Ռուզաննա Պետրոսյան

**arevazag** » 26 май 2010, 07:32

Ինքնակիզումի անլույս գիշերում նստած ես մենակ:
Ծիածանագույն հույսերդ՝ հիվանդ թռչունների պես,
Երկնի լազուրում աղեղներ գծած՝ ետ վերադարձան
Անտերուչ թողած հոգուդ վանդակը՝ գլխիկոր ու հեզ:

Փողոցով անցնող անծանոթ զույգը, կամ հեռախոսի
Ձայնը հեռավոր, սրտիդ վրայով հուշ են գլորում.
Թեկուզ փակվել եմ խխունջի նման, քեզնից մեկուսի,
Գիտե'մ, անգի'նս, որ ամեն պահի... ինձ ես որոնում:

**arevazag** » 01 июн 2010, 21:17

Մի մեղմիկ երեկո, երբ լույսերը նիրհեն,
Ստվերները ծույլիկ պահմտոցի խաղան,
Անփութորեն հանկարծ ինձ էլ չնկատեն,
Լուսնի գծած հետքով՝ կացարանդ կգամ:

Կարոտներիս անհուն օվկիանները թաղած՝
Առօրյայի ճահճի անմատչելի խորքում,
Կգամ՝ անգո, թեթևաքայլ, երազիցդ հառնած
Մանկան, կամ սեթևեթ կնոջ կերպարանքով:

Երբ մութի մեջ՝ անխոս նստած իրար դիմաց,
Ափդ քնքուշ, լուսնի լույսից դեմքիս քսի,
Ամեն շղարշ ու քող նետած իմ աչքերից՝
Քո հայացքին... տառապանքս պիտի հոսի:

2010

**arevazag** » 28 июн 2010, 21:10

Չարենցական

....Խոստանալով սիրո անհատնելի հմայք,
Եվ ինձ տալով միայն-մահու՜ կսկիծ:-
Ե.Չարենց«Նավզիկե»

Կարոտներում իմ նուրբ ու հույսերում բոսոր,
Ամեն երեր քայլում, թպրտոցում սրտի,
Թրթռացող շուրթիս, անգամ գլխացավում՝
Իմ ուզածը դու ես, որպես անհաս ոգի:

Գահավիժած անդունդները հսկա,
Քո դեմ բացված՝ որպես անմեղ ընծա,
Իմ ծերացող մարմնին հայացք նետած՝
Անտարբեր ես , ինչպես քարե արձան:

Ծովի փրփուր ալիք՝ քո ոտքերի ներքո,
Փշուր-փշուր եղած՝ առանց դարձի հույսի,
Կկորչեմ քո անհաղորդ հոգու անապատում՝
Անվերադարձ մարած հետքը սիրո լույսի:

Վեհությունից քո սեգ ու քո ներսից բխող
Բարությունը անհատ, որ ցրվում ես շռայլ,
Ծանոթներիդ անթիվ, մանուկներին բոլոր,
Օտարներին անգամ բաշխում ես դու բուռ-բուռ՝

Ինչու՞ իմ դեմ դու ժլատ ես այդքան,
Որ փակվում ես իսկույն քո անթափանց խեցում,
Ու բառերդ հատ-հատ՝ հազիվ շուրթից պոկված,
Այն էլ շուրթից պոկված ու ո'չ սրտից:

Տարիների հեռվից և օրերում դատարկ,
Քո անունը միայն կյանքիս իմաստ դարձրած,
Անպատասխան սիրո դառնություն եմ խմում,
Վայելքների՝ չապրած, անցած ջահելության:

Երբ թվացել է,թե պիտի բուժվեմ հանկարծ,
Ու պիտ ճախրեմ , ինչպես անպարագիծ հոգի՝
Արքայաբար, արծվի նման թևատարած,
Քեզնից հեռու՝ ազատությամբ մի վայրենի-

Յուրաքանչյուր անգամ, առանց մի մեծ ջանքի,
Գայթակղության անսուտ թույնով գերել ես ինձ՝
Խոստանալով սիրո անհատնելի հմայք,
Պարգևելով միայն մահվան կսկիծ...

**arevazag** » 28 июл 2010, 21:06

Մեր ամառն անցավ: Ու լույսի հետքին
Ամսաթվեր են շրջանի մեջ լուռ:
Իսկ ես ունկնդիր օրերի հևքին
Փորձում եմ վանել տագնապ ու սարսուռ:

Բաժանումները թունոտ են, տխուր,
Բայց իմ մեջ թաքուն հույս է ճառագում
Ամռան արևի մի փոքրիկ կտոր,
Որ քո հայացքի կնիքն է կրում:

1990

**arevazag** » 06 окт 2010, 11:30

Հին արգելքներիս անվերջ շարանին փութաջանորեն ամեն օր մի նոր
Ինքնաձաղկումի, անձնասպանության ու մոռացության հատիկ եմ դնում:

Բայց ըմբոստ սիրտս մեղքի խնձորի բաժինն է ուզում իրեն հասնելիք,
Ձայնս չի խզվի, ձեռքս չի դողա գայթակղության ա'յս անդունդի կողքին:

Հոժար լռությամբ հեզորեն տրված փաղաքշանքներիդ մեղմիկ շիթերին,
Դեռ չեմ հասկանում՝ իմ արգելոցում դիպուկ խփված ո՞րս, թե՞ որսորդ էի:

Թակարդս ընկած քնքուշ գազանիկ, գլուխդ կրծքիս դու հանգիստ ննջիր,
Օձն ինձ հուշել է՝ քեզ հետ պիտ փորձեմ ազատ ճախրանքի հաճույքը վերջին:

**arevazag** » 13 окт 2010, 12:01

Մի խաղաղ պահի բաժակս գինու
Օտար սեղանին լքված կթախծի,
Ստվերի նման անգո, անաղմուկ,
Կբռնեմ ճամփան իմ վերադարձի:

Ինչ որ եղել է, արդեն չի հուզում.
Նամակներս ողջ կրակին տվի,
Քանց խոր աշնանը խաշամն են այրում:
Նորերն էլ արդեն հաստատ չե'մ գրի:

Ցանկություններիս վաղանց սերուցքում
Երբեմն թաքուն որոնում եմ, թե
Ունայնության ցուրտ հայացքի ներքո
Արևի տակ դեռ ի՞նչ երազ ունեմ-

Վոլգայի ափին, բլրակի վրա
Տնիցս հեռու մի համեստ շիրիմ,
Որ չարաճճի քամին սվսվան
Գլխիս ավետյաց սաղմոսներ երգի:

Ու երբ հող դառնամ, գետը սրբազան
Իմաստուն հևքով լուրթ երակների,
Ինձնից գեթ մի բուռ՝ ալիքում պահած,
Իմ հայրենական ափը հասցնի:

2010

**arevazag** » 27 окт 2010, 19:51

Պոե'տ,
Օգնի'ր հաղթելու անքնությունը,
Հեռացրու գավաթն այս լեցուն,
Քչացրու բաժինն ինձ հասնելիք թույնի:
Ինչպես թանկ գինուն միշտ խառնված է
Դառնության մի փունջ,
Այդպես էլ սիրուս բոլոր ափերում
Լեղու երակ կա:
Օգնի՜ր ինձ՝
Բեռը դեգերումներիս
Ու անթաղ դիակներն երզանքներիս
Կամացուկ թաղել:

Իմ խե'ղճ բարեկամ,
Ո՞ր մեղքիդ համար
Պիտ խելագարիս զառանցանքներին
Ունկնդիր լինես:
Թե՞ միայն նրա
Որ սիրու՞մ եմ քեզ...
Սպասի'ր մի պահ.
Լռում եմ հանգած խարույկի նման:
Ես դեռ կարող եմ
Քո վիշտը կիսել,
Պատմի'ր ինձ , հոգի'ս,
Վառ թռիչքներիդ ու անկումներիդ
Ոդիսականը:
Ես ընդունակ եմ
Տխրություններիդ բեռը մեջքիս կրելու,
Ես դեռ տեղ ունեմ,
Որ ցավդ տանեմ:

2000

**arevazag** » 08 янв 2011, 00:37

Կգամ հանկարծ: Մի բուռ տաքուկ կարոտով
Հայացքիդ մեջ հույսի խարույկ կվառեմ,
Սրտիդ խորունկ անդունդներում անվրդով
Ոսկի ժպիտ, առատվան շաղ կփռեմ:

Մենակ թե դու՝ խենթիս առաջ կասկածով
Աչքդ թեքած, հոգուդ դուռը չփակե՜ս,
Ձեռքդ պարզես գորովանքով անխռով,
Թևերի'դ մեջ տխրությունս փարատես:

2010

**arevazag** » 26 апр 2011, 20:21

Զրուցի՛ր ինձ հետ
Անթարգմանելի հույզերի փնջով,
Կամ անհուսության
Քո ցուրտ ափերից:
Հեղձուկը՝ հիմա կոկորդս խրված,
Արդեն քանի՜ օր դռնապահ շան պես
Արգելում է, որ տկար ուղեղս
Ուրիշ միտք ծնի սրանից բացի.

Բոլոր սերերն էլ հանգչում են վերջում:

Ցավը, որ այսպես սեղմում է կուրծքս
Երկար չի՜ տևի.
Մի քանի ամի՜ս... կամ գուցե՝ տարի:
Մի ուրիշ ալիք այս տառապանքի հետքը կլվա,
Մի ուրիշ խոսքից
Շառաչուն սիրտս ափերից կելնի
Ու կուլ կտա ինձ՝
Արդեն քանի հետ խեղդված- փրկվածիս:

Անհնար է, որ
Իմ բարկ տրոփի լիցքերը անթիվ
Չհասնեն սրտիդ.
Չէ՞ որ ոչ մի բան
Անհետ չի կորչում:
Ինձ սիրտդ պետք չի՛.
Միայն մի՛ լռիր,
Միայն մի՜ լռիր:

Հպարտությունը մահացու մեղք է.

Տե՛ս, նույնիսկ իմ մեջ
Փշրել եմ բոլոր ապառաժները:
Մեղրամոմ եմ ես՝ հնազանդ ,անկամ,
Ու սպունգի պես պիտի ներծծեմ
Բոլոր խոսքերդ՝ թեկուզ և թունոտ,
Մռայլ, հեգնալից.
Միայն մի՛ լռիր,
Միայն մի՜ լռիր:

Ինչպես որ խոփն է առուներ գցում
Ձնհալից հետո գարնան դաշտի մեջ,
Այդպես էլ հիմա քո լռությունն է
Ակոսներ քաշում իմ սրտի վրա:

Բայց թե հողի մեջ սերմ են գցելու,
Որ արևի տակ ընձյուղ պիտի տա
Ու բերքով լցվի,
Սրտիս ակոսում արդեն ո՛չ մի հունտ,
Ո՛չ մի մանուշակ արդեն չի՜ բացվի:

Գոնե ասա ինձ, թե քո լռության
Գութանի ցավը,
Քո՛ տված ցավը
Ե՞րբ պիտի անցնի...

2001

**arevazag** » 26 апр 2011, 20:23

Գոնե...

Քո անփույթ, անհոգ, լուսե ծիծաղի
Խենթ ալիքները հոգիս լվացին,
Այնպե՜ս պայծառ էր մի պահ իմ ուղին,
Օրերիս հունձքը՝ այնքա՜ն բերկրալից:

Բախտը որոշեց ինձ երես չտալ,
Ծայրը չկտրել հեգ փնտրտուքի,
Ու սոսկ թոթափեց խոհերը մռայլ
Ելքեր որոնող խարխափուն մտքիս:

Անհնարության սուր շեղբի վրա
Արյունոտեցի ոտքերս բոբիկ,
Քավարան դարձավ բռնածս ճամփան,
Հրաշքդ՝ թակարդ դարձավ խաբուսիկ:

Հույսիս կանթեղը հատել է իսպառ
Հերթական անքուն, դժնի գիշերում.
Օգնեի՜ր գոնե, որ քեզ մոռանամ,
Տեսնում ես՝ մենակ չե՛մ կարողանում: