***
Քանի մարըն զիս բերեր,
քահանի չեմ խոստովաներ.
Ուրեղ քահանայ տեսեր,
նայ ծըռեր ճամփուս ու ելեր.
Ուրտեղ մէկ աղւոր տեսել`
գիրկ ու ծոց ւ’ի դէմ գընացեր.
Ծոցիկն եմ ժամտուն արել,
ծըծերուն եմ խոստովաներ:

***
Քո գունովըն գինի´ պիտէր,
խըմէի ու հարբենայի.
Քո ծոցդ Ադամայ դըրախտ,
մըտնէի, խընծո´ր քաղէի.
Քու երկու ծըծամիջին
խառկէի ու քուն լինէի.
Ան ժամն ես հոգի պարտ’ի
Գրողին, լուկ թող գայ, տանի:

***
Սիրեմ զայդ սիրուն երեսըդ,
որ լուսին ի մոտն է գերի.
Պագնեմ զայդ բարկուկ պըռկունքդ,
որ շաքարն ի մոտն է լեղի.
Թուխ աչք ու կամար ունքերդ
քան ըզծով կու զարնէ ալի.
Բերնիկդ է շիշ նըման,
որ վարդին ջըրովն է ի լի:

***
Մահալօքս ի վար կուգ’ի,
նայ տեսայ դըռնակ մ’ալ ի բաց,
Մըտայ ու բարեւ տըվի,
նայ տեսայ իմ եարն ալ ի հաց.
Կըթխակ մի գինով լըցած`
իմ եարին առջեւն է դըրած.
- Իմ եա´ր, խըմէ´ իմ դիաց,
որ ելնէ հոգիս քո դիմաց:

***
Մահալօքս ի վար կուգ’ի,
նայ տեսայ լաթեր լըւացած.
Ի յայն լաթերուն միջին
լըւացած շապիկ մ’էր փըռած/
Իր կուրծքն էր ղալէմ քաշած.
ու թեզնիքն էր մատնեհարած.
Ատոր տէրն ի յի´ս պիտէր,
զիս հազա´ր դեկան` դա գընած:

***
Ճերմակ ծո´ց ու լա´յն ճուպայ,
ի ծոցիկդ ի վա´յր սահեցայ.
Այդ խակ թեւերուդ միջին`
գի´րկ ածի, պահիկ մ’արգելցայ.
Թեռկունքս այլ ի վեր կալայ.
«Տէ´ր, արա զմահիկըս հոսայ.
Զմահիկս ու մատղի´կս արա
աղեկան կըրծո´ցն ի վերայ»:

***
Ասես թէ եաղութն ես դու
կամ զըմրութ կամ ամբարինայ.
Թափած է ի քո վերայ
վարդեջուր հազար փիլայ.
- Հոգի´, թէ զայդ ինձ ասիր,
նա ճերմակ ծոցըս քեզ ծառայ.
Զկոճիկս այլ արձա´կ անեմ,
մուտ ի մէջըն յէշրաթ արա:

***
Ասես թէ կըտրած ես դու
ի ճերմակ որթոյդ խաղողէն.
Վանց ըզքո մահպուպ սուրաթդ
ի վարդին սուլթան տերեւէն.
Ես ըզքեզ սիրել կամիմ,
թող ճօշան զիս երկիրս ամէն.
Ի’ի ծոցըդ մըտնուլ կամիմ,
թէ հազար թուրք ես ւ’անօրէն:

***
Հա~յ իմ փոքրիկ շամամ,
քո ծոցուդ ա´մ ե՞րբ տիրամամ,
Քո ծոցդ է ի ծով նըման,
ծովըն դեղ կ’ասեն ի ջերման.
Փոքրիկ մըտերմիկ լինամ,
ու մըտնում ի ծոցդ ու լողամ.
Ծովուդ ալ ի դուրս ելնում,
ուներո´դ շուքըն քընանամ:

***
Բազայ մի որդան փոկով`
կու որսար զորսըն ցորեկով.
Կաքաւ մի հազար փետրով`
էր նըստել աչոիին ճոթերով.
Կաքաւն ի զժբազան ասաց.
«Մի´ որսար զորսըն ցորելով
Ես չը´մ ցորեկուան որսիկ,
զիս որսա` մութըն գիշերով»:

***
Աչերըդ դու հանց ունիս,
աջն էրէ´, ձախըն խորովէ.
Ունքերըդ դու հանց ունիս,
որ Շիրազն ի հիմնէ քակեէ.
Հալապ ու Դըմըխ քաղաքք
ով որ ըզքո ձայնըդ լըսէ.
Տըւել զարեւուն ըզթարկըն,
հասրաթով ըզքեզ կու տէսնէ:

***
Աչերդ է ի ծով նըման,
որ ի Մըսրայ դուռն է կանգներ.
Վարսերդ ի յալի նըման,
որ քամին կ’անէ տարուբեր.
Քան զուռ ես ի վեր վազեր,
քան զկարմիր խընծոր բոլորեր.
Պայծառ ես քան ըզքաֆուր վա´րդ,
որ հոտով զաշխարհս է լըցեր

***
Հա~յ եար, հա~յ եար,
Էպրըշում խալի ձըգիմ
ոսկիթել տօշակի վըրայ.
Բարձիկ մը սուֆրա դընիմ,
տապակած կաքաւ մի վըրայ.
Շուշայ մի գինի բերեմ,
ան խըմիմ քու սիրուն վըրայ.
Հագնիմ ի շարէ շապիկս,
որ շարէ ծիծերս երըւայ:

***
Ամուր եմ քարիդ նըման,
որ մըրճիկն ի յիս չի բանի.
Բարձր եմ թուխ ամպիդ նըման,
որ ոչով ի յիս չի հասնի.
Աղեղն եղեւնի լինի,
ու լարն ի վերայ գալենի,
Քաշօղն քաջորդի լինի,
հապա թէ իմ սիրուն հասնի:

***
Վարի վարճինակդ եմ ես,
արգելէ, ո´ մարդ, թէ կարես.
Թըռչիմ, ա´յլ երամ խառնիմ,
գաս ի հետ կանչել, թէ կարես.
Ոսկի խաֆէս այլ շինես.
զիս ի ներս դընել չըկարես.
Զերկիր բարեխօս բերես,
զիս ի տուն տանել չըկարես:

***
Այս առաւօտուս լուսուն`
գայր ջըրին ձայնիկն զըղզըղուն.
Այն իմ պէօֆայ եարին`
ձայնն անուշ էր, քան զամենուն.
Բարակ սիրոյ տէր մարդիկ`
ինքն ու իր եարը մէն ի քուն.
Պա~գ տան ու պագ առնուն,
պագ պահեն մէկալ գիշերուն:

***
Խօ´շ եարիկ, կարե՞ս գիտել
դու զիմ գալըս քեզ գիշերով.
Եկի, զքեզ ի քու գըտայ,
պագ առի հազար համարով.
Չըգիտեմ` ի քուն էիր,
թե՞ տըւիր դու սըրտի կամով.
կամ խիղճ ի մըտիդ բերիր,
թէ մանուկ մ’եկեր գիշերով:

***
Իմ եա´ր, թէ ի վեր հայիմ,
թէ ի վայր, քան ըզքեզ չըկա.
Ամէնն աստեղաց նըման,
դուն ի մէջ պայծառ լուսընկա.
Կաղանդըն շնորհաւոր կ’ասեն,
ի տարին մէկ օր մի կու գայ.
Այսօր ինձ հազա´ր կաղանդ
աչերուս, որ ըզքեզ տեսա:

***
Աղուո´ր, զքեզ աստուած ստեղծել,
մարդ օրհնած. որ զքէզ բերել է.
Ո´չ լուսին ի քեզ նըման,
ո´չ արեւ, որ դեռ կու ծագէ.
Զուհալ աստղ ի քեզ նըման,
որ ամէն առաւօտ կ’ելնէ,
Կ’երթայ ի Հոռոմք ի վար,
լուսըն մութն ի հօն բաժանէ:

***
Իմ բարձրագընա´ց լուսին,
շատ բարե´ւ տար իմ կիւզելին:
-Զբարեւդ ես ի ո՞ւր տանեմ,
չեմ գիտեր ըզտունն կիւզելին:
- ընա ի վերայ թաղին,
բարձըր պատ ու ծառն ի միջին.
Նըստեր ի ծառ շըքին,
կը խըմէ իր լուրջ ապիկին,
Խըմէ ու հայրէն կ’ասե.
թ’ «Ի´նչ անուշ է սէրն ու գինին»: