Harutin » 20 дек 2010, 20:39
ՏՈՍԿԱ
Նա ամեն օր խորանին դնում էր
Մի գիրկ կապուկ ալ վարդերի,
Երգում երկնքի և երկրի հրաշք արարումը,
Փառաբանում կյանքն ու սերը հրաբորբ։
Մարիոն մահվան ժամին հիշում էր.
«Վառվում էին աստղերը, գիշերը բուրում էր անուշ,
Դուռը բացվում էր անաղմուկ, զգեստների շրշյուն զգլխիչ,
Քաղցր հուշեր, որտե՞ղ եք, հրայրք, գրգանք՝ որտե՞ղ եք...»
(Ինչու՞ այդքան ցավ, տառապանք, մահ, ինչու՞...)
Գեղեցկուհի Տոսկա, քո սիրո առասպելը
Հյուսված զգայուն թելերից սիրո ու խանդի,
Երդումը՝ Ապրիր և Սիրիր,
Մնաց հավերժ,
Մնաց հավերժ...