***
Արագածը ձյունել, սառցե ծաղիկ դարձած,
Աղջամուղջի մեջ պաղ ասուպներ է ցրում:
Եվ ինձ թվում է, թե կհանդիպենք դարձյալ
Հեռու ինչ-որ մի օր, գիսաստղային ծիրում:

Հետո ուրիշ մի կյանք, ուրիշ շրջապտույտ,
Ես` թափառիկ երգիչ, իսկ դու` դշխո անհաս…
Հետո տարտամ բառեր, դեղին շեղջ ու փետուր,
Երբ ուրիշ ելք չկա, պիտի անմահանաս:

Արագածը ձյունել ու ինձ կանչում է վեր
Ձնաբուքը ահեղ ինձ կուղեկցի, գիտե՛մ:
Եվ թող հրեշտակներն այն խենթ ու ավետաբեր,
Լեռան սեգ գագաթից իմ վերելքը դիտեն:

***
Սասնա լանջերին ծաղկել է ձյունը,
Եվ Խաչփողանում ձնհալ է հիմա:
Աշխարհը որբ է, դատարկ է Տունը,
Եվ դեգերում է անտուն մի հմա:

Այն կեռ դաշյունի ցոլքը չարագույժ,
Անպատիժ չարն է ամենուր վխտում:
Մեռնող խղճի պես առկայծ ճրագ, ու
Կենաց օրենք է ինքն իրեն ժխտում:

Ձյունը ծաղկել է Սասնա լանջերին,
Եվ Խաչփողանում ձնհալ է, գիտե՛մ:
Ունկս պահել եմ կորած կանչերին,
Փորձում եմ հեռվից ինքս ինձ դիտել:

***
Արար առաջին: Թող վայրի կատուն
Մի լավ նեղսրտի ինքը իր բախտից,
Թող տեղակայվի մի նոր մաքսատուն
Սահմանագոտում նախադրախտի:

Արար միջանկյալ: Նկարիչը ծեր
Կեռեր է մեխում փայտե օճորքին:
Նորից հորանց է կարծես գնացել
Մուսա կոչվածը` սիրատոչոր կին:

Արար վեցերորդ: Մանեկենուհին
Պարապն է ցրում ափով իր նազուկ…
Սա խաղ է, խաղ է մանկական ու հին,
Խաղ, որ խաղում են միայն երազում:

***
Հագին քաթանե, երկար բալախոն,
Բացվեց դարպասը և թույլ ճռնչաց:
Երկու ոսկե եզ, պարաբոլ, ա՜խ, ո՞վ
Իր հավատի մեջ խաբվեց չարաչար:

Հետո դիպվածի թափանիվը սև
Գործեց անդադրում, գործեց անողոք:
Եվ հետո գույժն էր անցնում հևիհև,
Եվ զնդանվեցին մռունչ ու բողոք:

Կոչնակը լռեց, վերջին զնգոցը
Մարեց, բախվելով պարսպապատին:
Եվ երազանքի դռները գոց են,
Եվ խուլ քրքիջն է հնչում կավատի:

***
Ծիրանի թիկնոց, խունացած քրձեր,
Հաղթ մի` ըմբիշ և մի կուզ` մուրացիկ:
Խճանկարն այն լրվում է կարծես`
Անցնող օրերի որմին ուղղաձիգ:

Եվ հուշ աստվածը ինքնահնար` գոյ,
Խավարի ֆոնին` լուսապայծառ վեմ:
Եվ թուխպ ու թոնի ծանրության ներքո
Սրբորեն տոկուն խաչերն են ծռվել:

Մեր երազները` տեղահան քոչ, ու
Ծեղ ու ծղան է թափվում երկնքից:
Պտտահողմը իբրև անկոչ հյուր,
Եվ ճաք է տալիս ծեփը մեր կյանքի:

***
Ինչ է հարկավոր, մի` դուռ, մի` ճամփա,
Եվ բաց կթվան ելքերը բոլոր:
Կա կյա՛նք, կա մա՛հ և ինչ-որ` միջանկայլ,
Եվ նոր մի շրջայց` հին պարաբոլով:

Աղոթքից առաջ կծկված շուրթեր,
Եվ տարուբերվող, անզոր մի բռունցք:
Գալիքն ափ ի վար` կորացած շյուղ, թե`
Մի սև թռչուն, որ թևերն է փռում:

Եվ սիրտը իբրև արծաթե բոժոժ,
Զնգում է, շուրջը` կոծ ու աղաղակ:
Հին լուսանկար` երեզված փողով,
Եվ ավազանում սուզվող մի քաղաք:

Փոքրիկ տղայի երգը
Լևոնիկին

Ես գիտեի,
Որ բոլոր ձկները
Համր են,
Համր էր նաև
Իմ սիրելի ձկնիկը,
Բայց ես համառորեն
Լողում էի
Նրան ընդառաջ,
Ճչում, կանչում
Ու պահանջում էի,
Որ նա խոսի:

***
Ամեն ինչ մի կողմ ձգիր
Եվ տուն կառուցիր:
Կառուցիր թեկուզ ավազի վրա,
Ձյան վրա կամ սառույցի,
Բայց կառուցիր
Անդուլ ու անդադրում:
Թեև ամեն ինչ անկայուն է,
Եվ ավերիչ են ժամանակի հողմերը,
Բայց դու կառուցիր քո տունը անկարգ:
Աշխարհի մեծագույն չարիքը
Անտուն ու անհանգրվան լինելն է,
Եվ դու կառուցիր քո տունը:
Կառուցիր, և չարը կվանվի,
Բարին կշատանա
Եվ դու կդառնաս անխորտակ
Ու անխոցելի:
Կառուցիր, և լույսը
Դրասանգի պես կզարդարի
Քո նորակառույց
Տան կամարները:

***
Քեզ վիճակված են թռիչքներ ընդհատ,
Նման` աջ թևը կոտրած թռչունի.
Սրըթաց անկում, հետո` վերընթաց,
Այստեղ գուշակը ոչ մի դեր չունի:

Ետ ես շրջվել, նայում ես, թեև
Մոտեցողն ո՞վ է, մազաթափ մի շուն:
Պանծացրու կյանքի մնացորդը, և
Հուշը` գանձատուփ, տուփում` որբ մի շյուղ…

Անհյուրընկալ ծով` մարդախույս ափով,
Եվ վայրկենական թռիչքի հաճույք:
Եվ քո հայացքի սարդը խուսափող,
Կորչում է իր իսկ ոստայնե մահճում: