***
Գիշերս ես ի դուրս ելայ,
քիչ մի լուրջ ու քիչ մի գինօվ.
Իմ եարըն ինձ դէմ դիպաւ`
ծոցն ի լի կարմիր խընծորով.
Ձեռըս տարայ, ձա´յն տըւի.
նա կանչեց. «Տարա~ւ ճըղներով»:
- Մանկտի´ք, ձեր արեւն ասեմ,
կամ չառի ես իրմէն ճորով:

***

Երէկ ցորեկով բարով
տանէին մէկ եար մի ճորով.
Ըզնա ճորով է տարած,
կամ խաբած է զինք դըրամով:
Սէրըն որ դրամով լինի,
զինք էրել պիտի կըրակով.
Սէրըն խընծորով պիտի,
ու դրամ-դրամ շէքերով:

***
Իմ եա´ր, քեզ վատ չեմ ասեր,
դու հիմի է՞ր ես խըռովեր.
Ղամա´զ կայ ի մեր մէջըս,
քեզ ղալատ է հասկացուցեր.
Ղամազն է ի օձ նըման,
որ զԱդամ է ղալտեցուցեր.
Խաբեր, դըրախտէն հաներ,
ի լուսո´ւն է մերկացուցեր:

***
Վաղվենէն ի դուրս ելայ,
արեգակն աչացս ի դիմաց.
Աղւորն ալ ի դեմս ելաւ,
զէտ հազար լուսին բոլորած.
Ասի, թէ` «Սիրե´մ ըզքեզ»:
Լուք պըռկունքն ալ ի դէմս իխած.
- Սիրես նայ, սիրէ´ դու մէն,
մի´ աներ այլ մարդու իմաց:

***
Տեսայ իմ հոգուս հոգին
զարդարած ու բաղնէլուայ.
Ես ալ ի դէմիկն ելայ, -
նեղ սոխա~խ ու խիստ ղալապայ.
Պէչան ալ ի վեր տարաւ,
ուներովն արաւ, թէ` «ընա´»:
ընա ու գիշե´րն արի,
որ ամէն դժարս դուրանայ.
Քեզի գիրկ ու ծոց անեմ.
պագ հազար, մինչ որ լուսանայ:

***
Աղուո´ր, քեզ բան մի կ’ասեմ,
հօրդ ահուն չեմ իշխեր ասել.
Անոր համար չեմ ասեր,
դուք հարուստ եք, ու մենք տառպել,
- Ասա´, կըտրի´ճ, մի´ վախեր.
շատ հարուստ է տառպելացել.
Անչափ հարըստի դըստրիկ
տառպելին ծոցիկն է օթեր:

***
Զայդ պագդ որ ի քո բերնէն
դու տըւիր քո սըրտի կամով,
Հանցեղ անուշիկ պըտուղ`
ո´չ ցամաք երկիր կէր’ւ ո´չ ծով.
Նըման էր ի այն պըտղոյն
որ Ադամ կերաւ խաբանօք,
Կերաւ` ի դրախտէն ելաւ,
ես` ի քո ծոցոյն կարօտով:

***
Գիշերս ս ես ի քուն էի
յիմ հալալ տեղացն ի վերայ.
Լուսին ալ կամար կապեր
յիմ ճոհար անձկանն ի վերայ.
Իմ եարն յերազիս եկաւ,
ի սիրուն զէտ հարբած եղայ.
Յանկարծ ի քընուս ելայ, -
լուսինկա~յ, ու խիստ կու ցոլայ:

***
Ժամիկ մ’աչերուդ ի զատ
երբ կացի, նայ զիս մոռացար.
Ասիր դուն ի քո մըտիդ
թէ` գընա´ց, այլ իսկի չի գար:
էմ անդէնըն չի գնացի,
որ չլինայ ինձ դառնալու ճար.
Հազար եար փոխան կու տան,
չե´մ առնուր ու զքեզ չեմ ի տար:

***
Իմ եա´ր, դու յերկիկն ի քուն,
ծոցըդ լո´յս կու տա աստղերուն,
Կամ ա´ռ զիս ի ծօցդ ի քուն,
կամ տէսթո´ւր տուր երթամ ի տուն.
- Ո´չ կ’առնում ի ծոցս ի քուն,
ո´չ տէսթուր տամ` երթաս ի տուն.
Հանցեղ երերուն պահեմ,
մինչ որ գայ լոյսն առաւօտուն:

***
Ձեր տունն ի բանէ եկի,
զքեզ տեսայ, բանըս մոռացայ,
Ոտկունքս ոչ ի յետ կերթայ,
ո´չ յառաջ, սերկերտան եղայ.
Ես քեզի հազա´ր ծառայ,
ի՞նչ արիր, որ հընցկուն եղայ.
Շատոց սիրոյ տէր էի,
ի~նչ դիժար եղաւ այս տարպայ:

***
Գիշե´ր, դուն յերկան կեցիր,
տարեկ մի եղիր, թէ կարես,-
Իմ եարն ինձ հիւր եկեր,
զետ հազար տարու, թէ գիտես.
Առաւօ´տ, դու յետ կեցիր,
որ ըզմեր խաղըն ռաւիրես.
Գաս, ըզլոյսն ի վրայ բերես
ու զիս իմ եարէս բաժանես:

***
Ահա´ նշանեցաւ երկինք
ու գետինք` վանց լուսանալու.
Իմ եարն ի ծոցուս ելաւ,
լօք եդիր երես գընալու.
Ձիռկունքս ալ առաջ տարայ`
բըռնելու, վանց արգելելու.
Զերդումն ալ ի բերանն էառ.
«Գընալու եմ, չեմ կենալու:

***
Այս ժողովական ն գիշերի բուն`
ես երկու շրջան մանեցի.
Խօշեարս այլ ի միտս ընկաւ,
թէզ մ’ելայ, զջահրաս վերուցի.
Փարչիկ մ’այլ գինի առի,
խօշեարիս դուռըն գնացի,
- Խօշեար, ա~մ, ըզդո´ւռըն բաց,
ձիւն եկեր, ոտվիս կու մըսի:

***
Քո ծոցդ է ճերմակ տաճար,
քո ծըծերդ է կանթեղ կի վառ.
Երթամ ես, ժամկոչ ըլլամ,
գամ, լինիմ տաճարիդ լուսարար:
- Գընա, ծօ տըղա´յ տղմար,
չի վայլես տաճարիս լուսարար.
Երթաս դուն խաղո´վ լինաս,
ու թողուս տաճարս ի խաւար:

***
Հոգե´կ, թէ տայիր տէսթուր,
որ զծոցիկդ ի յե´տ բանայի.
Զծոցիկդ պաղչայ անէի,
տէսթուրով ի ներս մըտնէի.
Երդուի, երդում տայի,
այն տէսթուրից դո´ւրս չըգայի.
Այն ի՞նչ անհաւաատ ըրող,
զիս ի քո ծոցուդ գայ, տանի:

***
Թուխ աչք ու թուխ ունք ունիս,
թուխ մազեր, կուլակդ ի հոգիս.
Շալլայ կարճկըտուր լինիս,
թէ չի գաս գիշերս ի մօտ յիս.
Թէ դու գաս գիշերս ի մօտ յիս,
Գնայ դընեմ զերեսդ երեսիս.
Երեսդ երեսիս դընեմ,
որ դըպնու քո շունչդ ի հոգիս:

***
Մըտիկ իմ եարին արէք,
զինչ հագեր` ամէնն է կանաչ,
Հագեր գոյնըզգոյն կապայ,
կոճակ ու օղակն է կանաչ.
առեր ու պաղչան մըտեր,
ջուր կ’երթայ, եզերն է կանաչ.
Մըտիկ ծառերուն արէք,
ծառն ծաղկեր, տերեւն է կանաչ:

***
Նաղաշ մ’ըզղէլէմն առեր,
լուք զսուրաթն ի թուղթն է գըրեր.
Զէտ որ ի յուներն ելեր,
նայ ինկեր նաղաշն ու թուլցեր.
Մէկ մ’ըզնաղաշին նաղշածն
է տեսեր ու հէյրան եղեր.
Ես զիմ աստուծոյ ստեղծածն
ես սիրել, ‘ւի ճօշքն են առեր:

***
Առին զիմ եարին սուրաթըն,
տարան Չին-Մէչին արմաղան.
Տարան եւ ի ժուռ ածին,
սուրաթին նըման չըգըտան.
Հինգ հարիւր ու վեց հազար
նաշխարարն ի մէկտեղ եկան.
Մէկըն չըկարա´ց գըրել
զիմ եարին սուրաթն ի նըման: