Harutin » 15 окт 2010, 22:07
ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄ
Ընկերոջս՝ Գևորգ Կարապետյանին
Հեռացումդ
կարոտ է թողնում
երակներիս պատերը
ճանկռող,
ուր քարացել է
թախիծը դարձիդ...
Ոգուդ
պեծկլտացոդ մարգարիտները
հավաքում եմ ափերիս մեջ
և ցողում
տապանահետքդ,
որ շնչավորվի մխիթարությունը,
և լույսդ այրի
քողը, սև քողը մթնած խոհերիս...
Եռքդ
բառի ճակատին է
փորագրել
անապատը կտրած
հոգուդ աղոթքները,
որոնք լուսե ծաղիկներ որպես
ճառագում են
երազներդ՝ առաջնորդելով
հավերժություն...
Տխրությունը
դանդաղ քայլերով
քարանձավ մտավ՝
թողնելով հուշակապոցը
դեռ չօծված մատուռիդ
խճոտ ճանապարհին...
Ժամանակը տզրուկի պես
քեզնից պոկվելով
գալարվեց հողին՝
մակարդելով արյանս ցավը...
Իսկ դու...
Ոչինչ չիմացար
քո թռիչքի պահին...
Արևդ
ծերացած շեփորի կոկորդից
նետվում է լեռները՝
Թողնելով
լռության մեջ բաբախող
խռովքդ...
ՙԲանաստեղծներ միշտ էլ կլինեն, Ջո՛նի՚
Տեսիլներդ թևածող
կեղևում են ժամանակը
և համբարձվում հողի բույրով՝
երկնահաճո
նեղ դռների մշուշի մեջ
Հոգիդ շերտ-շերտ խտացնում է
գալար-գալար ծիածանը՝
անմահության կամարներով...
Ո՞ւր ես հասել...
Հրկիզվում է սպասումը...
Զսպանակված երգդ՝
ոգուդ արձագանքով
դարձավ խորհուրդ օրհնած հացի...
Մասունքները,- տառապանքիդ
օրը կգա,- լեզու կառնեն,
եթե մեկը մատը դնի հանկարծ վրան
Ջո՛նի, ասա, որտե՞ղ ես...