***
Իմ բարձրագընա´յ լուսին,
յո՞ւր երթաս գիշերըդ անհուն.
Շատ յերդիք ի վար հայիս,
կու տեսնես շատ կիւզել ի քուն.
Զկոճկիկն ալ յարձակս արեր,
լոյս դիպեր ի մէջ ծըծերուն.
Շառաւիղ յերկինս տուէր,
խաւարեր լո´յսըն աստղերուն:

***
Ես տըղայ ու դուն տըղայ,
սիրուելուն ատենն է հիմայ.
Միջկունքդ աղեղան նըման,
քանի ես քաշեմ, նայ կու գա´յ.
Քու ծիծդ է խաղող նըման
ու տառեր կըրծոցդ ի վերայ.
Քու ծոցդ առաւօտ նըման,
քանի յետ բանամ, նայ լուսանայ:

***
Ես շար շապիկ լինէի,
‘ւի անձինդ վերայ կանգնէի.
Ոսկով ւ’ ապըրշում կոճկեկ,
որ շըլնիդ ի գիրկ ածէի.
Կամ ջուր կամ նըռան գինի,
որ ի քո կըթղադ կենայի.
Առն’իր, բերանըդ դընէիր,
ցածնայի, զդունչըդ պագնէի:

***
Եղէգն ի շամբին միջին
կու ճօճայ, այն քո´ւ անձըն է.
Քու մէջքդ է բարակ ւ’երկան,
եւ պօյկդ է սալւի րովան.
Զուր անմահութեան կ’ասեն,
այն ի քօ´ ծոցըն կու բըխէ.
Երնէկ ես անո´ր կու տամ,
որ դընէ զբերանն ու խըմէ:

***
Հա´յ մեր մահալի մորճուկ,
մեր աղբիւրն ի ջուրն ես եկեր,
Լուսինն ի ծօցէդ ի վայր`
աղբըրին ի յակն է ցաթեր.
Երնէկ ես անո´ր կու տամ,
որ գիշերն ի ծոցդ է պառկեր.
ըրկիկ կուռ միջացդ ածեր,
ու զբերնիդ բոլորն է պագեր:

***
Զիմ եարն ի գընալ տեսայ,
կանչեցի` Պագիկն ի քանի՞:
Դարձաւ ու ճուղապ ետուր,
թէ` «Քանի~ քո չարն ու քանի.
Պագն որ դըրամով լինի,
չեմ իտար, թ’աշխարհ աւերի.
Թէ ինձ մուրատով կ’ուզես,
եկո պա´գ` հաւասդ անցանի»:

***
Եկո´ քեզի նուռ մի տամ,
կըտրէ, տես քանի՞ հատ ունի.
Ամեն հատի պագ մի տուր
աւելին հարա´մ թէ պիտի.
- ընա, ծօ տըղա´յ տըխմար,
ես ըզքեզ խելօք գիտէի.
Ամէն հատի պա՞գ մի տամ,
ո՞ւր եղեր կամ ո՞ւր տի լինի:

***
Եկին ու խապար բերին,
թէ` «Ելեր քո եարն ու կու գայ»:
Եկէ´ք, մեք ի դէմ երթանք,
որ նորա սիրտըն չի մընայ.
Պագնեմք զիր կարմիր երեսն,
որ աշխարհս չէ ի գին նորա.
Առնումք ի ոտուց փոշուն,
ու քաշեմք աչուիս թութիա:

***
Խալտեցայ, խալատ մ’արի,
ան գէշէն պագիկ մ’ուզեցի.
Ան գէշն ալ ի նազ ելաւ,
«Չե´մ ի տար, անունս աւըրի’:
Աղուոր մի ներսէն ի դուրս.
«Ի՞նչ միննէթ կ’ընես ատ գիշուն.
Պագիկն աղուորէ´ն ուզէ,
որ գիտէ խաթրը կըտրիճուն»:

***
Եկին ու խապար բերին,
թէ քո եարն եղեր հաբեղա.
Փուշ արմացքըն զիս պատեց,
թէ նա ո՞նց եղաւ հաբեղա.
Բերնիկն էր շաքրի սովոր,
աճապ ո՞նց կերաւ նա բակլայ.
Անձիկն էր շապկի սովոր,
աճապ ո՞նց հագաւ նա վալայ:

