Միսաք Մեծարենց

**Армине** » 02 окт 2008, 00:00

Ցայգն է պայծառ...

Ցայգն է պայծառ անհունորեն
ցոլցըլանքովն իր խոլապար.
օդանույշներ` որ մեղմաբար
քնքշանքով զիս կը պարուրեն:

Բուստ համբույրով` որուն կարմիր
կարոտովն իմ հոգիս կուլար,
ինչպես փանդիռ մը մեղմալար`
պոնդերու տակ մեղկ ու ցանցիր:

Պարզկա ցայգուն անուրջին մեջ
լըվալ կ’ուզեմ հիմակ հոգիս,
և հըրահրել երբեմնի շեջ
աշտանակներն իմ երազիս:

Մըտածումըս կ’անցնի նորեն
շավիղներեն իր լուսավետ,
հեշտություններ հոգվույս հավետ
բերելով իր ճամբաներեն:

Գինո՜վ եմ ես ծաղկանց բույրեն,
տարաշխարհիկ ու գըրավիչ,
ու ձայներն ալ` որ քիչ քիչ
իմ երազներըս կ’օրորեն:

Եվ անծանոթ աշխարհներուն`
անեզրին մեջ խորհրդազեղ`
կ’անդրադառնա մեջն իմ հոգուն
կրկներևույթը գունագեղ:

Պիտի ըզգա՜մ ես տևաբար
բուրումն անոնց ծաղիկներուն,
որոնք հեշտին կը դառնան պար`
լուսացնցուղ ցողով լեցուն:

Պիտի ծըծե՜մ ես անդադար
հոծ երազանքն անոնց բալին,
ու շողերն` որ կը փալփըլին`
ոսկեպաղպաջ` ինչպես նեկտար:

Պիտի անցնի՜մ ես խանդավառ
այդ լուսոռոգ ուղիներեն,
ես` ուխտավոր ուղեմոլար`
խորհրդածուփ թափառելեն:

Պիտի անցնի՜մ ես Անհունին
հավերժալուռ երկինքներեն,
մինչև հույզերս ամեն թոշնին`
ու ես երկիր դառնամ նորեն:

**Армине** » 02 окт 2008, 00:01

Քոյր, մօտեցիր կըրակին

Քո՛յր, մօտեցի՛ր կըրակին,
ծըխէ տերեւն այս բուրեա՛ն,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ հոտն արեան։

Քո՛յր, մօտեցի՛ր դարակին
ու բեր հեղուկն հընձանեան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ համն արեան։

Քո՛յր, մօտեցի՛ր ճըրագին,
մարէ՛ զայն, թող լուսինկան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ գոյնն արեան։

Քո՛յր, մօտեցի՛ր նըւագին,
երգէ՛ դաշտերն ու ցորեան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ ձայնն արեան։

Քո՛յր, մօտեցո՛ւր իմ ձեռքին
աստուածաբոցն հըրացան,
զի ամէ՜ն բան ինձ կրկին
կը յիշեցնէ վրէ՛Ժն արեան...։

**Армине** » 02 окт 2008, 00:02

Ցնորոտ անդորրություններ

Հեշտ, փայփըլուն գիշերներու անդորրություն մը ցնորական…
Դոդոշներու մերթ կեղերջներ լուռին սրբույթը կը լլկեն.
ծովախորշին մեջ ընկղմած լույսե աչքեր` որ կը խոկան`
հոգնա՜ծ, մաշա՜ծ իրենց տարփոտ, իրենց բոցեղ տրտմութենեն:

Ցայգն է ժայթքած իր շողակի շատըրվաններն անրջական,
հեռուներեն ուտի մը թավ հեծքը կուգա դողդըղալեն.
այս գիշեր ջերմ ու երազված կայծեր հոգվույս խորերն ինկան,
կը մարեմ լույսը լամպարիս, ու կ’երազեմ մըրափելեն:

