Հովհաննես Պարույր

**xent** » 28 ноя 2010, 12:34

ԻՆՆԵՐՈՐԴ ՀՐԵՇՏԱԿԸ

Կամաց–գիշերը ամեն երեկո,-
Երբ իր ծոպավոր թիկնոցը հագած
Արփու շողերն էր խեղդում երկնքում,
Սևացնում հանկարծ
Հորիզոնն հանգած,-
Շարում էր երկնում գիշերը այնժամ
Աստղիկներ բոցե,
Հուրեր ու կայծեր:
Գալիս էր այդժամ իմ տունը մռայլ,
Իմ տունը մենակ,
Տխուր ու անկյանք,
Իմ տուն էր գալիս, ինչպես լուսնափայլ`
Փախած երկնի մթնիցը դատարկ,
Մի կույս վարդագեղ
Եվ այնքան բարի...
Թափում էր կրծքին մազերը շքեղ.
Հանգչում էր մոմը.գրկում խավարի
Նա տալիս էր ինձ լույսը իր հոգու.
Իր սրտից պոկում
Եվ խավարին էր տալիս, որ պահի
Յուր վիշտն ամեհի
Մինչև առավոտ.
Գգվում ինձ սրտի սիրովն իր վիրոտ:

Երբ շաղն աննկատ իջնում էր խոտին,
Աստղերը հոգնած – ողջունում արփուն,
Նա լուռ կապում էր կաշվե սև գոտին
Եվ սիրուցը թունդ դեռ մի քիչ արբուն`
Ժպտում էր թախծոտ,
Համբուրում էր լուռ,
Դառնում անծանոթ
Սևազգեստ ուրու...
Կորչում էր հանկարծ,
Իբրև մի երազ,-
Իր հետ տանելով
Դարձյալ կյանքը ողջ, որ բերում էր ինձ:

Նա հեռանում էր կյանքեր կտրելու,
Գնում, որ սպանի,
Եվ իր դաշույնի խոլ կանչին հլու -
Հատել էր քանի
Կյանքեր մարդկային.
Նա արդարության գործիքն էր շիտակ,
Աշխարհում, ուր բյուր հրեշներ կային,
Դավեր ու վտանգ,
Նա' էր կայծակը միակ ճշտության...
Ես խոր մի թախծով հիշում եմ նրան
Ու պիտ հանդիպեմ մի օր ցերեկով.
Չպիտի մատնեմ նրան կասկածի,
Երբ լցնի սիրտս մահվան ճարակով...
Մարդասպանը...որ սիրում էր ինձի...
2010 Մոսկվա

**xent** » 28 ноя 2010, 18:52

ՈԳՈՐՄԱՆ

Երբ հողում օտար դու պանդուխտ լինես`
Լըքված, կեղեքված, խոշտանգված ու խորթ,
Օրերում խավար քո լուծը տանես
Դեպի տանջանքի վիհն անդընդախոր,
Հիշի'ր, աշխարհիս ամեն մի կողմում
Եղբայրըդ քեզ է ընկել-որոնում:

Ահեղամըռունչ – երբ ցատկես մի օր,
Հույսըդ զենք անես ու ելնես մարտի,
Դեպի արեգակ գընաս ինքնամոռ,
Եվ ինքը բախտը քո ճամփան հարթի,
Հիշի'ր, այդ դաժան խուճապ-տագնապում
Հանուն քեզ եղբայրդ արյուն է թափում:

Երբ հաղթփահարես դըժոխքի ճամփան
Եվ – զուրկ աչքերից – արեգակ տեսնես,
Կիսամեռ – կըտրես պողպատե կապանք,
Ամոքվես, ելնես ու լույսի հասնես,
Հիշի'ր` աշխարհիս ինչ-որ մի մասում
Եղբայրըդ - ընկած – քեզ է ըսպասում:
2010

**xent** » 28 ноя 2010, 20:55

Ազգ իմ, ի՞նչ էիր և ի՞նչ ես դարձել.
Շանթոտ օրերից մի կերպ պրծնելով`
Ցավերիդ բնից դու չես հեռացել
Եվ հալածվել ես` նոր ցավ ծնելով, -
Ինքդ դառնալով ակունքը դրանց.
Վերքերեդ թափված թարախը լեղի
Եվ տենդի ուրուն – մե’կ անոթ դրած –
Թաղեցի’ր անհուն լուրթում վերևի –
Երկնքի՛դ խորքում, որ կունծ-կունծ հիմի,
Ցեխակալվելով, թափվում է նորեն
Քո խանձված-այրված ու խլվա՛ծ մարմնին:

Եվ մի բուռ ժայռի կտորը համառ,
Որ մենք կոչում ենք Հայրենի Երկիր,
Դու բզկտվո՛ւմ ես – ծախելո'ւ համար…
Ազգ իմ խենթացած, ել, ուշքի եկիր…
Մեր շատ դարդերի հունցողն էլ մե’նք ենք,
Խմորն էլ – նախանձ և ատելություն,
Մինչ դեռ սերտում ենք Աստուծո օրենք`
Դիմակներն արած մեզ մռութ ու դունչ:
Մեր զավակների վարակում թույնով,
Որ մե՛զ իսկ արեց իրար թշնամի.
Եթե մի տան մեջ եղբարքն են խռով,
Ոսոխն այդ տունը ո՞նց ավար չանի:

…Գիշեր է, ուշ է, քունս չի տանում,
Մեր հողն հիշելով` մեր դարդն եմ լալիս,
Մի ցավ ճնշում է ու հոգիս հանում.
Փնտրում մթան մեջ ժանգոտ բանալիս,
Բացում եմ դուռը… Մի հեռու երկրում`
Անարև ու խորթ, ամաչում են ուր
Հայերն հայ լինել: Ու էլ չեն կրում
Հայի անունը, այլ` դիմակներն յուր.
Ի’նչ ասած, երբեմն ես էլ եմ նույնը,
Բայց սրտիս լա’ցը, խեղդելով կրկին,
Տանում է հեռուն` իմ հոգու բույնը,
Որ գուցե մի օր այս ցավից զրկի:

Ու ես չը ողբամ էլ բախտը հայի,
Որ հայհոյում է լոկ ոսոխներին,
Մինչ դեռ պետք է, որ ի'ր վրա նայի
Ու գին չդնի իր եղբայրներին:
Իմ Հայրենիքի մի վերջին ծվե'ն,
Ների'ր հանդուգըն քո որդուն հիմա.
Քո հին վերքերը թող էլ չցավեն,
Ու ճիչս եթե մի նոր ձայն դառնա,
Եվ էլ չխրենք իրար կող դաշույն…
Իրար նայելիս` մենք մեզ կտեսնենք,
Կհոսեն զուլալ օրեր, կարկաչուն,
Կծաղկազարդվեն լեռները քո սեգ…
2009 Մոսկվա

**xent** » 05 дек 2010, 10:58

Այն, ինչ որ երբեք ինձ չէիր ասի,
Եկել եմ հիմա, որ ես քեզ ասեմ.
Խոսքերս սրտես գինու պես հոսեն
Ու պիտի թափվեն պռունկից թասիդ:

Եվ ինչից` ծածուկ միշտ լացել ես դու,
Ես եկել եմ արդ քեզ ժպտացնելու,
Որ էլ չպահես գողտրիկ քո սրտում
Եվ թողնես նրան հոգիդ սանձելու:

Եվ այն, ինչիցը վախեցել ես միշտ,
Եկել եմ ասեմ, որ կորա’վ, չկա,
Համբուրեմ արցունքդ անմեղ աղջկա`
Ազատված սրտիս զրահիցը բիրտ:

Եկել եմ` գգվեմ հոգուս թևերով
Եվ սեր տամ հյուծված սրտիկիդ անվերջ,
Եկել եմ, որ ինձ գրկես` ներելով,
Ու կյանք դառնաս իմ ժխոր կյանքի մեջ:
2010 Սոչի

**xent** » 13 дек 2010, 15:01

ԻՄ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ

Մի տխո՜ւր աղջիկ իմ խեղճ մանկության չորցա’ծ էջերից –
Լալկա՜ն – նայում է փոթորկվող հոգուս խորքե’րը նորից.
Իմ թշվա՜ռ ընկե’ր, իմ աղավաղված խղճի’ մե՜ղմ պատճե’ն,
Ընկճվա’ծ, մենա՜կ այս դաժա’ն կյանքում` քեզ շա՜տեմ կանչել.
Հետո մոռացե’լ ու սի’րտս պոկել-նետել եմ հեռո՜ւն,
Լացել. ո’ւ սրբել – արցունքի՜ փոխան – աչքերես արո’ւն.
Ների՜ր ինձ, կորած, բայց սրտիս հար տեր աղջի՜կ վշտամա’շ,
Անցյալի’ իմ շո՜ղ, ավերվա’ծ սրտի՜կ, դո’ւ ես իմ դիմաց…
Դու մեռե’լ ես, արդ – արտասուքն էլ ինձ խեղդե’լ տակավին,
Քո կարոտն իմ մեջ բորբոքվե’լ է ուփոխվել ծարավի՜…
Ես գիշերները քո անմեղ դեմքն եմ տեսնում, այլայլված,
Եվ ձե’նդլսում՝ իմ ահեղ ցավից-տենդի’ց խենթացած.
Վառվում առանց ինձ, լալի՜ս ես արդ մութ անդրաշխարհում.
Ես սիրտս գտել – անթեղա՜ծ – հիմի քեզի’ եմ բերում,
Քե՜զ, որ միշտ սիրել ու չե’մ վտարելիմ պղծվա՜ծ սրտից,
Ի՜մ տխուր աղջիկ իմ կորած-անգո, հե’ք մանկությունից:
2008 Մոսկվա