Գևորգ Էմին

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:13

Մի պարսկուհու

Պարսկական գողտրի~կ մանրանկար,
Ինչու? այսօր իմ մի’տն ընկար…

…Այդ նկարի մեջ, Գյուլիստանո’ւմ,
Շահն իր հարճի հետ քե~ֆ է անում.
Շահը, վստահ իր փառքին, զենքին,
Չի~ էլ նայում իր հարճի դենքին.
Նա նայում է իր ապարանքին,
Իր գահին, թագին ու բանակին…
Իսկ հարճը, ճերմակ վիզը ծռած,
Նայում է այգու մութ անկյունին,
Որտեղից նրան ջահել ծառան
Նայո~ւմ է սիրով իր արքունի…
Իր սիրով մեղսո~տ,
Գաղտնի~,
Անզ~որ,
Բայց հզոր` գահից ու եդեմից,
Որի դեմ բա~ց է գիշեր ու զօր
Գաղտնի դռնա’կը ճոխ հարեմի…

…Պարսկական գողտրի~կ մանրանկար,
Ինչո?ւ դու այսօր իմ մի’տն ընկար…

…Ազա’ր, մի’ նայի այդպես անահ,
Շահը խելո~ք է, կհասկանա’…

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:13

Չգիտե՛մ, սա խա՞նդ է իսկական,
Թ՞ե փորձում,
Կամ… կատա՞կ ես անում._
Չժպտա~լ այս չքնաղ աղջկա՞ն
Ու չերգե՞լ…
Դու ա՞յդ ես ցանկանում.
Իսկ գիտե՞ս, թե ու՞մ ես դու սիրում
Եվ ու՞մ ես անվանում լոկ.. քոնը,_
Նա երգի ակու~նքն է աշխարհում`
Ինչպես ծո՛վն,
ա՛րևն
ու կոկո՛նը…
Այն ո՞վ է Լուսաստղով հմայվում
Եվ նրան արգելու~մ… երգ ձոնել.
Աղբյուրի ակունքից ջու՛ր խմում
Եվ գրում` .
Ասում թե`
,
Նրանց պես`
նա վե~ր է բոլորից,
Մի սիրո համար նա… ավե՛լ է…
Թե իրավ նրա՛ն ես դու սիրում,
Սիրի~ր,
Բայց մի՛ կիտիր նոթերըդ,_
Ես երգի իմ բաժի~նն եմ խլում`
Քոնը քե՛զ կմնա, Օթե՛լլո:

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:14

Էլ քեզ չսիրել՞...
Կա՞ արդպես հնար._
Հանել քո սերը իմ սրտի խորքից,_
Նու՛յնն է`
Թե մի օր լի՛ճը Սևանա,
Հանե~ն Գեղամա լեռների գրկից,
Հանե~ն ու տանեն`
լեռները թողած
Առանց հմայքի՛ ու կախարդանքի՛…
Էլ որտե՞ղ տենչիս մակույկը լողա,
Կարկաչի Զանգու՛ն իմ ներշնչանքի…

Էլ քեզ չսիրե՞լ…
Խենթացա՞ր, անգին:

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:14

Քո աչքե՞րը._
Նրանց միջով,
Ուրախության զվարթ ճիչով,
Աշխա~րհ տեսան իմ աչքերը:

Քո ձեռքե՞րը._
Քո հպումից,
Ինչ կորա~ծ էր` գտա նորից,
Ճարտարացա~ն իմ ձեռքերը:

Քո խենթ սի՞րտը._
Նրա զարկով
Սիրտըս մաքրե~ց մի հրաշքով,
Ինչ դաժա’ն էր ու ինչ բի՛րտ էր…

Օրհներգու~մ եմ քո աչքե՛րը,
Օրհներգու~մ եմ քո ձեռքե՛րը
Եվ քո սի՛րտը:

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:14

ԳԱԼԻՔԻՆ
Օգնիր ինձ կյանքում ուղիղ ընթանալ,-
Եթե քնած եմ՝ քնից արթնանալ,
Տե դուռը բաց է՝ իզուր չբանալ,
Եղածով երբեք չհանգստանալ
Եվ չասել, թե իմ արածն արեցի:
Չասել, թե ամբողջ սրտով սիրեցի,
Չասել, թե արթեն փառքին տիրեցի,
Դեռ երգը մտքում՝ չասել գրեցի,
Դեռ քարը հանքում՝ չասել կրեցի.
Առանց հիմք՝ չասել, թե տուն շինեցի
Եվ վաելում եմ տունս բախտավոր:
Չթվալ արդար՝ եղած մեղավոր,
Մեղավոր պահին՝ հանցանքը քավել,
Քավելու համար չըղձալ հատուցում
Եվ հատուցումով չհպարտանալ...
Օգնիր ինձ կյանքում ուղիղ ընթանալ:

Պարեց Սասունն, ու ողջ աշխարը հիացավ,
Պարեց Սասունն, ու ողջ աշխարը հասկացավ,
Որ երբ նազում են աղջիկներն ու կռանում -
Սասնա ձորից ջուր են բերում, արտ քաղանում
Երբ ոտքի տակ տղաների հողն է թնդում
Հոտաղները Սասնա սարում գայլ են խեղդում
Երբ խրնում - կարծես ամպրոպ պայտի սարում -
Այդ ոսոխն է նրանց գյուղերը պաշարում
Երբ միանում - բերդ են դարնում շինվաց քարից -
Այդ ոսոխին ետ են քշում Անդոկ սարից.
Իսկ երբ ձերքը ձերքին զարկում, ծափ են տալիս -
Մահվան վիհից դեպի կյանքի ափ են գալիս...
Պարեց Սասունն, ու ողջ աշխարը հիացավ,
Պարեց Սասունն, ու ողջ աշխարը հասկացավ,
Որ պար չէ սա, այլ մի երկրի քաջ պատմություն,
ՈՒր պարտությունն անգամ ունի հպարտություն,
Եվ չի հաղթի ոչինչ այն հին ժողովրդին,
Որ այս ջանքով,
ՈՒ այս կամքով
Պարել գիտի...
Հասկացան ու ասին ի լուր ողջ աշխարի,
-Հալալ է քեզ,
Սասուն, պարի...
Պարի,
Դու դեռ երազ ունես կատարելու,
Վրեժ ունես պատմությունից դեռ հանելու.
Պարի,
Գազպան դեր քո ձեռքին է կարոտում,
Սասնա հողը վար ու հարկի է կարոտում:
Պարի,
Մինչև ողջ հայերին դու ամբարես,
Եվ այս պարը
Մասիս լեռան լանջին պարես...
1957

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:15

***
Մահը մի՛շտ հիշիր,
Բայց հիշիր ո՛չ թե լացելու համար.
Այլ,- որ իմանաս,-
Թե դեռ ինչքա՜ն է մնում... ծիծաղել,
Եվ... ուրախանա՛ս.
Մահը մի՛շտ հիշիր,
Ո՛չ թե անիմաստ կարծելու համար
Անելի՛քը քո,
Այլ շտապելու՝
Քանի դեռ գործ կա այս լուսնի ներքո...
Եվ մի՛ թրեւի
Անգործ ու անբան,
Այն սենյակներում, որ... քո՜նն ես կարծում.
Վաղը, Նրանցից փոքրում, կամ մեծում,
Դո՛ւ էլ կպառկես... սեղանի վրա,
Նոփ-նոր դագաղում,-
Որ... Փոշի՜ դառնաս,
Եվ հիշվես միայն
Մահազդերի մե՛ջ,
Խոսքո՛ւմ ու ճառո՛ւմ...
Մահը մի՛շտ հիշիր,
Որ հիշես՝ ինչո՛ւ
Եվ ի՛նչ ես ուզում անել աշխարհում

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:15

ԵՐԳ ԿՌՈՒՆԿԻ ՄԱՍԻՆ
Կռո՛ւնկ, Հայոց մոխիրը կար քո թեւերին,
Երբ չըւեցիր.
Թրջուա՜ծ էր քո աչքը Հայոց արցունքներից,
Երբ չըւեցիր.
Ասիր. “Չե՜մ գայ էլ Հայաստան. մա՛հ է այնտեղ,
Եղեռն, աւա՜ր...”
Մեր երկրի պէս աւեր բոյնդ անտէր թողիր
Ու չըւեցիր:

Ո՜ւր չըւեցիր` Հայոց վշտի անծայր բանտից
Դու դուրս չեկար.
Ամէն ջրում, ամէն հողում` վտարանդի
Հայի տեսար.
Ականջ դրիր մէկի հարցին, մէկին թողիր
Անպատասխան
Եւ աշխարհում, ինչպէս նրանք, քո բնի պէս
Բոյն չտեսար:

Ո՜ւր գնացիր` մոխիր դարձաւ բոյնդ նորից,
Թռար եկար.
Հազար հրի միջով անցար, հազար սրից
Փրկուած եկար.
Ասիր. “Թէ մահ կայ աշխարհում, լաւ է մեռնեմ
Իմ հին բնում...”
Աչքըդ յառած Արարատի սէգ կատարին`
Թռար, եկար:

Եկար, տեսար անապատում` նոր ջրանցքի
Հուն է բացուել,
Վարդ է բացուել քարի վրայ, քարը կրկին
Տուն է դարձել
Եւ նախանձից Մասիսն անգամ թեքուել է, որ
Արազն անցնէ,
Ծուխ է ելնում ամէն տնից. հաւքն իր նախկին
Բոյնն է դարձել:

Եկար մեզ մօտ, քո թեւերին պանդուխտների
Վի՜շտը բերիր.
Նրանց կարօտն հայրենիքի ու դարերի
Ի՜ղձը բերիր.
Եկար, նորոգ բոյնըդ գտար ու չըւում ես
Ափերն օտար,
Որ ազատե՜ս Սեւ զուլումից ու ձուլումից
Քո ձագերին:

Գնա՜ , կռո՜ւնկ, Հայոց արտից ծի՜լ տար կանաչ`
Պանդուխտների՛ն,
Մի նշխար ձի՜ւն` Արարատից, ջո՜ւր Սեւանայ`
Պանդուխտներին.
Ականջիդ մէջ` մեր երգն ուրախ, աչքերիդ մէջ`
Մեր լոյսը նոր`
Մի բուռ հող տար` մահից փրկող սուրբ մանանայ`
Պանդուխտներին:

Գնա՜, շրջիր երկրէ երկիր ու ե՛տ դարձիր,
Բարո՜վ դառնաս.
Կանչիր բոլոր պանդուխտներին ու ե՛տ դարձիր,
Բարով դառնաս.
Դարձիր այնպէ՛ս, որ ոչ մի տեղ, ոչ մի պանդուխտ
Քեզ չսպասի,
“Կռունկ, ուստի՞ կու գաս” չասի՛ ու չլացի՛...
Բարո՛վ դառնաս:

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:16

Ագավա ծաղիկը

Ես զարմանալի~ մի ծաղիկ տեսա.
_Զգո~ւյշ, սիրելիս, շա~տ եմ վախենում.

Չգիտե՛մ, ե՞րգ, թե՞ գուշակում է սա.
_Զգո~ւյշ, սիրելիս, շա~տ եմ վախենում.

Այդ ծաղիկը ճիշ քո տարի՛քն ունի.
_Զգո~ւյշ, սիրելիս, շա~տ եմ վախենում.

Բայց դեռ չի~ ծաղկել ոչ մի գարունից.
_Զգո~ւյշ, սիրելիս, շա~տ եմ վախենում.

Մի անգա՛մ է նա,_ ասում են,_ ծաղկում.
_Զգո~ւյշ, սիրելիս, շա~տ եմ վախենում.

Ծաղկո՛ւմ ու… իսկույն մեռնո~ւմ է կյանքում,
_Զգո~ւյշ, սիրելիս, շա~տ եմ վախենում.

Ինձ այդ ծաղկի հետ ծանոթացրի~ն…
Ի~նչ նմանություն,
Կարծես դո՛ւ լինես……

Վախենո~ւմ եմ քո մրրիկից… լռին,
Ի՛նչ կպատահի, եթե դու … սիրե~ս:

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:16

Կրկին նույն փա՛յլն է,
Նույն սև թավի՛շը,
Բայց արդեն ա~յլ ես,
Արդեն ուրի~շ ես.
Այնպես փոխվա~ծ ես,
Այնքան օտա՛ր ես.
Կարծես անցածը
Ամբողջ մի դար է:

Մի՞թե այս ձե՛ռքն է,
Որ ես շոյե~լ եմ,
Մի՞թե այս ե՛րգն է,
Որ ինձ թովե~լ է.
Մի՞թե աղոտած
Այս աչքե՛րն են… պիղծ,
Իրենք քուն մտած,
Զրկե~լ ինձ քնից…

Կրկին նույն փա՛յլն է,
Նույն սև թավի՛շը,
Իրա՞վ դու ա~յլ ես,
Իրո՞ք ուրի~շ ես,
Թե՞ նույն հրա՛շքն ես,
Բայց կյա’նքն ուրիշ է,-
Դավում է ա՛չքը,
Խաբում է հո՛ւշը…

**$violetta$** » 17 фев 2010, 21:17

Տխուր պատմություն

Նա ինձ այնպես խո՛ր ու խե~նթ է սիրում,
Որ պատրաստ է-
Իմ մի՛ խոսքի սիրույն-
Զոհել իր կյա՛նքն ու տենչե՛րն անհամար.

Իսկ ես, չոքա~ծ քո ծնկների առաջ,
Իրա~ր եմ խառնում արցունք ու հառաչ,
Քո, թեկուզ մի… կե~ղծ ժպիտի համար…