Մարո Երկնափեշյան

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:27

***
Երբ վաղվա օրն է
Աճուդի հանվում
Ու փշրվում են
Ծնկները հույսի,
Նորից մեր արյան
Կաթիլն է քամվում
Ու քսմսվում է
Մահը մեր ուսին...

Վիճակն այս երկար ,
Ջղաձիգ ծամվում
Եվ կտրվում են
Ջլերը թևի,
Խավարն է մեր մեջ
Արյունով ցայվում`
Ընտրություն չկա `
Ծանր ու թեթևի...

Տանու մի կատու
Ճանկերն է թաղում,
Իբր լիզում է
Վերքերս բացած,
Իմ կողքին մեկը
Ցավից նվաղում,
Մեկը ընկնում է ,
Պատգարակից ցած...

Չգիտեմ խեղդեմ,
Թե խեղդվեմ անհույս,
Մերժեմ աստծուն,
Հավատամ խոսքին,
Օրը ցերեկով;
Թե փնտրում ես լույս
Գիշերվա մթնում
Կգտնես ոսկին...

Փշրած ծնկներով
Երկար չես քայլի,
Թևերդ բացիր,
Ճախրես անդունդով,
Թե արեգակից
Թևերդ այրվի
Լույսը կբացվի
Վերածնունդով...
2016

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:27

***
Ուժեղները փշրվում են
Կոտրվելիս,
Զրնգում են, ծլնգում են
Հատիկ – հատիկ,
Լաց չեն լինում, արցունները
Կուլ են տալիս,
Շող են տալիս բյուրեղները
Բազմապատիկ․․․

Ուժեղները կամ պարտվում են,
Կամ էլ՝ հաղթում,
Մեռնելիս էլ մնացողաց
Ուժ են տալիս,
Թույլերին միշտ նահանջելու
Տեղ են մաղթում,
Խավարելով անգամ չնչին
Լույս են տալիս․․․

Կոտրվեցի աղմուկի մեջ
Կես-կես եղա,
Մի պուտ արյուն չելավ
Ցավիս լռությունից,
Ինձնից թաքուն, առանց արցունք
Ես լաց եղա,
Ու փուլ եկա ուժեղության
Թուլությունից...
2016
«Բա՛ց թող փեշս, մոշի․․․»

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:28

***
Երբ, որ իմ ափը
Դանդաղ ետ սահեց՝
Բարևի համար
Պարզած քո ափից,
Սիրտս եկավ ու
Իրեն տեղ արեց,
Անգամ փոքրացավ
Մի քիչ իր չափից․․․

Դեռ հրավիրեց
Հետո էլ բախտիս
Ու հարմարվեցին
Երկուսը մեկում,
Թե որ թշնամին
Տնից է, ըստ իս,
Ինքն է մտցնում
Մարտի մեջ բեկում ․․․

Հիմա իզուր եմ
Դեսուդեն ընկել՝
Ինքս մատնված
Իմ սիրով եռուն,
Քո ափի մեջ եմ
Կուզե՞ս, թո՛ղ, ընկեր,
Կուզես շպրտիր
Քեզնից էլ հեռուն․․․

Դի՛ր, թե ուզում ես
Քոնի խոռոչում,
Իմ սրտով ապրիր,
Ապրեցրու ինձ էլ,
Այսուհետ արդեն
Դու ես որոշում՝
Կյանք տա՞լ, թե փորձել,
Կյանքիցդ ջնջել․․․
2016
« Բա՛ց թող փեշս, մոշի․․․ »

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:28

Ծանր էր լսել
Հեծկլտոցը ծաղիկների
Եվ ողբասաց քամիների
Դուրս ու ներսը,
Ուշագնաց ժամանակը
Պիտի ների,
Ո՞վ աղոթեց,
Կամ ո՞վ թափեց
Սրտի հերսը․․․

Խոնարհումի խունկը
Պիտի մի քիչ ծխա,
Մինչ մայրամուտ
Կհասցնե՞ն տեղը-տեղին...
Հետո պիտի հարբեն,
Նույնիսկ, խմիչքից՝ խամ
Ու դեռ պիտի շուռ տան
Օրվա կերած լեղին․․․