Շանթե աչքեր, բոցե թևեր մըտածումիս կ’անցնին քովեն.
և հուրիներ` նոր հոլանած ալապաստրը իրենց կուրծքին`
որոնց համար շրթունքներըս անթիվ իղձեր կը թոթովեն:

Որմին վըրա տրտմություն մը կը ցանե բիլ եղրևանին,
դաշտերուն մեջ հարսնուկներու բոսոր իղձերը կը ցամքին.
մինչ ես կ’ըմպեմ հաշիշն անհագ ցընորաբեր այս գիշերին:

**Армине** » 06 фев 2009, 20:59

ՍԻՐԵՐԳ

Երբ կը մեկնիմ ես քու քովեդ,
կ'ըլլամ շիկնոտ ու թրվռուն՝
ինչպես կ'ըլլա բուրումնանետ
վարդենիքեն անցնող առուն:

Եվ ջուրին պես այն թրվռուն,
քու նախընծա գրկանքիդ հետ,
մոլորվելով կ'ըլլա անհետ՝
գետ հոգվույդ մեջ սրտիս առուն:

Ու գետին պես՝ սրտիս առուն
կը տանիս քու մահվան ճամփեդ,
զարնելով զայն մերթ ծաղկավետ
ափունքներուն, մերթ քարերուն

***

Ու կը սահի ճյուղ մը վարսքենմետաքսե՝
իր ծիծերուն մինչև ծմակը շուշան:
ու պտկունքներն հեշտությունով կը սարսռան,
ու թղթիկը իր բոց բառերը կ'ըսե,
իր տառերը կտրոփե մութին մեջ...

**Армине** » 06 фев 2009, 21:01

ՄԱՐՄՆԻ ՎԵՐՔ, ՍՐՏԻ ՎԵՐՔ

Մարմնի վերքը` արտաբացված դանակե`
Ի՜նչ արցունքներ դառնակայլակ կը քամե.
Ի՜նչ հուզումով ու տխրությամբ համակե,
Մարմնի վերքը` արտաբացված դանակե.

Սրտի վե՞րքը, ո՜հ, դառնագույն է, Աստվա՜ծ,
Սեւով անքակ, խոցերով ժանտ է պատած.
Խեղճ ու թշվառ կամ տարամերժ ու լքված
Սրտի վե՞րքը, ո՜հ, դառնագույն է, Աստվա՜ծ:

Մարմնի վերքը սպեղանի ունի բույժ,
Անցնելով նա մոռցուկ կ'ըլլա շատ կանուխ,
Զանգակ չունի նա տխրահունչ, մահագույժ.

Սրտի վերքը մինչ գերեզմանն երկարած
Ողի մ' ունի, արցունքներու զերթ մեկ ուղխ.
Սպեղանին անոր երկինքն է պահված:

**Армине** » 06 фев 2009, 21:04

ԳԻՇԵՐԻՆ ԵՐԱԶԱՆՔԸ

Աղջամուղջին մեջ գիշերը կ’երազե
Պայծառ այգուն վառ շրթները կեռասե.
Ու ցնծության լույս աստղերը կը ժպտին
Հրաշափառ գոգն հրճվանքի կապույտին.

Բայց երբեմն ալ մղձավանջի մը մեջ թունդ
Գիշերն այգը կ’երազե զերթ անդունդ.
Ու հևքեն վերջ ոռնումներու բիրտ հովին
Անձրևի հորդ արցունքերը կը թորին:

1903, հունվար

**Армине** » 06 фев 2009, 21:04

ՀԻՇԱՏԱԿԸ

Ձմրան ցրտին հովերեն վերջ
Զըվարթ գարունը ժպտեցավ.
Ընձյուղեցան թուփերն ու պերճ
Ծաղիկները ծլան կարգավ.

