*
Ճակատագրի դառնության միջով
Ես մարդուս անհուն ցավին եմ նայում,
Մայրամուտի պես հրահալ եմ ես
Եվ մայրամուտի նման անկայուն:
Նայում եմ.- սիրտս կծկվում է ահից,
Ապա ցրվում է արահետներում,
Եվ նա, որ ձեռքս բռնել էր ամուր,
Ինձ իր տրտմության ծաղիկն է բերում,
Ասում է՝ նայիր շեկ բլբուրներին,
Կիսված են նրանք, սիրտն է քրքրված,
Կիսել են, այո՜, սակայն չգիտեմ,
Չգիտեմ ինչու՝ հավատում եմ, որ
Ամեն կեսի մեջ մի սիրտ է դրված:
Չգիտեմ ինչու ՝ հավատում եմ, որ
Երբ որ գետերի ջրերն են կիսում,
Գետը իր սիրտը չի կորցնում բնավ,
Ամեն մի կեսով մի սիրտ է հոսում:
Եվ եթե հողը դարեր ու դարեր
Եվ վայրագորեն մաս-մաս են անում,
Ինձ թվում է, թե ամեն մասի մեջ՝
Մնում է այնքան զորավոր մի սիրտ,
Որ նեղվում է իր փոքրիկ սահմանում:
Ճակատագրի դառնության միջով
Նայում եմ մարդու ցավերին անլուր.
Խեղճ մարդու կրծքում մի սիրտ է դրված
Եվ հազար կողմից բզկտվում է լուռ:
Եվ հազար ձեւով մասնատվում անվերջ
Ցավը ցավով է նորոգվում դարձյալ,
Եվ մի հարվածով, մի բիրտ հարվածով
Անհետանում են ներկա ու անցյալ:
Անհետանում ու կրկին հողի մեջ
Գտնում են իրար թրթիռով, դողով.-
Մարդկանցով որքան որ հողն է ծածկված,
Այդքան էլ մարդիկ ծածկված են հողով: