Բանաստեղծուհի Ջուլիետա Սարգսի Խաչատրեանը ծնւել է 1962 թւին Հայաստանի Էջմիածին քաղաքում։ Իր առաջին բանաստեղծութիւնը լոյս է տեսել 1984 թւին «Գրական Թերթ»-ում։ Այնուհետեւ տարբեր տարիներին տպագրւել է «Փարոս» (ԱՄՆ), «Ալիք» (Իրան), «Միհր» (Հայ-իրանական մշակութային ամսագիր), «Աղբիւր» եւ «Գարուն» (Հայաստան) պարբերականներում։ 2003 եւ 2006 թւերին պարբերաբար լոյս են տեսել «Դու նուրբ ես, ինչպէս հասկը ցորենի» եւ «Եղեամի աստեղնահիւս խոստովանութիւնը» խորագրով բանաստեղծութիւնների առաջին եւ երկրորդ ժողովածուները։ Շուտով կը հրատարակւի նաեւ բանաստեղծուհու «Հրաւէրք» անունը կրող բանաստեղծութիւնների երրորդ ժողովածուն։

Խենթորեն սիրել

Որպեսզի տիեզերքը
դուրս չգա
հավասարակշռությունից,
և գետակի
հորդաբուխ ողջույնները
նրան ընկալվեն`
սիրո արտահայտություն,
որպեսզի խավարումից
կուրացած աստղերը
կրկին առկայծեն
ճակատագիրն իմ
և շուրջս խմբված
արհեստական դեմքերը
կորչեն խավարի մեջ:
Որպեսզի
երեկին հաջորդած այսօրը
մոռանա
կոնյակի բույրից հագեցած,
բայց սիրո կարոտից
չհագեցած պահը,
և սերը չդառնա
զուտ մերկ մարմինների հպանք.
պետք է խենթորե՜ն սիրել,
խենթորե՜ն սիրել:

՞՞՞՞
Դեռ թարմ է
հիշողությունը շապիկի.
զգույշ սահեցրու ձեռքդ`
չփշրվեն անուրջները
իմ մորմոքի հետ ապրող:
Այս մղձավանջը`
մեզ կապող,
որ տոչորում է մարմինս
արևահարված ծարավի պես`
ճերմակ դրոշ է
արհամարհված ճակատագրին:
Ով գնաց` նա էր սերս,
Նա չի, ով հիմա կա:
Պարտություն կրած բառերը
թաղվել են շերտերում նսեմացման
և չհպատակվող մտքերս
վանում են սառնությունը
չբեղմնավորված խոսքի:
Ե՛ս հորինեցի կերպարը,
որ դարձավ մարմին,
ե'ս տվեցի նրան
հոգի ու կյանք,
բայց ավաղ,
Նա էր սերս,
Նա չի,
ով հիմա կա:

՞՞՞՞
Խոսի'ր,
ասա ինձ բառերն այն,
որ ալեկոծումներիդ պահին
հուշում է միտքդ,
տուր իմ արյանը
մեղմությունը խոսքի,
Գտիր սրտիս թաքստոցը բոսոր
ինձ հանդարտեցրու,
ինձ խաղաղեցրու փոթորկումներից,
ինձ փախցրու
ստվերից պարկեշտության
և խնդրիր իմ ձեռքը
այս բարեհաճ գիշերից:
Խոսի'ր,
Խոսի'ր քամու լեզվով,
զեփյուռների շշունջների պես,
ծառերի ըմբոստ համբերությամբ
ձգտիր գագաթը իմ երկինքների:
Ինձ հպվիր
անապատի ջերմությամբ
տաք ավազների,
ծովի փրփուրը կերած`
աղի ավազների ծարավի պես,
ինձ հպվիր երազի պես
երբևէ չմեկնաբանված,
Խոսիր բարության լեզվով...

Մենության գիշերներում

Մենության գիշերներում
Հիշողությունը որսում է
քո մատների բռնկումը
իմ մարմնի կրակից:
Տագնապը,
որ հալվեց քեզ հպվելիս
և օրվա համարձակությունը
դարձավ նախասկիզբը մեր սիրո:
Մենության գիշերներում
Լուսնի կանթեղը
պաշտպանն է իմ ճանապարհի,
իմ անկատար երազանքի նվիրատուն
և մի աստղաչափ
վախի ազատագրում
գիշերներում մենության,
մի աստղաչափ կարոտի բողբոջ
և երազների սիրո ողկույզներ
մենության գիշերներում:
Բերկրանքի ջրերը,
որ գետի պես հոսում են
իմ աչքերից
և տրոփյունը հավերժի
քո կանչի ուղերձն է
լռության երգի մեջ,
Սակայն վշտահար է
Լուսնի կանթեղը
ուռենու պես.
ես ուրիշինն եմ,
դու ուրիշինն ես
մենության գիշերներում:

՞՞՞՞
Դու նա չես,
Ով ինձ կտաներ
չքայլող ժամանակի միջով,
ով ինձ թռչունի թևեր կտար
փախչելու պարսատիկավոր լեզուներից,
ով իմ հոգու ստեղնաշարին հպվելով
ջութակի հնչյուններ կարձակեր,
Օհ, դու նա չես ավաղ,
ով խավարում կգտներ ոտնատեղերն իմ:
Ես եղա ընդվզում,
և մենության տաղտուկը
տվեցի հողմապտույտի փոշուն,
ես եղա ողկույզ քո շուրթերին,
եղա բոց քո մարմնին,
սակայն, ավաղ, այն չեղար,
ով ինձ կտաներ արևի ճանապարհով,
բայց չէր այրի թևերս:
Քեզ հետ բարձրացած վերելքը
գլխապտույտ էր,
արբեցում մոլորյալի,
աղոթք էր մեղսագործի,
ցնորք էր երբևէ չերազած,
բայց ավաղ,
դու մնացիր
երազանք,
կարոտ,
թախիծ,
սեր աննվաճ
ու անվերջ
սպասում:

Ներիր ինձ

Ներիր ինձ,
Ներիր,
Այն հայացքիս համար,
Որ չանդրադարձավ քեզ,
Այն բառերիս
Որոնք խլեցին աչքերիդ ժպիտը,
Ներիր ինձ
Ու արի,
Հպվիր իմ ողերի ստեղնաշարին,
Նվագիր մեղեդին
Իմ հիացքի,
Ես հալվել եմ ուզում
Քո ափերի մեջ,
Այլևս անկարող եմ կրել
Սպասման սառը տագնապները,
Ես անկարող եմ ապրել
Առանց քեզ,
Ներիր ինձ...
Ներիր ...

՞՞՞՞

Լուսաբացի աղոթքով տարված կանաչները
կլլում են լույսի հեղեղն իբրև
ինքնաբավարարում:
Իմ ներսում աճող սերմերը
բազմանալու կարոտն ունեն,
ինձ կանչիր գիշերվա մեջ կապույտ,
Ես կգամ
իբրև աստղերի գայթակղությունն առած
միայնակ լուսին,
Որ քեզ ասեմ `
«Ինչ է Սերը»:
Ինչպես հեռացա իմ խաղաղ ծավալից
ու խամաճիկը դարձա
սիրո կախարդանքի,
մարեցին հավատիս մոմերը,
վառվեցին իմ սիրո ճրագները,
ինձ կանչիր գիշերվա մեջ կապույտ
իմ վարսերի թաքստոցին ապավինելով`
ես կփախչեմ
ամոթխած ծառերի ստվերից
ես կգամ դեպի սահմանը անսահմանության:
ես կտրվեմ քեզ:

՞՞՞՞՞
Ավա՜ղ...
Անիմաստ ու կրկնօրինակ օրերի մեջ
Անզարդարուն ապրել,
Լռել ու լուռ հանդիմանել
Այն հանդիպումները պատահական,
Որոնք ճակատագրեցին մեզ:
Տիրոջ ապտակն է
Այրվում այտերիս:
Ավա՜ղ...
Իմ ավերված մարմնահողմից
Կուրացան այն սիրող աչքերը,
Որոնք հեռուներից
Քո անկանչ սպասումներին հավատարիմ`
Թախծում էին լիալուսնի գիշերներում:
Անհասցե նամակների պես շպրտված
Բառերը դեկորատիվ,
Դեկորատիվ հայացքները
Չորացան ցրտաշունչ ձմեռից:
Ավա՜ղ...
Վարանոտ ու անհամարձակ
Թրթիռը զգացումների
Մաշված սպիտակեղենի նման
Պատռել են իրենց դիմակները,
Դիմակները իրական կեցվածքների,
Ու կրկին այրվում է դեմքիս
Ապտակը Տիրոջ ձեռքի,
Տիրոջ ձեռքի:
Ավա՜ղ...
Իմաստությունը իմացության մեջ չէ,
Ոչ էլ խոնարհությունը` բնավորության,
Ոչ էլ հանգստությունը` խաղաղության,
Ամեն ինչ նախանշում է ճանապարհը,
Ճանապարհի հայելին,
Ճանապարհի ջրի հայելին,
Հայելին ջրի:

՞՞՞՞՞

Շիշը բաց է` դու չկաս, չհայտնվեցիր,
Հնարամիտ ջինի պես դու ինձ խաբեցիր,
Երազեցի ես թաքուն միաձուլվել քեզ,
Կակաչների կարմիր դաշտը դու չտարար ինձ:
Շիշը փակեմ` պահպանեմ հուշը խաբկանքի,
Խելոք իմ տունը գնամ, դասն առնեմ կյանքի,
Դու չես դառնա այն ջինը` ում երազեցի,
Տունը իմ հին, տաք բույնն է, գնամ` չսառչի: