Ձեռնափայտի վրա հենված մարդն ու Գյումրին

Կարծես թե ես կամ ու չկամ,
Դա պարզ է, ինչպես հին հանելուկ,
Եվ իմ չլինելն օրեցօր,
Նմանվում է իմ լինելուն:
Շատերը դեռ նստած իմ կողքին,
Շատերը հեռացել են վաղուց,
Եվ նրանց ստվերները արդեն,
Արևի հետ են խաղում:
Իսկ իմ ստվերը թաքնվել,
Մարդկանց անզիջում աչքերից,
Եվ ինձ իրավունք է տվել,
Աշխարհին նայելու վերից:
Աշխարհն էլ կարծես կա, ու չկա,
Եվ ոչ ոք մեղավոր չէ դրանում,
Ով այստեղ է ՝ նա դարձել է վկա,
Թե այնտեղ ինչեր են անում:
Արևն էլ կա, ու չկա,
Բայց Գյումրին իրիկուն է սիրում,
Ու թե նա սիրեց մի անգամ,
Բառեր էլ կգտնի ասելու:
Կասի, - ես էլ կամ, ու չկամ,
Եվ դա պարզ է, ինչպես հին հանելուկ,
Եվ չլինելն իմ ոչնչով,
Չի տարբերվում իմ լինելուց:

Աշնան իրիկունը և Գյումրին

Իրիկունը Աթարբեկյան փողոցի,
Տուն է գալիս թիկնեթեկին, քեֆը լավ,
Տուն է գալիս ինչպես վերջին գյումրեցին,
Իր խոհերին տրված հեռու, անհալած:
Լապտերները մոտենում են ու անցնում,
Լռությունն է նրանց լույսը պսակել,
Ու թվում է՝ բռանդ մեջ են լցնում,
Ինչ որ հատ-հատ հավաքել են, կուտակել:
Իսկ փողոցը դեռ ձգվում է, երկարում,
Կարծես մեկի՛ն էլ է նա դեռ սպասում,
Եվ այդ մեկին նա ավելի՛ է սիրում,
Որովհետև՝ նա դրսու՛մ է, միշտ՝ դրսում:
Իրիկունը Աթարբեկյան փողոցի,
Տերևների հետ կատակնե՛ր դեռ կանի,
Մեր տան շուրջը հազար պտույտ կգործի,
Ու ձեռքն այդպես էլ չի ՛ հանի գրպանից...

ԱՐԱՐԱՏԸ ԿԵՍԳԻՇԵՐԻՆ

Երա՞զ էր, թե՝ ցնորք,
ԵՎ ո՞վ դա մտածեց՝
Ելնել ու բարձրանալ ինձանից վեր,
Լինել Արարատից ավելի նոր,
ՈՒ հանդգնեց լինել ավելի ծեր:
Մի՞թե ստվերների խաբկանքի մեջ մարդիկ,
Կորցրել են իրենց տեղը իմ աշխարհում,
Մի՞թե կրակները հեռավոր ու մոտիկ,
Առաջվա պես արդեն սիրտ չեն այրում:
Ինչքան են գլորվել նրանք բարձրությունից,
Ինչքան եմ ես նրանց համար ցավել,
Ճերմակել ու դաղվել հավերժական ձնից,
Քանի-քանիսին եմ կյանքս տվել:
Բայց ու՞ր են, ոչ ոք իմ շուրջը հիմա չկա,
Ի՞նչ լեզվով են, տեսնես, ցածում մարդիկ խոսում,
Դեռ երեկ էր, ինձ մոտ նրանք եկան,
Իրենց կորուստներն էին փնտրում դրսում:
Եկան ու կանգնեցին ծառայի պես,
Ոչ ոք ինձ չհիշեց մթան մեջ խոր,
ԵՎ չուզեցի բացել գաղտնիքս ես,
ՈՒ լռեցի արքայական վախով:
Երա՞զ էր, թե՝ ցնորք,
ԵՎ ո՞վ դա մտածեց՝
Մի օրում բարձրանալ աշխարհից վեր,
Լինել երեկվանից ավելի նոր,
ՈՒ վաղվանից լինել ավելի ծեր:

ՀԱՅԵԼԻ

Նրան,
ՈՒմ ամեն օր տեսնում ես դու հայելու մեջ,
Նրան,
Ով ամենից շատ քեզ է նման,
Նրան,
Ով համբերատար կրկնում է քո բոլոր շարժումները,
ԵՎ քո յուրաքանչյուր անզգույշ շարժումից կարող է կոտրվել անվերադարձ,
Ի՞նչ ունես նրան դու ասելու,
Բացի այն, որ դու ուրիշ ես,
Բոլորովին ուրիշ...

...

Ի՞նչ եմ մտածում ես սիրո մասին,
Մտածում եմ,- ես հիմա կվազեմ,
ՈՒ նա էլ ինձ հետ հիմա կվազի:
Իսկ ցավի մասին ի՞նչ եմ մտածում,
Մտածում եմ,- չէ, ցավ չէր ուզում տալ,
Բայց շատ էր անփորձ նա դեռ այդ գործում:

ՍՏՈՐԳԵՏՆՅԱ ԱՆՑՈՒՂՈՒՄ ԿԱՆԳՆԱԾ ԿԻՆԸ

Ես չէի կանչել նրան փողոց,
Այդպես՝ ինքն էր որոշել:
-Ինչ առել ենք երեկ փողով,
Արի,-ասաց,-չհիշենք:
Բայց չէր լսում նրան ոչ ոք,
Այդպես՝ ինքն էր որոշել:
-Սերը մեծ է, իսկ ես՝ ցավոք...
Արի,-ասաց չհիշենք:
Նրան գտնում էին անսխալ,
Այդպես՝ ինքն էր որոշել:
-Իսկ ես կարող էի և չգալ,
Արի,-ասաց,-չհիշենք:

ԽԱՂԵՐ

Թե գա մեկը դրախտից, ու հարց տա ինձ փողոցում,
Կասեմ,-բարին թե հաղթի, ես մեղք չունեմ այդ գործում:
Թե գա մեկը դժոխքից, ու հարց տա ինձ փողոցում,
Կասեմ,-չարը թե հաղթի, ես մեղք չունեմ այդ գործում:
Բայց չի դառնում ոչ ոք ետ, ու ես կարող եմ ասել,
-Կորչում եմ ես փողոցում, ու մեղք չունեմ այդ գործում:

ՏԻԵԶԵՐԱԳՆԱՑԻ ՕՐԱԳՐԻՑ

Մի քիչ հետո,
Երկիրը մի փոքրիկ աստղ կդառնա,
Մարդն էլ մի փոքրիկ աստղ կդառնա:
Մի քիչ հետո,
Ոչ ոք չի ասի, թե՝ երկիրը կորավ,
Չեն ասի, թե՝ մարդը կորավ,
Այլ պարզապես կասեն՝
-Աստղը կորավ:

ՎՃԻՌ

-Եթե սա վերջն է,
ՈՒրեմն ամեն ինչ միանման է վերջանում,-
Մտածում էր հեռացող մարդը:
Նա մի գաղտնի հույս էր փայփայում,
Որ, այնուամենայնիվ, դա դեռ վերջը չէ...

ԱՌԱՆՁՆԱՀԱՏՈՒԿ ՎԵՐԱԲԵՐՄՈՒՆՔ

Հիմա նա դեռ փոքր արև է,
Երբ նա դառնա մեծ արև, նա անպայման կայրի ինձ:
Հիմա նա դեռ փոքր ամպ է,
Երբ նա դառնա մեծ ամպ, նա անպայման կթրջի ինձ:
Հիմա նա դեռ փոքր տղա է:
Երբ նա դառնա մեծ տղա,
Հետո ավելի մեծ,
Հետո ավելի ու ավելի մեծ,
Հետո ոչ ոք չգիտի, թե ի՞նչ կլինի արևի, ամպի ու փոքրիկ տղայի հետ: