Գրիշ Դավթյան

**Harutin** » 02 июл 2011, 11:28

ՄԵԽ

Սա այն կարծրացած ճիչն է մարդու,
Որ կաթեց հողին,
Եվ մետաղացավ դարերով քարթու
Ընդերքում հողի,
Կացավ պեղողին,
Որ եկավ դարիս հսկա գիտությամբ,
Փորեց շերտերը մայր հողագնդի,
Գտավ, հասկացավ խոր տարողությամբ
Բողոքի ճիչը մարդ տառապողի.
Ապա իր զորեղ թևերը սոթտած
Նա կուռ դարբնեց մետաղը ճչի,
Ձև տվեց, շինեց օղակ կլորած,
Հանց ազատության մի խորհրդանիշ...
Բայց օղը փոխան
Ազատությունը խորհրդանշի,
Դարձավ մի շղթա
Եվ կապտեց իր իսկ կերտողի ձեռքերն
Բռնությամբ դժնյա...

Ու նույն կարծրացած ճիչն էր մարդու,
Որ կաթեց հողին,
Եվ մետաղացավ դարերով քարթու
Ընդերքում հողի,
Կացավ պեղողին,
Որ եկավ դարիս հսկա գիտությամբ
Փորեց խավարը մայր գնդահողի,
Գտավ, հասկացավ խոր տարողությամբ
Բողոքի ճիչը մարդ տառապողի.
Ապա հեսանած իր միտքը ահուր
Նա պինդ կռանեց մետաղը ճչի,
Ձև տվեց, շինեց սրասայր մի սուր,
Հանց արդարության մի խորհրդանիշ...
Բայց սուրը փոխան
Արդարադատեր,
Դարձավ արնախում բռնության միջոց,
Արդարությանը գլխատեց անտեր,
Բացավ հավիտյան անդարման մի խոց...

Ու նույն կարծրացած ճիչն էր մարդու,
Որ կաթեց հողին,
Եվ մետաղացած դարերով քարթու
Ընդերքում հողի
էլ չի սպասում ո՛չ մի պեղողի...

էլ ոչ մի պեղող չի կարող գտնել
Տառապած մարդու ճիչը մետաղե,
Վերստին կապտել,
Երկաթագործել որպես բրածո,
Ձուլել ու ձևել որպես կոփածո
Մի զինանշան,
Մի գերբ, մի խորհուրդ,
Որ բազմից անգամ դարբնվեց հույսով,
Բայց հուսախաբվեց,
Որ տեսավ միայն ազատության սով,
Որ տեսավ միայն արդարության սով
Աշխարհում տխեղծ։

Տառապյալ մարդու
Կարծրացած ճչի մետաղը զնգուն
Այժմ ծանր է նստել
Աշխարհի խղճին,
Որ մրափում է մեղկությամբ փքուն,
Ու խուլ է մարդու բողոքի ճչին,
Իր իսկ կործանման ժահոտ մահիճում...
Եվ գալարվում է ալքը աշխարհի,
Գեհեն է վառում հրով ահռելի...
Տառապած մարդու
Ահագնած ճչի մետաղն է եռում
Հուսկ ու գերագույն րմբոստացումի
Շիկնած հնոցում,
Ու պիտի պայթի,
Ու պայթի պիտի
ճչի կարծրույթից կռած երկաթե
Մեխը կոփելու ճիշտ առ որ անկ է։

Թեհրան, 1973-12-01

**Harutin** » 03 июл 2011, 16:46

ՀԱՄԱԳՈՅՈՒԹՅՈՒՆ

Լինել ու զգալ...
Դա մի երգ է սերտ,
Որ արբունքիդ հետ հառնում է քո մեջ
Ու սրտիդ խորքում բորբանում անշեջ.
Որ հեքիաթներ է սնում հոգեթով.
Որ փայում է քեզ կույսի ժպիտով,
Որ գիրկդ է ընկնում, սիրվտում քո հետ,
Հլու քո կամքին, տենչիդ հակամետ,
Որ համբուրում է շուրթերդ տոչոր
Ու կրքիդ հագուրդ պարգևում ծործոր.
Որ կամարում է մի հարկ քո գլխին
Ու մանկան ճիչով շահում քո հոգին։
Լինել ու զգալ...
Դա մի երգ է խև,
Որ սրտիդ ճեղքում որոմ է թաղում.
Որ պարզ հայացքիդ արյուն է շաղում.
Որ մթարում է ուղփը ուղեղիդ,
Նաև բթացնում շեղբը դատումիդ.
Որ խզում է զիլ լարը քո երգի,
Տեղը քեն դնում ու ոխ անհոգի.
Որ ընկերոջդ սիրո փոխարեն
Դավ է լարում քո ճամփին ու քո դեմ,
Որ անագորույն գարշանք ու նողկանք
Խեղդեն քո հոգին ու դնեն կապանք։
Լինել ու զգալ...
Դա մի երգ է հեստ,
Որ գրգռում է կրակ, արհավիրք,
Որ այրի չարին ու կերտի բարիք.
Որ մղում է քեզ առ խռովք ըմբոստ,
Որ փրթում է ողջ արմատ, բուն, թե ոստ,
Որ կանգնում ես դեմ հաստատվածության
Որոտում երգը հեղափոխության,
Որ սասանում է քիշը վաղեմի,
Որ արարում է հույսը գալիքի,
Որ խարխափում է, որ կթոտում է,
Որ վիհի եզրին իրեն գտնում է։
Լինել ու զգալ...
Դա մի երգ է ճոխ,
Որ օրվա շուրթին ժպիտ է բերում.
Որ կյանքին շունչ ու տրոփ է մերում.
Որ ծորում է ցած անձրևի շիթով.
Որ փոթորկում է ծովը ալիքով.
Որ հողին սերմ է նետում բեղմնավոր.
Որ քամուն երգ է շնորհում խոլոր.
Որ ծավալվում է, որ հորդանում է,
Որ հսկա ժայթքով մէկ բռնկվում է
Ու հուր է վառում արևի վրա,
Որ միջոցի մեջ ստվեր չմնա։

Թեհրան, 1973/06/30

**Harutin** » 10 июл 2011, 13:16

Վարդերը բուրում են

Զգացումներիս զովն է
Որ դիպչում է ինձ
Բուրում է:
Ցանկություններիս ալիքն է
Որ բախվում է ինձ
Բուրում է:
Չէ որ լվանում էին
Ժամանող ճամփորդի ոտքերը
Եվ օծում էին գլուխը յուղով,
Որպես լվաց ու օծեց Հիսուսին,
Որ հոգնահանի, հանգստանա
Եվ բուրի...
Հանգստությունը բուրում է խաղաղությամբ,
Որ կյանքի օրհնաբեր վաստակն է,
Շողշողում է մանուկների աչքերում:
Լավ օրվա ավարտին
Մայրամուտը ջնարակվում է
Շառագույնով.
Իջնում է անեզր ծիրանին
Որպես արքայական վայելք
Եվ ջնջում է
Երկնի ու երկրի բաժանարար գիծը,
Սիրապատում է հորիզոնը
Անկարելի տենչերի երջանկությամբ,
Որ կյանքի անսահման բուրաստանն է:
Բուրում է:
Կյանքի բուրաստանի վարդերը
Բուրում են:
Մոտեցիր փայանքով
Եվ պարգևիր քաղցրությունդ,
Որ բավարարությունս լցվի քո բույրով:

Գլենդել, Կալիֆորնիա, 2009-07-10

**Harutin** » 10 июл 2011, 13:17

Որպեսզի համբուրեմ

Տրտմություններիս ստվերները ամբոխվում են
Աշնանային հեռացող երամների դանդաղությամբ.
Տերևաթափը լցվում է սիրտս
Մրմուռների խաշամով,
Եվ ես մղկտում եմ մատաղացու գառան նման,
Որին վերջին պտղունց աղն են ուտեցնում:
Ծարավությունս պապակում է շուրթերս,
Միրաժների հաճախականությունը
Մթագնում է նայվածքս.
Անցյալի ափսոսանքներս ահագնանում են
Տագնապով ու անդոհանքով...
Ո՞ւր ես,
Փնտրումներիս ավարտ,
Որ երփներանգ նարոտով վարդես ճակատս...
Մոտեցիր շուրթերիս համբույրին...

Գլենդել, Կալիֆորնիա, 2009-07-10