***
Լուսիկ բոլըրեր ւ’եկեր,
- Ես ի քու խարիպդ ի նըման:
- Խըպնէ´ ւ’ամչնէ լուսի´կ.
ո՞ր տեղդ իմ խարիպս նըման:
Խարիպըս թուխ աչք ուներ,
թուխ յուներ ու շուշան բերան.
Շըրթունք շուրթեղէն ունէր,
սըռմա թել պեխերն ի վըրան:

***
Ես շէֆթալուի մորճ մ’էի,
ապառաժ քարը բուսնէի.
Եկին, քաշեցին, տարին,
զիս այլոց այգին տընկեցին,
Շէքրէն ալ շէրպէթ արին,
ու բերին ինձի ջըրեցին.
Եկէք, զիս տեղըս տարէք
ու ձընան ջըրով ջըրեցեք:

***
Գիտեմ` շատ հայրէն գիտես,
լուկ ընտրե´ մէկիկ մի , ասա.
Ասա´ այս ամսուս վերայ,
այս խալխիս, զինչ որ հիմիկ կայ.
Խօսքըն մանէո´վ ասա,
մի´ ասեր մարդուս քու ճուպայ.
գիտես, որ ղարիպ եմ ես,
ղարիպին սիրտըն չի մընա:

***
Մարիկն անիծեց զորդին.
«Իմ որդի, դուն ղարիպանաս,
Երթաս ի յօտար երկիր,
զղարիպին ղատրըն գիտենաս.
Ըզքարըն սընարք առնես,
ի վերայ աւզին քընանաս.
Վաղվենէ ի վեր ելնես,
քան զաստուած այլ ճար չունենաս»:

***
Ով օտարին վատ ասէ,
ինքն այլ ղարիպ լինենայ.
Երթա ի յօտար երկիր`
զղարիպին ղատրըն գիտենայ.
Ղարիպն ի յօտար երկիր`
թէ ոսկի թաթաւ գա նորա,
Ի իւր սիրելեացն ի զատ
այն ոսկին մոխի´ր չարժենայ:

***
Զաշխարհս այլ ի յափ առի
հայեցայ քան ըզհայելի.
Դարձայ ւ’այլ ի վայր դըրի,
չըգըտայ սըրտով սիրելի.
Հետ այս ժամանակի մարդոյն
աղ ու հաց ուտել չի պիտի.
Այնչափ կու ճօշան ըզմարդն,
որ սուտն այլ իրաւ կու լինի:

***
Հոգիս ի մարմնոյս ելաւ,
նա նըստա առջևն ու լացի.
«Ա´յ հոգի, դու ո՞ւր կ’երթաս,
երբ քեզնո´վ եմ ես կենդանի’»:
Հոգիս ալ մարմնոյս ասաց.
«Ես ըզքեզ խիկար կու գիտ’ի.
Երբ տունն ի քակել առնու,
տէրըն ներսն այլ ի՞նչ բան ունի»:

***
Մարդըս որ շատ անդէճ լինի,
յաշխարհիս հոգսըն կու մաշի.
Շաքա´րն իւր լեղի թըւի
եւ լեղին իւրան խըմելի.
Պաղ ջուրն իւր կըրակ թըւի
‘ւի ահէն քան զմոմ կու հալի.
Դիւր կեանքըն դիժար թըւի
‘ւի դիժարն իսկի չիհանգչի:

***
Յաւուրն ի հազար պահուն,
տէ´ր, փըրկէ ի մարդոյ շառէն.
Մարդոյ շառն այնչափ չար է,
որ գազան յիրմէն կու փախէ.
Զառիւծն ի զէնճիլ դըրած,-
գազանաց գըլխաւորն է.-
Արծիւն ի հաւան ելեր
ու մարդուն ահէն կու վախէ:

***
Խելօքին հարցուկ եցան,
թէ զպատճառն ո՞վ իսկի գիտէ.
Աստուած է՞ր հոգին ստեղծել
‘ւի հողէ մարմին կապել է:
- Կարծեմ վասն այնոր արար,
թէ ի վեր քարշել զնա կարէ.
Կամ զհոգին ի մէջ մարմնոյն
քան զխալաս ոսկի նա զուգէ: