СТАНЬ VIP
СК Армении: в связи с гибелью солдата дело возбуждено по признакам "доведения до самоубийства"Село Неркин Ханд в Сюнике с трех сторон незаконно окружено 25-ью азербайджанским военными постами - Арман ТатоянМирный договор между Арменией и Азербайджаном может быть подписан до саммита COP29 – МИД РА"Требуем добиться освобождения армян из бакинских тюрем": архиепископ Баграт проводит акцию у генпрокуратуры АрменииПашинян: Армения готова подписать мирный договор с Азербайджаном «уже в этом месяце»Армения надеется подписать мирное соглашение с Азербайджаном в течение месяца: президент - Reuters

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

В этом разделе запрещается писать русскими или латинскими буквами.
Այս բաժնում կարելի է գրել միայն հայերեն տառերով

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:07

*

Ճակատագրի դառնության միջով
Ես մարդուս անհուն ցավին եմ նայում,
Մայրամուտի պես հրահալ եմ ես
Եվ մայրամուտի նման անկայուն:
Նայում եմ.- սիրտս կծկվում է ահից,
Ապա ցրվում է արահետներում,
Եվ նա, որ ձեռքս բռնել էր ամուր,
Ինձ իր տրտմության ծաղիկն է բերում,
Ասում է՝ նայիր շեկ բլբուրներին,
Կիսված են նրանք, սիրտն է քրքրված,
Կիսել են, այո՜, սակայն չգիտեմ,
Չգիտեմ ինչու՝ հավատում եմ, որ
Ամեն կեսի մեջ մի սիրտ է դրված:
Չգիտեմ ինչու ՝ հավատում եմ, որ
Երբ որ գետերի ջրերն են կիսում,
Գետը իր սիրտը չի կորցնում բնավ,
Ամեն մի կեսով մի սիրտ է հոսում:
Եվ եթե հողը դարեր ու դարեր
Եվ վայրագորեն մաս-մաս են անում,
Ինձ թվում է, թե ամեն մասի մեջ՝
Մնում է այնքան զորավոր մի սիրտ,
Որ նեղվում է իր փոքրիկ սահմանում:

Ճակատագրի դառնության միջով
Նայում եմ մարդու ցավերին անլուր.
Խեղճ մարդու կրծքում մի սիրտ է դրված
Եվ հազար կողմից բզկտվում է լուռ:
Եվ հազար ձեւով մասնատվում անվերջ
Ցավը ցավով է նորոգվում դարձյալ,
Եվ մի հարվածով, մի բիրտ հարվածով
Անհետանում են ներկա ու անցյալ:
Անհետանում ու կրկին հողի մեջ
Գտնում են իրար թրթիռով, դողով.-

Մարդկանցով որքան որ հողն է ծածկված,
Այդքան էլ մարդիկ ծածկված են հողով:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:08

*

Աշխարհը լիքն է կործանումներով,
Աշխարհը լիքն է տագնապով վայրի,
Մարդասիրության խենթ սամումներով
Մարդիկ քանդում են տունը աշխարհի:

Բառը տանջանքից խուլ թպրտալով
Արյունոտվում է շուրթերին իմ տաք,
Երբ որ տեսնում եմ՝ մագիլ է պահված
Իրար գուրգուրող աղավնիների
Փետուրների տակ:

Հիրավի, ե՞րբ է սկսվել անվերջ
Այս խառնությունը.
Մարդը իր ցավը երբ է ճանաչել.-
Տանջանքը գուցե ծնվեց այն պահի՞ն,
Երբ համր շունը սովորեց հաչել:

Առաջին վիշտը աշխարհի վրա
Չէր կարող մենակ, ուզում էր ընկեր,
Նրա մեջ վշտի տենչանքն էր եռում,-
Վշտերի հոտը քշում ենք հիմի
Դեպի անանուն, անսահման հեռուն:

Եվ այդ վշտերի անսահման հոտին
Տե՜ր իմ, ի՜նչ տանջանք, Կայենն է հովիվ.-

Եվ կա մի բիշտ էլ, որ այդ Կայենին
Գիտենք Աբելի մահվան շնորհիվ:

Շոշափեմ ձեռքով եւ տեսնեմ աչոք,
Որ իմ մեջ չկա արնադավ Կայեն,
Մոլեռանդորեն իջած ծնկաչոք
Պագանեմ երկիր, առ աստված – հայեմ:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:08

*

Ապակու մեջ ահա ծառերն են օրորվում,
Ապակու մեջ երկինքն իր փեշերն է կախել,
Ապակու մեջ ես իմ պատկերին եմ նայում
Եվ չգիտեմ ինչու, ինձ թվում է ՝ իմ մեջ
Աճեցրել են ինչ-որ անիրական վախեր:

Այն, ինչ բնությունը տվեց ինձ իր ոգուց,
Ապակու մեջ ահա իր փեշերն է կախել,
Այն, ինչ բնությունից գողացել են մարդիկ,
Նվաճել են իբրեւ ՝ ազատությամբ մղված՝
Տարել են իմ միջից, իմ հոգուց են քաղել:

Եվ քանի որ լիքն է տիեզերքը համայն,
Բնության մեջ չկա տարածության ազատ,
Ինչ որ գողացել են մարդիկ բնությունից՝
Տեղը կամ վախով են լցրել ու ձանձրույթով,
Կամ ամեն մի թանկ բան մնացել է կիսատ:

Փողոցներում ահա, ուր օդ չկա վաղուց,
Վախով շրջապատված ծառերն են օրորվում,
Ճնճղուկները փոքրիկ սարսափներ են կարծես,
Կիսատ կարոտների մորճիկներին նստած,
Անվերջ կորուստների տագնապն են հոլովում:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:08

Շունը

Երբ որ մարդկությունը խաղաղ կեսգիշերին
Մայր եր մտել քնի գորգերի մեջ նախշուն,
Կատաղորե՜ն, երկա՜ր ու ձանձրալի հաչեց մի շուն,
Մի շուն, որ հաչոցում իր երկար ու չնչին
Բոլորովին չուներ երկրաշարժի տագնապ,
Ողբերգություն, մի ցավ, կամ կործանում վերջին...

Նա ուղղակի այդպես հաչում էր մերթ հոգնած,
Ու մեկ-մեկ էլ թեթեւ կամ պաթետիկ շեշտով...
Հետո կամաց-կամաց ուրիշ թաղի շներ
Միացան այդ որբին
Նախ՝ առանձին, հետո ՝ դասակով ու վաշտով:

Մոլեգնորեն այդպես նա հաչում էր երկար,
Որ իր հոգին զարթնող ամբոխի մեջ սուզեր-
Եվ նա գոհ էր, դա էր ցանկացածը կարծես,
Ուրիշ որեւէ բան դժվար թե նա ուզեր.-
Կամ պիտի հավատանք պատմությանն այս մաքուր
Եվ կամ թե մտածենք,
Որ շունն ուներ թախիծ, կարոտներ ու հույսեր,
Ուներ ողբերգություն եւ երազներ վսեմ,
Արթնացնում էր, որ նոր մի խորհուրդ տա կյանքին.-
Կյանք, որ նվնվում էր եւ ձանձրալի, եւ խեղճ.-
Մի՞թե ողջ մարդկության բառերն այս թանկագին
Այդքան հեշտ ու հանգիստ, այդքան անփութորեն
Կարող են ամփոփվել մի անծագում, մի որբ
Խեղճ ու կրակ շան մեջ:
Մինչ ես կեսգիշերին մտքերս էի թերթում,
Նրա ձայնը չքվեց փողոցից ու բակից,
Ուրիշ ցեղակիցներ նրան գուցե կերան,
Եվ այս երգը ծնվեց եւ մարդկության համար.
Եվ այդ որբի համար, եւ մեր բախտի համար,
Եվ ինձ համար թաքուն ափսոսանքից:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:13

*

Գիշերվա մեջ կժերն իրար
Շշնջում են կավե խոսքեր,
Եվ կենդանի շշուկներից
Կավե շուրթերն են դալկանում,

Հողի խորունկ շերտերի մեջ
Զնգզնգում են ջրի հոսքեր,
Եվ կարոտը կծկըվելով,
Հեռու սարերն է բարձրանում:

Վե՜ր կաց, վե՜ր կաց, քնած մանուկ,
Կախարդանքից խոր գիշերի.
Տե՜ս, կավի ձայնն է թանձրանում,
Օղակների մեջ կժերի:

Երգը հանգչում է քիչ առ քիչ
Աստղերի խուլ կայծկլտոցով,
Էլ ոչ մեկը չի տալու քեզ
Կարոտների բույրը խոցող:

Ոչ մեկը քեզ չի տալու բախտ,
Ոչ սե՜ր, ոչ խի՜նդ ու ոչ թախի՜ծ,
Մի բուռ հավատ, մի քիչ աստված,
Ոչի՜նչ, ոչի՜նչ, բացի վախից:

Վե՜ր կաց, վե՜ր կաց, քնած մանուկ,
Կախարդանքից խոր գիշերի,
Տե՜ս, կավի ձայնն է քարանում
Օղակների մեջ կժերի:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:13

Հայրեն ՝ Մհերին

Դու կաց, արեգակ, դու կաց,
Ես գնամ ծովե-ծով ընկնեմ,
Ծովե-ծով լուսնյակը ման գամ,
Եվ նրա բոլորակ ականջին
Քո ոսկյա բառերը կրկնեմ:

Դու կաց, արեգակ, դու կաց,
Արեգակ մանուկս է քնած,
Ծովե-ծով լուսնյակը ման գամ,
Եվ նրա բոլորակ ականջին
Քո ոսկյա բառերը կրկնեմ:

Դու կաց, արեգակ, դու կաց,
Արեգակ մանուկս է քնած,
Ծովե-ծով լուսնյակը բերեմ,
Մանկանս ճոճք անեմ կապույտ,
Որ այդ քո ծիծաղկուն մատներով
Ձեռ տաս ու չարթնանա հանկարծ:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:17

Ձեզ

Դուք,
Որ բանաստեղծ եք
Եվ հավատքի քրմեր,
Որ ամենից շատ հավատում եք
Ձեր երգի ամենազոր ուժին,
Ապա եղեք հզոր,
Ապա եղեք վսեմ,
Ապա թույլ մի տվեք,
Որ օտար մակույկները նավերի հավակնությամբ
Նավեն ձեր հավատքի վրա:
Դուք,
Որ բանաստեղծ եք,
Ձեր հավատքը,
Որ կարող է ուռչել
Լայնամռունչ հուզվող կրծքի նման.-
Դուք թողնում եք,
Որ նա-
Ձեր հավատքը
Այդպես մնա ուռած
Եվ – չպայթի:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:18

Ամառ

Երանի օձիք ունենայի,
որ պատռեի հիմա-
Իսկ իմ հագին միայն իմ բրոնզագույն մաշկն է:
Նրանից ազատվելը անհնար է կարծեմ:

Թափթփված ձյուների նման
Ճերմակ սագերը ննջում են սեւ ցանկապատների տակ,
Եվ կարմիր – կտուցային տենդի մեջ
Երազում եմ շո՜գ
շո՜գ
շո՜գ,
Ամառնային կրակ:
Դա ցանկապատից այն կողմ
վազող ջրի կարոտն է,
Որ նրանց չունեցած ուղեղը նեղում է մոլորությամբ:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:19

Այրված Շուրթեր

Իմ շուրթերին երբեք չի հասնում
Ծխախոտիս պլպլուն կրակը.-

Իմ շուրթերն այրված են:

Նրանք հասկանում են արեւի լռությունը,
Համբույրի կարոտը,
Եվ կարոտի լռության հանդեպ
Հրդեհվող իմ լռությունը:
Նրանք հասկանում են
Այս անձեւ,
Այս թանձր լռության բոցի մեջ
Իրենց ձեւավոր, ներդաշնակ թրթռոցը:

Իմ շուրթերն այրված են:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Сообщение Harutin » 17 апр 2011, 21:19

*

Երկու փոքրիկ շնիկներ,
Մի արու, մի էգ,
Լուսին էին գլորում
Տանիքներով թեք:

Խաղում էին իրար հետ
Մի տիրոջ բակում,
Իրար հետ նույն ամանից
Ջուր էին լակում:

Մի օր եկավ մի ծանոթ
Ու տարավ էգին.-
Պատեց վիշտը անամոք
Արու շնիկին:

Նա թափառում էր, լալիս,
Փնտրում էր էգին,
Էգը քնել էր հանգիստ
Նոր տիրոջ շեմքին:
Изображение
Аватара пользователя
Harutin (Автор темы)
Gisher.Ru Team
Gisher.Ru Team



Вернуться в Բանաստեղծություններ