Բանաստեղծություններ

**Karine Manvelovna** » 20 янв 2010, 12:34

Հայոց վիշտն ամբողջ աշխարհն իմացավ,
Հայոց ցավը ոչ ամենը հասկացավ.
Հայոց եղեռնից 94 տարի է անցել,
Բայց արցունքը հայի աչքերին դեռ չի չորացել.
Տարիների ետեվից կարծես լսում եմ ես նորից
Լացերը որբ մնացած հայ մանուկների,
Կյանքի իմաստը կորցրած, դարդից կույրացած ծնողների…

Այս ինչ արեցի՞ք, Ինչու՞
Դեռ նոր ծնված մանուկներին լացից զրկեցիք,
ինչու ծնողին իր վորդու մահը ցույց տվեցիք,
Ջահելների կյանքը վերցրեցիք
Ուրախությունն ու արեվը խլեցիք,
Ախ այս ինչ մեղք ձեր անիծված հոքուն վերցրեցիք,
Ախ այս ինչե՞ր, ինչե՞ր արեցիք…

Դրախտաին երկրում դժողքը պատեց,
Պայծաո արևը, հայի անմեղ արյունի շողքից մթնեց…
Ախ Աստված ու՞ր էիր
Մի ձայն հանեիր, որդիներիտ պաշտպան կանգնեիր,
Քրիստոնյա բալիկներիտ քո խաչի տակ թաքցնեիր…
Չէի՞ր լսում դու ազոթքն այն մանուկի
«Տեր Աստվա~ծ»–կանչող շուրթերը մայրերի,
Չէի՞ր տեսնում: Ու՞ր էիր Տեր Աստված, Չեկար
Խաչտ ե՞ր անզոր, Բայց չե որ հավատքն է ամենքից զոր:

Նրանց հոքիները քեզ մոտ կտանես,
Նրանց անմեղ աչքերից արցունքները կմաքրես
Նրանց աչքերին էլ ցավ տեսնել չթողնես…
Հիմա՞ ուր ես աչքերտ փակել ես
Հայոց Եղեռնը, մեծ Գենոցիդը պետք է ձանաչվի
Ամեն մի արյան կաթիլի համար հայը վրեժ կլուծի,
Երբ ամբողջ աշխարհը Գենոցիդը կճանաչի…
Ախ Աստված քեզ եմ խնդրում…

Ես գրող չեմ, Չարենցի խոսքերը, Շիրազի մտքերը,
Սեվակի բաոերը չունեմ ես
Որ գեզեցիկ տողեր շարադրեմ ձեզ…
Մի հայրենասեր աղջիկ եմ ես
Օտար երկրում մեծացել, Մասիս սարին կարոտ եմ մնացել…
Սիրտս խոցած սուր դանակը ինչպե՞ս ես հանեմ,
Հոքիս մտած այս ցավերից ինչպե՞ս ես ազատվեմ…
(Հարությունյան Կ.Մ.)

**Karine Manvelovna** » 20 янв 2010, 12:36

Երբ փակում եմ ես աչքերս
Դու ես գալիս սիրելիս
Լուռ հայացքով ինձ նայում ես
Ու ժպտում ինձ մեղմալից
Ուզում ես դու մոտենալ
Բայց չեմ թողնում քեզ մոտիկ
Վախենալով որ հանկաց
Կլքես դու ինձ նորից
Մոտենալով մեղմիկ մեղմիկ
Ուզում ես ինձ համբյուրես
Բայց չեմ թողնում իմ անգին
Վախենալով որ կայրես
Ախ աչքերս երբ բացեցի
Դու հեռացար աչքերդ թաց
Սիրտս ցավից գոչեց հանկարց–
«–ախ երազ էիր տեսնում,
Նա այցելեց քեզ երազում»
Հասկանալով որ դա երազ էր
Կապույտ աչքերս չդիմացան
Նրանք սիրո ու կարոտի
Մի ծովակ դարցան …
Այրվեց սիրտս նորից ու նորից
Ասես հոքնել եմ ես այս
Անարդար կյանքից…
Ա՜խ ես ինչու, ինչու
Հրաժարվեցի քո համբյուրից։
(Арутюнян К.М. 31.01.09)

**Sert** » 30 апр 2010, 20:47

siro_hetqerov Ուղղակի ցնցված եմ բռավո ԳՈւՑԵ Բանաստեղծությունն հիանալի է:

**Meriko777** » 02 июл 2010, 18:37

Ես տխուր եմ …Հույսը կա,
բայց հավերժ է նա թվում.
Ես լացում եմ… լույս չկա,
արցունքներս չեմ զսպում

Ես մենակ եմ…անջիգյար…
հարազատ չկա կողքիս,
նախկինում էի հոգատար.
Ես տրված եմ ինքս ինձ…

Մի մեծ՜ քար է իմ սրտի
վրա նստած շատ երկար,
Չի ընկնում ծանր է շատ,
ու չկա ուրիշ հնար…

Դարդեր ունեմ որ լացեմ,
որ տանջում են անընդհատ,
Լսող չկա որ պատմեմ …
Ես մենակ եմ ﬔն մենակ…

Պատմեմ օրերն իմ դաժան,
պատմեմ ժամերն հուսահատ,
րոպեները ահարկու,
վայրկյանները աննկատ…

Մոլորված եմ, անհավատ,
չեմ վստահում ոչ-ոքի…
Ես ի՞նչ կարամ ի՞նչ անեմ՝
կյանքս փոխվի ուրախի…

**Megy** » 30 сен 2012, 15:34

Հավատա՛ ու սպասի՛ր

Նայում եմ երկնքին`
Պարզ,մաքուր ու ջինջ երկնքին,
Բիծ անգամ չի երևում,
Բայց այնտեղ,շա՜տ հեռվում,
Երկու շատ գեղեցիկ ամպեր կան
Կամ գուցե ամպիկներ են,
Չգիտեմ,միայն կասեմ,
Որ ձգտում են մեկմեկու,
Նրանք փորձում են,
Բայց չեն կարողանում քանդել պատնեշը
Եվ չեն հասնում մեկմեկու:
Կուզեյի թռչուն լինել,
Թռչել և օգնել նրանց,
Օգնել հասնել միմյանց,
Ես չեմ ուզում անջատ տեսնել նրանց,
Այդ հեքիաթային ու մաքրամաքուր ամպիկներին:
Ա՜խ,ցավում է սիրտս,վառվում հոգիս,
Ակամայից հիշեցի ինձ և նրան,
Մենք էլ էինք նույն վիճակում,
Մեզ էլ ոչ ոք չկարողացավ օգնել
Եվ մենք ապրեցինք իրարից հեռու,
Իրարից բաժան ու անջատ:
Մեկ է,ես շարունակ սպասում եմ,
Գուցե մի օր քանդվի այդ պատնեշը,
Որը անանցանելի է,
Որը խավար բերեց մեզ,
Կհեռանան արդյո՞ք արցունքները,
Խենթացած մտքերը,
Չգիտեմ, միայն գիտեմ,
Որ պիտի սպասեմ և դու էլ սպասիր,
Սպասիր և ես կգամ,
Կգամ արևի հետ,լույսի հետ,ջերմության հետ,
Հոգումս պահած ու փայփայած սիրո հետ,
Դու միայն հավատա՛,
Հավատա՛ ու սպասի՛ր:

**Vard** » 13 окт 2012, 21:14

Երկնքից անգույն անձրև է մաղում

Ամպերի մռայլ կոպերից հոգնած,

Արտասվելով պաղ հողի վրա

ՈՒ խղճահարությունից դրդված`

Աստված է փնտրում անաստվածների մեջ:

Նա էլ է հոգնել աննպատակ պայքարից,

Հոգնել է անգույն բարբարոս կյանքից,

Հոգնել անժպիտ դեմքերից մռայլ ,

Հավատից զրկված երազանքներից սին,

Չարից ու բարուց, հենց ինքն իրենից:

Թող կայծակն որոտա, անձրևը պոռթկա,

Արցունքների տարափ դառնա,

Աշխարհի հոգին չի ամոքվի ցավերից

Այս դառը կյանքի թերթված էջերից :

(Անուշ Բ.)