեռը ծոցում։

Կանգնել է լուռ, խորհրդավոր.
Թե քայլ արավ, պիտի առնի,
Թոռ ու ծոռով, իր քարեղեն
Գերդաստանն էլ հետը տանի։

Կանգնել է նա լուռ ու հանդարտ...
Քայլեց, պիտի հետը տանի...
Բայց ո՞ւր տանի այս մի պատառ
Ինքնությունը Հայաստանի։

ԱՇՆԱՆ ՀՐԴԵՀՆ Է ԳԱԼԱՐՎՈՒՄ

Աշնան հրդեհն է գալարվում
Ձորալանջերն ի վար։
Ո՛չ մեռնելու ուժ է ճարում,
Ո՛չ փրկության հնար —
Ու դողում է հասակով մեկ
Մանկությունս վայրի,
Վախենում է՝ հրդեհի մեջ
Ցնցոտիներն այրի։

ԳԱՐՈՒՆ ԷՐ...

Գարուն էր... սիրտս գնաց,
Բարձունքից-բարձունք ընկավ,
Ոտքիս տակ, ամեն քայլիս,
Մանկության մասունք ընկավ...
Վեր թռա ինչ-որ կանչից,
Տառապած բարձիս վրա
Աչքիցըս իրեն-իրեն
Մի կաթիլ արցունք ընկավ

ՔՈ ՇՐԹՈՒՆՔՆԵՐԸ...

Քո շրթունքները Հայաստանոտ են,
Հայաստանոտ են քո շշուկները,
Քո ժպիտներն ու արտասուքները
Հայաստանոտ են։
Հայաստան հյուսող քո այդ ձեռքերը,
Քո արդեն գրված ու դեռ չգրված
Բոլոր երգերը Հայաստանոտ են։
Հայաստանոտ են քո ապրած կյանքի
Բոլոր էջերն ու ելևէջները։
Քո տանջանքներն ու երազանքները
Հայաստանոտ են...
Եվ դու այնքան ես հայ ու Հայաստան,
Որ մինչև անգամ Հայաստանից դուրս
Քո անցած բոլոր ճանապարհները
Հայաստանոտ են։