ՍՈՆԻԱ

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:09

ԵՐԱՆԻ

Նորից՜ պատանու անմեղ սարսուռուրով զգում եմ քեզ իմ հոգուս ու մարմնիս ծալքերում:
Ինչքա՜ն կաշկանդված է գրիչս` բանաստեղծելու քո հայացքի ներքո:
Ջրվեժի անձրևող կաթիլները նորաբույր կարոտով են հեկեկում`
մոտեցող երջանկության հեռանկարով արբած,
Թռչում է սիրտս սիրատենչ ոստումներով և փորձում պեղել անիմանալին.
Ի վերջո, հավատա՞լ, թե ուր որ է կգաս և կթակես միայնությանս դուռը...

Երանի ՜ թե չերկարեր գիշերը...
Երանի՜ թե պատկերացումներիս մոտիվներով սկսեր սիրավեպը...
Երանի՜ թե լինեիր այնպես, որ չհավատայի ես իմ բախտին...
Երանի՜ թե լինեիր վերջինը...
Երանի՜ թե կարողանայի ժամացացույցի սլաքների հետ ժամանակը
առաջ կամ հետ շարժել...

Երանի ՜ թե...
......
......
Մինչ գիշերը քայլում է հուսահատված
Քո չկամեցած ժամադրության պատրանքից:
2001

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:09

ՀՐԱԺԱՐՈՒՄ

Երբ ժամերը երկարում են և դատապարտվում ձանձրույթի,
Երբ հոգնում ես անիմաստ թվացող րոպեներից,
Երբ խոսքերը դառնում են անարժեք,
և մտածումները` դատարկ.
Երբ կարոտները հիմարանում են,
և սերերը` հիասթափեցնում են.
Երբ սպասումները անհարգի են,
և ժպիտները` տխեղծ.
Այն ժամանակ սկսվում է հոգու այլասերումը,
Ընդհուպ մինչև
Սեփհական անձից փախչելու տրամադրությամբ...
և ու՞ր գնալ ի վերջո,
Երբ աղոթքն իսկ թվում է անընդունելի`
Թաքուն մեղքերի գիտակցությամբ:

Սպասումները միջանցքի սրահներում
Ձանձրույթս կվերածե բարկության.
Նորացած բույրը սիրո
Կժպտա վախվխած.
Ինչու՞ եմ դարձել այդքան ալարկոտ
Գուցե և ան–ինքնավստահ...
Զարմանում եմ,որ նախկինը չեմ...
Չեմ սիրահարվում
Չեմ դարպասում,
Չեմ զանգում,
Չեմ էլ շտապում բանաստեղծելու...

Ի՞նչ եմ փնտռում.
Միջանցքներում խնամված ու չկամեցված խաղաղությու՞ն,
Թէ սկսված ու չավարտված անհարիր հարաբերություն.
Չապրված սերե՞ր, որոնք երազ ու ցանկություն են լոկ,
և ոչ թէ իրականություն կամ նույնիսկ պատռանք:

Գուցե եթէ իմանամ դատապարտված լինելս, այլևս չսպասեմ.
Կամ եթէ գիտակցեմ, որ կրում եմ մեղքը բազմաթիվ կյանքերի բացասական կարմայի,
Այլևս երբեք չպայքարեմ ու չցանկամ այն` ինչը ինձ համար չի:
Եթէ հավատամ,որ իմ զիջումներով փրկում եմ ինձ ատողին թեկուզ,
Կամ խնայում եմ թշվառների տառապանքները,
Ես կհրաժարվեմ, ի սեր Աստծո, ես կհրաժարվեմ:
2005

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:10

ԱՆԿԱՏԱՐ
‹‹Կյանքը երազ է, երազն էլ մի կյանք››

Ես ուզում եմ հիշել անցյալը իմ
Աչքերիդ պայծառ աստեղնության մեջ.
Կարոտն իմ կորսված էության
Կաթիլ-կաթիլ կլիացնի
Դատարկված սիրտս`
Չբացատրված սիրահարությամբ:

Դու, որ հայտնվեցիր իմ հորիզոնի վրա,
Որպես երփներանգ պրիզմա`
Գունավորելու օրերս միօրինակ ու տխուր:

Մենք վաղուց-վաղուց ծանոթ ենք իրար`
Մեր առհավական կարոտներով.
Այսօր տառապանքն իմ հոգու
Կհագենա հայացքիդ թափանցիկ խորխորատում:

(Փախուստը քո պատճառաբանել պետք չէ.
Մենք դեռ չհանդիպած`
Դու արդեն փախչում էիր կյանքից`
Ապաստանելու քո թափառումների անվերջանալի ոլորտներում...):

Հիմա, հեռվից, սովորել եմ քեզ տենչալ
Անկատար բաղձանքով.
Ների՜ր ինձ,
Որ քեզ սիրում եմ ‹‹խենթի պես››
և սլաքները քո հոգու
Կիզակետում իմ ժամացույցին:Երազի քաղցրությունը անկրկնելի է.
Չէ՞ որ մենք ենք հնարում այն:
Փշրի՛ր քո կույս հոգու ապակին...

Ես դեռ սպասում եմ քեզ...
2000

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:10

ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Ալիքներից առհավական մի երգի թրթռոց իջնում է հոգուս մեջ:
Ամայացած երկրի տրտում ոգին ինձ հետ այցի է եկել Սևանի թերակղզի .
(‹‹Դեպի երկինք բարձրացող›› Թեքեյանական այն ‹‹գաղտնի ճամբան››
հայտնաբերել եմ այստեղ, որը ծիածանի նման Աղթամարից
կամարվում է մինչև Սևան):

Հոգնած քաղաքի քաոսից` հոգիս նկրտում է հանձնվել ալիքների
տարուբերման, որպեսզի սպասի մահվան` արարվելու նորից
իմ էության անդրերկրային կարոտներով:

Հղի եմ դարձյալ սաղմնավորումով ապագայի ու երազի:
Խլրտումը այդ շնչավորման` սրտի տրոփյունի հանգույն երգն է ծնվող
զգացողության:
Հիվանդ եմ զգայնություններով մայրացող էգի , պահպանելու բջիջն իմ
էություն դարձող:
Ուշանում է սակայն երկունքը,
Երկունք, որ պիտի լիացնի տվայտող օրերն իմ սպասումներով
հագեցած:
Աղոթում եմ Խաչյալին` հասնելու համար ավարտին այս խաղի,
Հառնելու որպես նորացած և անթեղած անցյալն իմ` որպես նախորդ կյանքի հիշողություն լոկ:
2002

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:12

ՄԻԱՅՆԱԿ

Վարժվել եմ ես քո ապտակներին,
և նրանք արդեն ինձ չեն ցավեցնում:
Հոգնել եմ ես անհամար թվացող քո ժպիտներից
և նույնիսկ գիտեմ նրանց խաղերը:
Դու կարո՞ղ ես զարմացնել ինձ
Այնպիսի բանով, որին ես հավատամ,
Որին ես կարոտել եմ
և սպասել` ձմեռ պապի նվերի նման:

Տոնական օրերի սպասումներս տխրեցին
Միայնակ կնոջ անժպիտ դեմքից:
Կարոտներս գալարվեցին փրփրոտ սավանների փափկությունից,
և մարդկանց հևքը թվաց նույնիսկ... արտառոց:

Տոնածառի ճյուղերը զարդարող մանկունակ հայացքներ աչքով արին ինձ և
ճառագայթների ջերմությունը խաղաղեցրեց հոգիս աղոթքի հանգույն:

Ձյան սահանքը կարելի է կասեցնել, անպայման:
2003

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:14

ՈՒՇԱՑՈՒՄ

Արդեն ուշացել եմ
և շարունակում եմ ուշանալ ամեն օր...

Ո՞վ կնվիրի ինձ ժամանակի ժամացույցը`
Թռչող և անհետ կորչող ժամանակի հետևից
Վազել կարենալու համար:

Մահաթմբիրից պետք է արթնանալ
և խուժել հապաղած շարասյան վերջին վագոն,
Որովհետև արդեն անզոր են ափսոսանքն ու զղջումը
Բոլոր չգրված տողերի,
Չապրված ապրումների
և կորած արցունքների համար...

Արարչական երկրորդ ապտակը ուշանում է`
Բարձրացնելու ինձ առաջինի թմբիրից.

Ինչքան ուշացել եմ, հիրավի:
2003

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:15

ԲԱՌԵՐԸ

Բառերը փախչում են սպիտակ թղթից,
Բառերը չեն ենթարկվում գրչին,
Որովհետև հոգնել են սպասելուց...

Սին սպասում...

Մինչ այդ եթե սպասման հևքին մեջ նրանք ոլորապտույտ
խաղում էին և իրենց հղության վերջին օրերն էին հաշվում,
Այժմ արդեն ան-իրականալի-ի հուսահատությունից
Մոռացել են սովորական թվացող ճանապարհը
և որոշել են ապստամբել...

Նույնիսկ չօգնեց խրախույսի վերջին ճիգը գրիչի,
Ոչ էլ պոռնիկի հրավերի նման մերկությունը սպիտակ թղթի:

Բառերը անկարող են արդեն,
Բառերը հոգնել են պարզապես...
2004

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:15

ՍԻՐԵԼ ԱՂՈԹՔԻ ՊԵՍ

Ես ընկա ցած մթնոլորտի աթոռից,
և հիմա ծնկաչոք խորհում եմ
Անէացած անուրջի մասին
Որը մեղավոր էր, չգիտես ինչու՞…

Չափազանցյալ սերերիս պատիժն է որ կկրեմ,
և ի՜նչ ցուրտ է, Աստված իմ,
Մերժված լինել քեզանից…
Ես անարժան մի հոգի,
Բախտի խաղից նետահար,
Բախտի անիվն ինչպե՞ս,
Ճիշտ նույն տեղում ջարդվեց…

Մրսու՞մ ես դու էլ, սիրելիս,
Ինչպե՞ս սառչեց ամեն ինչ.
Մինչ կարոտի թևերը քեզ կտանեն շատ հեռուն,
Ուր չեն հասնիր խանդերս
Ուր կթաղվեն արցունքներս…

Ես հասկացա,
Որ նորից խաղաղությունը դավաճանել է ինձ,
Որ նորից սերը երես է թեքել ինձանից,
Որ նորից մենակ եմ մնացել,
Որ նորից պիտի ման գամ քեզ,
Ի՜մ ոգեղինություն,

Փնտռեմ պիտի քեզ ամենուր,
Հավատալով որ կաս,
Դեռ շնչում ես իմ հոգում
և սպասում` արարման…
(Երազն ի՞նչ է,
Եթե ոչ հախճապակյա մի գեղոր,
Որն երբ ուզում ես նկատել,
Սահելով ձեռքիցդ, գետնին վրա փշրվում է):

Կարոտն արդեն սպառվելով ծիլ տվեց անբեղուն:
(Գույների միջից սիրում եմ ամենաթեժ կարմիրը,
Որն այրվում է կլանելով սևերը):

Հոգիս ցուրտ է,մրսում եմ.
Հրդեհվել է պետք խենթությամբ գիտակից...
Բայց ժամերս խռով են,
Որովհետև ժամացույցս չի աշխատում...:

Ներիր ինձ, որ նորից սիրում եմ քեզ խենթի պես…
Ու երևի
Շարունակեմ սիրել քեզ` աղոթքի պես…
2004

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:16

ԼՈՒՍԱՆԿԱՐ

Ինչո՞ւ ես դանդաղում իմ երազում և համառում` քո հետապնդումներով
խանգարել իմ առօրյան:
Չէ՞ որ դու վաղուց մոռացված և քառատակ ծալված բանաստեղծական մի էջ ես:
Ստվերը քո մանրանկարչական գունավորում ստացած և սրտիս
ընդհատակում ապրող մի լուսանկար է լոկ:

Այցելում ես ինձ` կնոջդ հետ...
Կարոտը իր փակ ծրարից դուրս է սպրդում
Մետաքսյա վերնաշապիկի տակից ցրտահարված պտուկի նման:

Ի զուր են ջանքերը մեր` մոռանալու իրար:
Ես արդեն հաստատ գիտեմ,- համոզվե՜լ եմ փորձով:
14 - ամյա պատանու խանդաղատանքով սիրտս տրոփում է աններդաշնակ,
Երբ հայտնվում ես իմ սահմաններում:
Մի ակնթարթ շփոթվում ենք երկուսս էլ.
Հետո անտեսանելի ձեռքերով փաթաթվում իրար հին օրերի
վերհուշով (և թվում է` ժամանակը կանգ է առել մեր գրկում).
Մի րոպե անց-լոկ մի րոպե-
Հասկանում ենք, որ մեր ժամացույցի սլաքները վազում են,
Իմ սլաքները` դեպի աջ,
Քո սլաքները` դեպի կողքիդ կանգնած կինդ:
և, ավա՜ղ, վերջում համոզվում ենք, որ բառերը բացակայում են մեզ
համար...: և ի զուր է , վերջապես,
Ջանասիրաբար ծածկել անցյալը,
և ստիպվել հանդիպել նոր կարգավիճակով:

Ես, պարզապես, չեմ կարող:
Ես, պարզապես, հարգում եմ զգացումները իմ սեռակցի:
Ես, պարզապես, ուզում եմ, որ ժամացույցի սլաքները այլևս երբեք,
երբե՜ք չհանդիպեն իրար...

Դե՜հ, մնաս բարով.
Քո սերը մնաց Բեյրութի կիսակործան պատերի տակ, որպես ավերված մի լուսանկար լոկ:
2003

**Harutin** » 05 янв 2011, 20:17

ՌԻԹՄ

Երբ ռիթմը շնչավորվելով բառ է դառնում,
և բառերը սրտի զարկերի երգեր որպես հնչում են,
Ովկեանների լազուրից ծնվում են զգայնությունները իմ,
Ուր անէանում է ամեն շնչավորում…

Թույլ տուր կրկնել,
Որ երթևեկը սիրո հանգում է այնտեղ,
Ուր սնանկություններն են տիրում…
Աղոթք որպես,
Թույլ տուր համբուրել շրթներդ,
Զգալու խարանը սիրո խաբկանքին…

Վերջին անգամ,
Թող սիրեմ քեզ…
1989