Harutin » 15 окт 2010, 10:37
ՃԵՐՄԱԿ ՍԱՎԱՆՆԵՐ
Ծովինարիս հիշատակին
1.
Բացվող օրդ` կապույտ մահիճ մեր ձեռքերում,
Ճերմակ մորմոք ու անփետուր հավք հրաշքի.
Լույսերի խաղ` անգույն սավան տառապանքի,
Որ փռում ես գարուն, ձմեռ, աշուն, ամառ,
Չեմ հասկանում էլ ում համար, էլ ում համար,
Դեռ անբողբոջ սերն է մեռնում` հասակ չառած,
Սիրտը` դաշույն, դաշույնն է սեր` օրվա սրտում,
Ով է ծնվել, ով է ապրել այս հեքիաթում,
Որ կանչում ես ձմեռ, գարուն, աշուն, ամառ,
Չեմ հասկանում էլ ում համար, էլ ում համար:
Պար են բռնել անփորձ չարն ու բարին փորձված,
Մեկը` ժպտում, մեկը` լալիս,
Քեզ են ճշտում,
Թե ով ծնվի և ով ապրի այս հեքիաթում,
Որ դու ցնծաս ձմեռ, գարուն, աշուն, ամառ,
Չեմ հասկանում ինչու համար, ինչու համար,
Տար ինձ ոգի, ցույց տուր ոգին այն համբառնած,
Որ ծնունդ էր մահվան գրկում ու նաև կյանք...
Անմեղ կյանքեր ընդունելով` դարձնում ես դու քեզ անմահ,
Ու ապրում ես ձմեռ, գարուն, աշուն, ամառ,
Չեմ հասկանում էլ ում համար, էլ ում համար:
2.
Հողի մեջ ապրող լույսը կժպտա քեզ հանդիպելիս,
Կասի` խորհուրդ կա քո աստեղային այս վերադարձում,
Շնչավոր լացի հավիտենական սահմանագծում
Հրեշտակները պիտի կարկամեն քեզ ողջունելիս...
Եվ դու կպատմես հրաշքի, ցավի քո այբուբենով,
Որ լույս աշխարհում ամեն մեկն ունի լոկ իր Աստվածը.
Որ կատարյալից հեռու է այստեղ մարդուց ծնվածը.
Եվ աշխարհն ինքն էլ ճիշտ չի ընթանում իր ճանապարհով:
Ու վերին, վերին,
Անսահման վերին մի պատվիրանով,
Լուսապսակի ճառագայթներով քեզ ոսկեզօծած,
Քեզ պիտի փրկես այստեղ-այնտեղի մեծ հարցականից
Ու վերադառնաս նույն ճանապարհով:
3.
Շնչող եթերում ապարանքներն են անցնող կյանքերի,
Մեր ամենատես Երազանքները ննջում են այնտեղ`
Այն նռնաքարե լաբիրինթոսում,
Բայց մեզ պահում է անհայտի ցավը այստեղ` ներքևում,
Այս ամենակուլ վայրկյանների մեջ,
Ու տառապանքի բերած կսկիծն էլ լույս ունի ներսում:
Ինչ կա` եղել է, դեռ պիտի լինի...
Ու մարդ-ամեոբան իզուր է կառչել իր կործանումից,
Կարծես չգիտե ինչ է լինելու,
Երբ ընդամենը խաղաղ գիշերվա
Մի պատմություն է եկել ու անցել.
Ու դեռ մի ողջ օր լույսերի մեջ է կյանքն իր շնչելու:
Ծաղկի մեջ ապրող անհայտությունից մինչև հայտնություն
Ու մինչև եթեր, Սրտի մեջ ննջող անթիվ գույներից մինչև երկինքը
ձգվող ծիածան...
Մի ճերմակ մանուկ իր օրորոցով բարձրանում է վեր
Եվ երկրագունդը իր փակ աչքերով նրան է նայում
Ինչպես պտտվող մի անգույն արձան...
4.
Լույսը խաղում է ստվերների տակ և օրն է բացվում,
Կիսալուսնի տակ մահը փնտրում է իր թիթեռնիկին,
Մոռացված մի բառ ժամագրքի մեջ նորից է ծնվում,
Եվ արև-արքան արժանանում է իր կորած փառքին,
Անմեղ –մեղավոր նույն երգն են ձոնում արև-արքային,
Եվ կանաչ-կարմիր ողբերգություն է վայրկյանը դառնում.
Ափից դուրս ելած ազգի սրտի մեջ` սեր աստվածային,
Անվերջ կարոտի, սառած հավատի մի նոր ըմբռնում:
Չեմ տա իմ սերը անցնող գնացող օրերի հևքին,
Իմ աչքերի մեջ երկար կպահեմ համբերությունս,
Իմ ափերի մեջ հավերժ միացող հավերժությունս...
Կիասալուսնի տակ պիտի նվիրեմ մահ-թիթեռնիկիս...
5.
Այն երբ էր Աստված
Քո հայտնագործած որ վայրկյանի մեջ ես սերս գտա,
Սերս, որ բուրեց մորս կրծքից դուրս,
Հետո հայընվեց քնքուշ Լուլուիս շուրթերի վրա...
Ու երջանկության տևական տանջանք,
Օ, երազների ննջած հայտնություն,
Իմ ու Լուլուիս բարձերի վրա,
Կյանքից դուրս, թե ներս մեր միակ օրը դարձավ ողջ մի կյանք
Մեր բարուրների համով ու հոտով,
Մեր տառապանքը մեր Ծովինարի օրորոցի հետ բարձրացավ երկինք
Ու հետո, հետո զույգ զավակներիս ոտքերով ամուր կառչեց մայր հողին,
Մեր երջանկության սերմերը մեկ-մեկ
Ցողեց մերն դեմքին, մեր կյանքի վրա:
Ինչպես Հորացիոն կասեր Համլետին.
-Սերը մի մարդ էր իր ամեն ինչով,
Իսկ մենք երջանիկ, որ սերը տեսանք:
Ու դեռ առ այսօր մեզ սերն է պահում,
Որ Աստծո առաջ կանգնել կարենանք,
Որ առանց սիրո չապրենք ոչ մի օր,
Սերը առանց մեզ` հավերժ խելագար,
Մենք ու մեր սերը իրար ենք գտել,
Որ այս աշխարհը շնչի դարեդար:
