ԵՍ ԿԳԱՄ

Երբ դահճի ձեռքերը
Մերկացնում են պարանոցը երազիդ,
Որ Գողգոթայով տանեն,
ՈՒրեմն,
Աշխարհը քնած է դեռ,
Քանի քնած է
Բանաստեղծությունը,
Որ տանելու է մեզ
ՍԿԻԶԲԸ դեպի…
ՈՒրեմն,
Քնած է բանաստեղծությունը,
Որ անհավատների տաճարում
Մեղմելու է
Սանձակոտոր վազքը ժամանակի…

Սպասիր ինձ,
Ես կգամ,
Բոլոր փորձությունները
Թող մնան ինձ.
Եվ հողը,
Մա՜յր հողը,
Իր անհանգիստ ընդերքի տարողությամբ
Եվ գոտկատեղի համբերատար պարարտությամբ
Կընդունի հեշտալի
Արցունքները կանանց,
Որոնց համար զվարճանք է սերը…

Ես կգա՜մ,
Կգա՜մ,
Կգա՜մ…
Տարվա այս եղանակին
Ես ողջու՜յն կհղեմ,
Եվ նռնածաղիկը կկրկնի ինձ,
Եվ կրկին կփորձեմ աչքերիս
Չերևացող կապույտ երակներում
Համբերատար տեղավորել
Երկիր կոչված մոլորակի
Գնդերը արյան…

Ես կգամ,
Կգամ,
Հպատակման ցավից
Թող ոռնան
Հազարավոր անհայտ օվկիանոսներ,
Եվ սիրտը`
Հրաժեշտի հեռավոր ձայնից
խաղաղված,
Թող կրկնի իրեն`
Լինելության բոլոր երազների
Սառը աղոթքներում…

Ես կգամ,
Ինձ թող`
Ձմռան մերկ սառնությունը
Եվ մաքրությունը ձյան…

***

Չեմ գրում,
Քեզ եմ տեղավորում
հիշողությանս մեջ
Հայացքիս մեջ,
Առավոտի մարմինը սառն է սակայն,
Ինչպես ներդաշնակության խարխլված պատը
Մահացողի երակներում...

Միտքս նման է ծաղկանոցի,
Ուր բառերի սեթևեթ աչքերում
Լույսի պատուհանը
Պատգամներից վարդերի
Ցողեր է պոկում
Եվ ընդարձակում իմ առավոտը...

Չեմ գրում,
Քեզ եմ տեղավորում աչքերիս մեջ,
Հայացքիս մեջ...
Հիշողությանս պարունակներում,
Կապույտ դրախտներ եմ գծում`
Փակուբաց դռներով...

Միտքս`
Առավոտ է տենչում,
Առավոտն այնպես սառն է, սակայն...

***

Լուսինն իր ուռկանն է գործում,
Որպեսզի վաղը դնի
Անառասպել քաղաքիս
Մենության զոհասեղանին
Գիտակցումի աչքն անարև.
Չմոռանամ,
Վաղը ետ հանձնել
Բանալիները եռանկյուն դրախտի,
Քանզի թիթեռնիկները
Չեն սիրում լույսի պակաս,
Քանզի խեցու մեջ այժմ
Երազներից հեշտապատիր
Չեն ծնվում մարգարիտներ,
Եվ բանաստեղծները
Նման են
Անառասպել քաղաքիս
Գունազնագեղ որմնաշարքերին...

Աչքը
Կթափանցի մտքերիս խորքը,
Ու ես,
Գուցե,
Ողջունեմ
Խոնավությունը հողի,
Որ սերմնահատիկ է օրորում...

Թող գործի՛ լուսինն իր ուռկանը,
Որպեսզի վաղն իր
Զարկերակում զգա,
Ջրի թաց թևաբախումը...

***

Աստղերը
Ելարաններն են երկնքի.
Ես կգամ
Եվ ծղրիդի երգին կխառնեմ
Հարդագողի ոսկին,
Մարդկանց կտեղահանեմ նախանձի
Ամայության տափաստանից
Եվ մարգագետնի անուշաբույր ծաղիկներից
Պսակներ կհյուսեմ
Գետի երկար վարսերի համար...
Ի՜նչ բարձր են երկնքի
Ելարանները.
Գուցե լուսավորեմ ճամփաս
Լուսատտիկների մաքուր անուրջներո՞վ,
Ի՜նչ ուրախ են մանուկներն այս`
Մինչև ճամփաբաժանը
Անհոգության ու կյանքի.
Գուցե,
Ստվերում ծառի
Այժմ բողբոջն է ննջել,
Սակայն ջրի հետ
Լուսնի արծաթն է տանում
Աղջիկն այս`
Դեպի ելարանը երկնքի...
Ի՜նչ անուշաբույր է խնձորը,
Մեկը խնձոր է կիսում,
Կյանքը` երևի...

ՆՈՒՅՆ ԱՆՈՒՆՈՎ ԿՆՔԵՑԻՆ ՄԵԶ, ԱՇԽԱ՛ՐՀ

Ծնվեցինք,
Նույն անունով կնքեցին մեզ
Աշխա՛րհ,
Մենք երկուսով
Ամռան երկվորյակները դարձանք:
Քանզի երկուսս էլ
Խորշում ենք ժամանակի
Թրատող մելանե ցրտից:

***

Շոգեկառք-ժամանակը ճեղքում է
Ժամանակը`անհունով լեցուն:
Եվ անհետանում ժամանակի մեջ`
Ժամանակով` բեռնավոր:

***

Երբ աշխարհի հետ իմ մահից խոսեցի,
Ձայնս հասավ չարձագանքող պատին:
Լռության ձկներն ինձ հուշեցին` մահն իմ
Պետք է թաքցնեմ նույնիսկ ինձից:

***

Գետը`
Ուշացած մարգագետին:
Երկինքը`
Խարույկ աստղերի:
Մահը`
Հաղթված ինձանից:

***

Հողն այլ բան չէ, քան անհայտությունը,
Ուստի ծնվելիս
Գալիս ենք անհայտից,
Եվ հեռանալիս
Գնում ենք անհայտը:
Բացվի՛ր,
Քանզի չեմ կարող
Բազում մեռածների միջով
Տանել ինձ: