Ռուզաննա Պետրոսյան

**arevazag** » 22 июн 2011, 06:10

* * *
Շատ բառեր պետք չեն.
Անունդ միայն թույլ կշշնջամ
Ու սոսկ դրանով ամեն ինչ կասեմ:

. . .

Հովը թափանցիկ ձեռքով վախվորած
Վարագույրները մեղմ տարուբերեց
Ու լուսնի սիրտը մի պահ թպրտաց.

Փաղաքշանքերիդ տրվելու համար
Ականջօղերս հանեցի անգամ...

**arevazag** » 20 мар 2013, 12:19

Գրկիր ինձ, լավս,
Չի խամրի հավետ արևածագը,
Ամպերի խաղը չի՜ ընդհատվելու.
Քանի չի հնչել Ետդարձի զանգը,
Դեռ մի ակնթարթ կա՛ համբուրվելու:

Մեր շուրջ նստոտած հարցականների
Անորոշությունից չռված աչքերը
Թող որ շլանան համբույրի փայլից,
Ու թող մեզ ներվեն եղած պարտքերը:

Ծիածանների աղեղը փայլուն
Որբուկ սերերին տուն է, հանգրվան,
Գրկիր ինձ, լավս, քո մի համբույրում
Արբեցումի լույս ծիածանը կա:

Սիրո համար չի վախճանի ահը,
Չի մեռնում սերը, դեմքերն են փոխվում.
Քանի չի հասել Ետդարձի պահը,
Դեռ մի ակնթարթ կա՛ համբուրվելու:

**arevazag** » 20 мар 2013, 12:21

Մի կտրիր ձեռքդ,
որով դու մի օր
մեջքս ես գրկել,
թե ինձ գրկելու
գայթակղությանը
մի կերպ դիմանաս:
Ա՞փդ է վառվել
Կրակ որսալուց:
Ու վախենում ես,
թե չի՞ լավանա...
Հո՞ երեխա չես:
Ցավերը որոնք
Մեզ չեն սպանում
Մի օր անցնում են՝
Սոսկ մեզ կոփելով:
Ձեռքը կտրելով
Հոգին չի՜բուժվում:
Երկնքից թափվող
Միլիարդ անհաշիվ
փաթիլների մեջ
երկու ձյան փաթիլ
նման չեն իրար:
Պատճառ մի սարքիր
տարբերությունը
Մեր երազների,
երբ որ իմ ոգին
Անտարկտիդայի
Սառույցները ողջ
Կարող է հալել:
Մի կտրիր ձեռքդ:
Ու ինձ մի՛ մորթիր:

**arevazag** » 20 мар 2013, 12:21

Հարյուրամյա զրույց

-Որտե՞ղ են մեռնում թիթեռնիկները,
Որոնց թևերը պոկել են մարդիկ:
-Ուղևորվում են դեպի եթերը
Սև մրջյունների կարծր ուսերին:

Տիեզերքը սոսկ ցավն է ճանաչում
Հուսահատության արցունքում բեկված:
Իմ բարի թիթեռ, դու չես մահանա
Չտրվես հանկարծ կանչերին պաղած:

-Թե չեմ մեռնելու՝ մարմինս փխրուն
Խնջույքի սեղան դեռ պիտի լինի
Կյանքի արյունոտ կերի շղթայում
Արյունից հարբած սև մրջյուններին:

-Չհամարձակվե՛ս, ես եմ քեզ ասում:
Դու բուրգի դուռ ես ու տեղով շունչ ես
Ազատ հևացող արձակ դաշտերում,
Դիմացիր մի քիչ, փրկելու եմ քեզ:

Հայաքդ իմ մեջ թարթող կարոտն է
Զրահ կոպերով քեզ կպաշտպանեմ:
-Աուրելիանո, սա վերջին երգն է,
Որ դեռ ունակ եմ սրտիցս պեղել:

-Կմորթեմ դրանց՝ սև մրջյուններին,
Բույնը կքանդեմ զենքերով անտես,
Ու միայն այնժամ կարոտիս միջից
Հևոտ կժպտաս ու դուրս կճախրես:

Մինչ հարյուրամյա փոշին նստելը,
Մինչև աստղերը թափվեն կապույտից:
Մթնշաղի մեջ քեզ կտամ թևեր,
Թեկուզ դա պոկեմ իմ երազանքից

2012

**arevazag** » 20 мар 2013, 12:22

Լուսնափայլ անդորրի հետքով՝ փոխադարձ սիրո անուրջում,
Խուսափուկ հույսը ականջիս ասաց, թե բախտը մի դուռ կբացի:
Անհունի աստղերի ներքո, անհասցե ճամփեքի վերջում՝
-Աշխարհ աշխարհե կշտացավ, ես քեզնե կարոտ մնացի:

**arevazag** » 15 авг 2013, 13:02

Սիրելը հեշտ էր, սիրվելը՝ դժվար.
Անհնարության դրոշմը ճակատին,
Խարխափումների ճամփեքին երկար
Ճիչս ջարդվում էր լռության պատին,
Մինչև այն պահը աստղալից ժամի
Երբ պատահաբար իմ դուռը եկար:

Եվ խոստումներիդ ժլատ սփռոցին
Այս խրախճանքի հետքն անգամ չկար.
Մի օր քոնի դեմ խղճուկ թվացին
Շոգ, շքեղածուփ իմ երազները,
Բայց Քո՛ տվածով «Ֆորբսի» ցուցակի
Ոչ մի ունեվոր ինձ հետ չի մրցի:

**arevazag** » 15 авг 2013, 13:03

Գիշերը ծալ-ծալ խորհուրդներ ունի,
Ամոթխած լուսնի մարմրող հմայք,
Որ հեզաբարո վարքով նրբենի
Հոսում է նիրհող աշխարհի վրա:

Զիլ կարոտների աչքերը թաց են,
Երկուսը մի են կյանքի տրոփում,
Այն, ինչ օրվա մեջ համր էր թվացել,
Զարթնում է, ճչում սրտի խորքերում,
Ահով թաքցրած մարդկանց հայացքից
Գիշերում ինչքա՜ն կրակ բոցկլտուն
Հանկարծ պոկվում են հուշերի մոխրից.

Բայց ես արևոտ ցերեկ եմ սիրում:

2013

**arevazag** » 15 авг 2013, 13:04

Իմ կարոտի մեջ վաղուց ահ չկա.
Սոսկ հեքիաթներից խնամքով կտրած,
Օրերը զուգող պայծառ վերջաբան,
Որ արձակել է ոգիս վախվորած
Վարանումների պիրկ կապանքներից:
«Չի կարելիի» եզերքից հեռու՝
Խավարի թանձր շղարղների մեջ,
Կամ էլ՝ արևի հրե աչքի տակ,
Մետաքսե ծուփ-ծուփ բարձերին թիկնած,
Նուրբ սիզախոտի կարճաթել գորգին՝
Թավիշ նազանքով,
Անհնարության
Անառիկ բերդեր
Կարող եմ քանդել,

Ու սիրել այնպես,
Ինչպես քեզ կյանքում
Ոչ ոք չի սիրել:

**arevazag** » 15 авг 2013, 13:04

Ո՞րն էր իսկական սերը, Մարիա,
Դա թմրանյու՞թն էր, որ ներարկում էր
Կյանքը կաթ առ կաթ մեր գոլ արյանը,
Որ դիմանայինք ծաղրանքին նրա...

Դա պատանության խակ երազների
Դառնանաուշ հա՞մն էր մեր քիմքի վրա՝
Կիսատ մնացած գրկախառնության
Լռված խոսքե՞րը, հայա՞ցքը՝ շվար...

Դա ամուսնական գոց առագաստի
Ձանձրույթով ճոճվող խղճուկ օրո՞րն էր,
Որ ի զորու է օրերի նավը
Օվկիանոսների երեսին պահել,
Թե՝ չխորտակվի...

Կամ՝ օտարոտի մի գայթակղությամբ,
Եղած ու չեղած ցանկություններով
Կարապի երգում, ոնց վերջին անգամ
Սիրտը կրքերի հրում վառե՞լն էր...

Ո՞րն էր իսկակա՛ն սերը, Մարիա...

**arevazag** » 15 авг 2013, 13:05

Տրամադրություն

Երբ էլ չեմ լինի, անձրևը նորից
Սարերի չորուկ լանջը կթրջի,
Անտառում, հանկարծ վեր թռած քնից,
Տատրակը ճիչով զույգին կկանչի

Գետերի կապույտ երակի միջով
Լուսնի ցոլքերը հոսեն՝ հեռանան,
Ծերպերից կախված մասրենու գույնով
Օրվա թրթիռը կարմրերանգ դառնա:

Երբ երեկոյան զովքից սարսռած՝
Ծաղիկներն իրենց թերթերը փակեն,
Աստղերի լույսին ժպիտս խառնած,
Աստղոտ երկնքից ես ձեզ կնայեմ: