Բանաստեղծություններ

**Армине** » 20 ноя 2008, 18:29

***

Եվ ինձ լսելով`
Կարող են ասել.
"Գժվե՞լ է, ի՜նչ է":
Իսկ ես էլ կասեմ.
"Այո', գժվե՜լ եմ,
Ինչո՞ւ չգժվել":
Իսկ գժվելով չե՞ն սիրում և ատում:
Իսկ գժվելուց չէ՞ փայտը ճարճատում:
Առանց գժվելու` չկա շահած մարտ:
Առանց գժվելու` չեն ծնի նոր մարդ:
Մինչև չգժվի` ջուրը չի եռա,
Կեղև չի պատռի հատիկը նռան:
Ծառե՞րն են փթթում`
Գժվա՜ծ են անշուշտ:
Երկիրն է պտտում`
Գժված է անշուշտ...
Սերմերը մինչև կարգին չգժվեն`
Բերք չե'ն դառնալու:
Թաթերը մինչև կարգին չգժվեն`
Ձեռք չեն դառնալու:
Բառերն էլ մինչև կարգին չգժվեն`
Ե'րգ չեն դառնալու...
Ա՜խ, ուր էր թե ես միշտ գի'ժ լինեի...

**Армине** » 20 ноя 2008, 18:30

***

Թե կուզես` լռի'ր:
Թե կուզես` ոռնա՜,
Թե կուզես` ծամիր սեփական լեզուդ,
Թե կուզես` խցիր բերանդ բարձով,
Թե կուզես` ոտքով հարվածիր բարձին.
Հավատացյալ ես` հայհոյիր Աստծուն,
Հավատացյալ չես` Աստծուն հավատա.
Թե կուզես` ուզիր է'լ չուզել-իզո՜ւր,
Թե կուզես` ուզի'ր էլ չապրել-իզո՜ւր…
Ու, եթե կուզես, ապրելն այս է հենց,
Եվ սերն իսկական հենց այս է որ կա.
-Պատահաբար են պատահում կյանքում,
Անհրաժեշտաբար հրաժեշտ տալիս…

**Армине** » 21 ноя 2008, 00:42

ԾԵՐԱՆՈՒՄ ԵՆՔ

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս,-
Հասակակից կանանց արդեն մենք նայում ենք եղբոր պես,
Նկատում ենք մատղաշներին,
Որոնք մեզ չեն նկատում.
Ամեն մի նոր ծանոթություն չի վերջանում էլ սիրով,
Ոչ էլ երգով մի անարվեստ, բայց պառթկուն ու կրակված…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս.-
Մեր ապստամբ մազերն արդեն կա՛մ պատըժվել են մահով,
Կա՛մ իշխանաց իշխան սանրի խեղճ հպատակ են դարձել.
Մեր խռովկան մատներն արդեն դարձել են հեզ ու լսկան,
Իսկ դավադիր մեր ոտքերը՝ ընտանեսեր- տնասեր…

Ծերանում ենք, Պարու՛ր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜.-
Մե՛կ օր խմում
Եվ երկու՛օր արդեն խումար ենք ընկնում,
Մե՛կ ժամ քայլում
Եվ երկու՛ ժամ խոսում դրա օգուտից
Կամ վնասից,
Եվ ըստ որում խոսում այնպե՜ս լրջորեն,
Կարծես մի մեծ գյուտ ենք արել
Կամ հերքում ենք մի հին գյուտ.
Եվ «բուժվել» կամ «հիվանդություն» բառերն արդեն օրեցօր
Հոլովվում են ու խոնարհվում ավելի շատ և նույնիսկ
Առավել քիչ դժգոհությամբ,
Քան թե թաքուն պարծանքով…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս.-
Թափառելու ժամ չի մնում,
Չենք հասցնում ձանձրանալ.
Քիչ ենք թախծում մենք անառիթ,
Շատ ենք տխրում առիթով.
Քիչ ենք կարդում, շատ ենք գրում,
Շատ ենք խորհում, քիչ քնում,
Որովհետև «անքնություն» բառը դարձել է սոսինձ
Եվ ուզում է մեր քրքրված ջղերն իրար կպցնել…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,
Ծերանում ենք, սիրելի՜ս,
Ծերանում ենք, սակայն կարծես
Դարձյա՛լ խելքի չենք գալիս.-
Դեռ հիմա ՜ էլ զարմանում ենք.
Դեռ կարո՜ղ ենք զարմանալ
Ժամացույցի սլաքները ետ ենք տալիս մտովին,
Ի՜նչ է թե մեր արդեն չարածն իբր անենք աշխարհում.
Անկարելի հաղթանակի ելք ենք ճարում ինչ- որ կերպ.
Երբեմն էլի այս աշխարհն ենք դեռ չափչփում հուսալից
Դոն- Կիխոտի ոտքեր կոչված նո՛ւյն կարկինով ծայրամաշ.
Իսկ երբ մեկը խոր քնի մեջ մեր երազն է կոխկրտում,
Առաջվա՛ պես… առաջվա՜ պես վեր ենք ցատկում ճչալով…

Ծերանում ենք, Պարո՛ւյր Սևակ,
Սակայն… խելքի չե՜նք գալիս…

**Vard** » 09 дек 2008, 23:59

Ամենից առաջ մարդ եմ աշխարհում...

Աշխարհում ընտրած իմ ճանապարհով,

Աշխարհում սիրած մի հատիկ բառով,

Իմ անկրկնելի փոքրիկ աշխարհում։

Ամենից առաջ մարդ եմ աշխարհում...

Իմ ինքնագլուխ երազանքներով,

Եվ զարմանալի իմ զարմանքներով,

Եվ իմ ծիծաղի համազարկերով

Իմ այս անբաժան գինու բաժակով,

Իմ ներշնչանքով և իմ ճաշակով,

Աշխարհի առաջ իմ բաց ճակատով

Ամենից առաջ մարդ եմ աշխարհում...

**Армине** » 15 мар 2009, 23:58

Գիշեր էր... աշուն...
Իմ հոգին կարծես լռել էր ուզում...

Սառը, մութ սենյակ
Ու դատարկ սեղան,
Երկու վառվող մոմ...

Սառը պատուհան...
Իսկ գոգին նստաց թախծոտ աղջնակ...
Մեղմ հոսող անձրեվ
Ու թախծոտ աչքեր...

Թոշնած ծաղիկներ
Ու փշուր-փշուր եղած ծաղկաման...
Անմոռաց հույզեր
Ու կոտրված սիրտ...

Գիշեր էր,
Աշուն...
Իմ հոգին ասես լռել էր ուզում...

**El Sol** » 20 апр 2009, 23:01

ԱՆՑՆՈՒՄ ԵՆ ԺԱՄԵՐ, ՕՐԵՐ, ԱՄԻՍՆԵՐ

ԻՍԿ ԺԱՄԱՆԱԿՆ ՈՒ ԿՅԱՆՔԸ ԿԱՐԾԵՍ ԿԱՆԳՆԵԼ ԵՆ

ՄԻԱՅՆ ԱԿՆԹԱՐԹՆԵՐՆ ՈՒ ԱՅՆ ՀԵՔԻԱԹՆ Է ՄՏՔԵՐՈՒՄ

ՈՐ ԱՆՑԱԾ ՕՐԵՐՆ ԵՆ ԻՆ'Դ ԿՅԱՆՔ ՊԱՐԳԵՎՈՒՄ:

ԱԽ, ԹԵ ՀՆԱՐԱՎՈՐ ԼԻՆԵՐ ԵՏ ԲԵՐԵԼ ԱՅՆ ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՈՒՆԸ

ՈՐ ԹԵՎԵՐ ԷՐ ՏԱԼԻՍ ՈՒ ԻՆՁ ՕՐՕՐՈՒՄ:

ԱՊՐՈՒՄ ԵՄ ԵՍ ՀՈՒՅՍՈՎ, ՀԱՎԱՏՈՎ

ՍՈՎՈՐԵԼ ԵՄ ԱՊՐԵԼ ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆԵՐՈՎ:

ՎԱԽԵՆՈՒՄ ԵՄ ԵՍ ՄԻԱՅՆ ԱՅՆ ՄՏՔԻՑ

ԱՐԹՆԱՆԱԼ ԵՎ ՀԱՍԿԱՆԱԼ ՈՐ ԱՐԴԵՆ ՈՒՇ Է...

ՈՐ ՃԱՆԱՊԱՐՀՆԵՐԸ ՄԵՐ ԱՌԱՆՁՆԱՑԵԼ ԵՆ...

ՈՐ ՄԵՐ ՍՐՏԵՐԸ ԱՐԴԵՆ ՍԱՌԵԼ ԵՆ...

ԻՆՉ ԷԼ ՈՐ ԼԻՆԻ, ՀԻՇԻՐ ՍԻՐԵԼԻՍ,

ՍԻՐԵԼ ԵՄ ԵՍ ՔԵԶ, ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ

ԵՎ ԴԵՌ ՔԵԶ ՍԻՐԵԼՈՎ ԱՊՐԵԼՈՒ ԵՄ

ՈՒ ԻՄ ՍՐՏՈՒՄ ՔՈ ՍԵՐԸ ԸՆԴՄԻՇՏ ՊԱՀԵԼՈՒ ԵՄ

ՍԻՐԵԼ ԵՄ, ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ, ՍԻՐԵԼՈՒ ԵՄ ՄԻԱՅՆ ՔԵԶ

ՉԿԱ ԻՄ ՍՐՏՈՒՄ ՈՒՐԻՇԻ ՀԱՄԱՐ ՏԵՂ...

**Армине** » 24 апр 2009, 00:29

Չենք մոռանում Եղեռնը մեծ...

Յիշէ՛ք, հայեր, բալիկներուդ՝
Դեռ ծիլ ընկած գալիքներուդ,
Որ քեզ ամառ պիտի տային,
Բայց կէս ճամբին ընկան կիսատ՝
Դեռ չտեսած հողն Արարատ:
Յիշէք, հայե՛ր, ընկողներին,
Որ չհասած մեր հողերին,
Ընկան հինգն էլ ի սէր հայոց՝
Մեր հինգ միլիոն զոհուած որդոց,
Որ գեր-ձորում ընկած են դեռ՝
Հայ վրէժի յոյսով անմեռ:

Եկ գովք անենք հայ քաջերին
Խենթ սրտին էլ ընդդէմ դարի,
Յիշէ՛ք հայեր, ինչպէս Տիզբոն,
Երէկ Տիզբոն, այսօր Լիզբոն,
Եկ, դիմացիր, ազգ իմ զգօն
Հինգ հայդուկին այս երգեհոն,
Եկ, որ Վարդանն Ա ւարայրի
Անէծք դառնայ թուրքին վայրի:
Յիշէք, հայե՛ր, որ վայր ընկան
Անվերադարձ մահով, սակայն,
Սարգիս Սեդրակ, Արա Սիմոն,
Ինքը՝ Վաչէն՝ հանց երգեհոն,
Մեզ կը կանչեն ու գան պիտի
Ի սէր, գերուած Արարատի,
Ի սէր հայոց մայր հողերուն՝
Ընդդէմ հողաց թուրք գողերուն:

Որ Հայաստանն իմ խլեցին,
Մեզ վրէժը լոկ թողեցին.
Երէկ Տիզբոն,
Այսօր Լիզբոն,
Հայն է զոհւում հորիզոնից մինչ հորիզոն:
Չենք մոռանում Եղեռնը մեծ,
Որ հայ արեան ծովը խմեց,
Քարը թողեց վերապրողին,
Թուրքն է ապրում, այն էր՝ հողին,
Խամրեց արեւն ողջ հայութեան:
Յիշե՛նք, հայեր Եղեռն համայն,
Որ մեր ազգի ծուծը խմեց,
Աշխարհասաստ Եղեռնը մեծ:

Ես ծնվել եմ ձորերում`
Եղեռնի սև օրերում:
Մայրս կրծքին` օրորել`
Իմ օրոցքն էլ է կորել:
Աչքս բացի` սով տեսա,
Աստված ասաց` "Զոհ է սա":
Դեռ փայտե ձի չհեծած`
Բախտի ձիուց ընկա ցած:
Որբ մնացի ու անուս,
Ես դեռ մանկուց ընկա դուրս:
Վշտի վիհից, գահեր վես,
Հրաշք է, որ հասա քեզ:

Քիչ էր մնում` եղեռնի
Թաթն իմ կոկորդն էլ բռնի:
Բյուրերին է նա հորել`
Ինչպե՞ս է, որ չեմ կորել:
Չեմ պղտորվել, վշտից մեծ
Սոխակս օձի չփոխվեց:
Հոգիս` արցունք ու ոսկի`
Խտացվածքն եմ իմ ազգի:
Այժմ ազգին իմ անչար
Պարտք են Աստված ու աշխարհ:
Հատուցումը եղեռնի`
Երբ էլ լինի` կհառնի:
Իրար գրկեն պիտի ողջ
Այս ազգերն էլ մահագոչ:
Աշխարհ, դու ինձ մի նայիր,
Իմ ողջ ազգին փայփայիր:
Վախենում եմ, թե նրան
Դու պարտք մնաս... հավիտյան:

**Армине** » 13 июн 2009, 22:55

Ասում են...

Ասում են, մի հայ աղջիկ, գաղթելիս
Հայաստանից մի ծաղիկ է տարել,
Ջրել արցունքով ամեն լացելիս
Եվ վերադարձի հույսով փայփայել,
Ամեն մի ծաղիկ, մայր հողում ծլած
Ձգտում է դեպի երկինք ու արև,
Իսկ նա, ուր լիներ, գլուխը ծռած,
Նայել ե դեպի երկիրն իր քարե,
Եվ ուղղել է գլուխը տրտում,
Միայն հայրենի հողում քարքարոտ...
...Այդ ծաղիկը կա ամենքի սրտում
Եվ կոչվում է նա ..ՀԱՅՐԵՆԻ կարոտ...

**El Sol** » 17 окт 2009, 18:15

Ես կուզեի քեզ հետ կիսել

Վերջին պատառն իմ հացի,

Ես կուզեի քեզ հետ կիսել

Վերջին արցունքն իմ լացի:

Ես կուզեի քեզ հետ կիսել

Սրտիս բեկորը վերջին,

Ես կուզեի՝ քո գրկի մեջ

Մթներ իմ օրը վերջին...

Ես կուզեի՝ ինչ որ ունեմ

Իբրև նվեր տայի քեզ,

Ես կուզեի...Բայց ի՞նչ անեմ,

Եթե հանկարծ դու չուզես:
Добавлено спустя 7 минут 34 секунды:
ՊԱՏԱՀԱԲԱՐ ԵՆ ՊԱՏԱՀՈՒՄ ԿՅԱՆՔՈՒՄ

Մի՛շտ էլ սիրածին պատահաբար են պատահում կյանքում
Ու հրաժեշտ են տալիս սիրածին անհրաժեշտաբա ՜ր…

Թե կուզես՝ լռի՛ր
Թե կուզես՝ ոռնա՜,
Թե կուզես՝ ծամիր սեփական լեզուդ:
Թե կուզես՝ խցիր բերանդ բարձով,
Թե կուզես՝ ոտքով հարվածիր բարձին.
Հավատացյալ ես՝ հայհոյիր աստծուն,
Հավատացյալ չես՝ աստծուն հավատա.
Թե կուզես՝ ուզիր է՛լ չուզել- իզո՜ւր,
Թե կուզես՝ ուզիր է՛լ չապրել-իզո՜ւր…
Ու, եթե կուզես, ապրելն այս է հենց,
Եվ սերն իսկական հենց այս է որ կա.

-Պատահաբար ես պատահում կյանքում,
Անհրաժեշստաբար հրաժեշտ տալիս…

**Армине** » 17 ноя 2009, 13:30

ՄԱՅՐ
Մայրը մի բառ է,
Մայրը մի վանկ է,
Սակայն այս բառը
Մի ադամանդ է:
Մայրը շատ թանկ է,
Մայրը անգին է,
Մայրը միակն է,
Մայրը նա գանձ է…