Բայց հիշատակն անոր, ավա՜ղ,
Հողին տակը թաղված մնաց.
Լքված հոգվույն անունը վաղ
Մոռացոնքի վիհին գնաց:

1902, հոկտեմբեր

**Армине** » 06 фев 2009, 21:05

ՆՈՐ ՏԱՐԻՆ
Այս գիշեր հագված, սգված նոր տարին
Առտվան լույսին կըսպասե տենդոտ.
Ոգիներ անդարձ կորզեցին տարի՜ն
Մեր գիրկեն հինին ձայները ծանոթ:

Նոր տարվա ընծա պայծառ լուսինկան
Սազեր է գյուղին լեռները բոլոր.
Երգերը ծերին, ճիչերը մանկան
Կ’արձագանքեն թունդ խազերով մոլոր:

Իղձերու շարք մը պլլված սրտին`
Վառ հույզերու մեջ կ’օրրե զայն ուժգին.
Բորբոքած հուրքովն հույզերու անշեջ
Կը ծփան սիրտերը ըղձանքներու մեջ:

Գիշերվա վերջին պահերուն լռին
Ձայներն ու լույսեր հանկարծ կը մարին.
Եվ բեհեզներովն կապույտ կամարին
Պճնըված աշխարհ կու գա նոր տարին:

1902, դեկտեմբեր

**Армине** » 06 фев 2009, 21:06

ԱՍՏՂԵՐԸ

Լույսի բիծեր ծիրանի
Կ’ասղնտեն քողքը մութին.
Լուսնի ցոլքեր կ’անհետին
Խորքը ծովուն հոլանի:

Կապույտը կը ծածանի
Կամարին ջինջ ու հանդարտ.
Հրապույրն անոր գեղանի
Կ’առինքնե աչքերն անթարթ:

***

Աստղերը լուռ կը հալին
Մութին մեջ մինչև առտու.
Նման ցավոտ սրտերու,
Որ թաղված են առանձին:

Անշեջ հուրքով մը վառած
Կայրին անոնք հավիտյան.
Իրենց վիշտը միշտ կու լան
Լույս արցունքով տխրամած:

1902, դեկտեմբեր

**Армине** » 06 фев 2009, 21:07

ԿՅԱՆՔԻ ԵՐԳԸ

Ահաբեկիչ կնճիռներուն մեջ կյանքին
Լալահառաչ, սուր հծծյուններ ինձ ըսին.
“Ամեն հույսեր մեծ պարապին կը հանգին,
Ունայնություն մը կը պրկե կյանքը սին:

Ամեն ծաղիկ խամրում մ’ունի իրեն մոտ.
Ու ամեն կյանք` մութ ստվեր մը իր ետին.
Ծաղիկներու բուրումին պես խնկահոտ
Ամեն հույսեր դեռ չըծլած կ’անհետին”:

Բայց մխացող խոհերուս մեջ ծիրանի
Լույս մը հանկարծ սըպրդեցավ շողալով,
Կյանքի փարփառ երգն ոսկեսար, գեղանի,
Որուն ցվերջ ունկնդրեցի դողալով:

“Տխուր ողբեր թող չքանդեն քեզ,– ըսավ,–
Թող չցնդին ոսկի հույսերդ ցիրուցան.
Իր վերջն ունի ամեն կնճիռ, ամեն ցավ`
Զինք մոռցնող ժպիտները լուսացան:

Ահա ի՛նչպես, տես, կապույտն ալ կամարին
Մերթ ամպերու գորշությունով կ’աղարտի,
Անձրևին տակ իր ժպիտներն կը մարին,
Անձրևն,– այդ լաց,– սակայն երգն է ավարտի:

Ամեն անձրև արև մ’ունի իրմեն վերջ,
Ինչպես ամեն լաց իր ժպիտն արփենի.
Ու տևական ուրախություն մը միշտ պերճ
Պիտ’ հաջորդե ժպիտներուն երբեմնի”:

1903, հունվար