Ճամփան պիտի մաշվի
Քիչ-քիչ ու բարակի,
Հազար տարվա
Մեռելի պես ասեն՝ գնաց,
Հերթն իրենն էր,
Մահը թող որ պինդ շալակի,
Մոռացության թաղիքի մեջ
Մնա քնած․․․

Ունայնությու՛ն, ողբ ու կոծով
Փոսդ լցվե՞ց,
Քանի՞ կանգառ ելա վերև,
Որ իջնեմ ցած,
Հրեշտակաց զույգ ամոլին
Սայլս լծվեց
Եվ կտրվեց հողից արդեն
Անիվս՝ թաց․․․

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:29

***
Մեր ոգին գնդակ էր
Փողի մեջ,
Հենվելով բաց ցավին
Լուռ անցանք,
Մեր շղթան կրծեցինք
Եվ անվերջ,
Մեր վերքը սեղմեցինք
Մենք , անձայն։

Թե ոգին գնդակ էր
Փողի մեջ,
Ու կոչը
Մեկնարկ էր գրոհի,
Բախտներս
Մի երրորդ ափի մեջ,
Հիշելն իսկ,
Հեղեղ էր բողոքի։

Բայց ոգին
Գնդակ էր փողի մեջ,
Մեր խոսքը՝
Հետհարված՝ գնդակի,
Ու, թեև,
Չունեինք հենման կետ,
Բայց բաց էր
Դռները վանդակի։

Շարժումը ծփում էր
Ափից-ափ,
Հարթակին
Նոր կուռք էր խնկարկվում,
Եվ , արդեն, ձև չկար,
Չկար չափ,
Պատնեշ ու պատվար էր
Անկըվում։

Մինչ ոգին գնդակ էր
Փողի մեջ,
Արյունը դրոշ էր ներկում,
Խոփը ,
Խրվել էր հողի մեջ,
Խաչքար
Ու շիրիմ էր հերկում։

Երբ ոգին գնդակ էր ՝
Փողի մեջ,
Ատամը ՝
Ատամ էր ջարդում,
Սուրը,
Որ խրված է կողի կողիս մեջ,
Իր դերն է ճշտելու դեռ,
Մարտում։

« Հետընթաց թռիչք »

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:29

Ոմանք դժգոհ են վարկերից,
Ոմանք հարկերից են խոսում,
Ոմանք հարբած են բարքերից,
Ոմանք էլ ջրերի հետ են հոսում...

Ասում են՝ սա՝ վատ է, նա՝ վատ է...
Ու լավը չեն նշում՝ անխտիր,
Նոր Հիսուս ու նոր հավատ է
Ավանդում աղանդը ընտիր...

Ընտրիր, ոչ՝ այս է, ոչ՝ այն է,
Իսկ ոսկե ﬕջինը՝ թնջուկ,
Ասում են՝ աշխարհը լայն է,
Բայց անվերջ նոր զենք են փնջում...

Ջնջում են «թույն դեմքեր» հին ու նոր,
(Դուրս կորեք, գրողը ձեզ տանի)
Աղոթքում՝ որդու դեմ, հանուն հոր,
Սուրբ հոգու անունը չեն տալիս...

Ասում են՝ այն ﬔկը անհատ է,
(Անհայտ է, թե ինչեր է անում)
Խոսում են, իբր թե՝ ﬕ հատ է,
Նոր հայտ է հանցավոր կլանում...

Եփվում են զայրույթից, շիջում են...
Գիտե՞ք, թե ինչու եմ ասում՝
Ողջ օրը, նույն վեճի ﬕջում են
Խելահասն ու անխելքը՝ ասուն...

Լավ է, որ տեսնում են, ասում ես՝
Տեսածը շեշտում են ազատ...
Չէ, խաղ է, իսկ խաղում (հասու եմ)
Հաղթելու մոլուցք է, ազարտ։

Եվ հոգուս խորքում, աﬔն ոք,
Ներիր ինձ, խելահեղ ժամանակ)
Այս մասին լռելով անողոք,
Այս մասին գրում եմ համարձակ...

Մարո Երկնափեշյան - 2003թ․
«Մեղսածառ» ժողովածուից

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:30

Մի բռաչափ սիրտ է,
Ահա, ուրիշ ոչինչ,
Հազար տեղից արդեն
Կարկատանված,
Չէ, մի քաշեք այդպես
Փոքրիկ ցցված թելից,
Կկտրվի ջիղը կյանքին
Մի կերպ կապված․․․

Ոչինչ չունեմ ուրիշ,
Այս մի տկար սիրտն է,
Ամեն կարկատանը
Մի մահի պատ,
Ես չեմ ասի ձեզնից
Ո՞ր անհոգի, բիրտն է
Կացության մեջ գցել
Ինձ այսքան վատ․․․

Սիրտ է ընդամենը,
Մեջն էլ ոչինչ չկա,
Ինչ կար կոտրվելուց
Արդեն լրիվ թափվեց,
Կուզե՞ք բերեմ խոսքիս
Քառսուն ձեզ պես վկա,
Թե՝ քանի՞ մարդ եկավ
Փշրանքներով չափվեց․․․

Սիրտ է, կցան-կցան,
Մի կերպ բլանդ արած,
Ոչ կրակին դրեք,
Ոչ էլ՝ շամփրող բառին,
Թողեք, ջահելներ կան
Եթե սիրահարված,
Տանեն, մաս-մաս կախեն
Կանաչ բախտածառին․․

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:31

ԱՍՏԾՈ ՈՒ ՍԱՏԱՆԱՅԻ ՄԻՋԵՎ
/առակ/
Ագռավը մի օր ընկավ ցանցի մեջ,
Գթությանն Աստծո նա ապավինեց,
-Տեր իմ, օգնիր ինձ թեվերս հանեմ,
Հարության տոնին ընծաներ կանեմ,
Մի չաղ նապաստակ կզոհեմ, մի խոյ․․․
Հնազանդությամբ ՝զորությանդ խոր,
Ես ,քո տաճարում հավետ ուխտավոր,
Դու ինձ հայր եղիր,դու ինձ դատավոր։

Աղերսեց այնպես ,որ տերը գթաց,
Բան ու գործ թողեց ազատել փութաց․․․
Թռավ ագռավը , փրկվեց անպատճառ,
Սակայն մոռացավ մատուռ ու տաճար։
Օրերից մի օր ճամփեքին անհարթ,
Նա էլի ընկավ մի նոր որոգայթ,
Բայց երես չուներ խնդրելու Աստծուն,
Եվ սատանային դիմեց նա ճկուն։

Տեր իմ,փրկիր ինձ, գործով քո ցնծուն,
Տես,քեզ եմ դիմում,ոչ թե Աստծուն,
Նա անկարող է,անգութ, անկշտում,
Դու խելացի ես ու քեզ եմ պաշտում։
Սակայն Սատանան՝ թե լույսն է հեղել,
Բայց, գոնե գիտենք,հիմար չի եղել,
Շողոքորթողին նա ընդհատելով
Սաստեց զայրագին այսպես դատելով․

-Աստծուդ, որ օգնեց՝ վատաբանեցիր,
Այսօր էլ եկար ի՞նձ դավանեցիր,
Թե այդքան ստոր եղար Աստծուդ հե՜տ,
Ինձ հո կմատնե՛ս խոսքով մահանետ։
Դե գնա սատկիր,նենգ ու տիրադավ,
Ասավ Սատանան ու հողը մտավ․․․
ՄԱՐՈ
30. 01 . 2014

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:31

Պատերը․․․
Շարժուն են պատերը,
Թղթերը նյարդեր են ակոսում,
Գալիս է, գալիս է ստվերը,
Արյունը կպչում է, չի հոսում։

Գավն արդեն դատարկ է ցմրուր,
Անկյունում՝ շպրտված իրերի,
Խանձմնձված հուշերի մի բլուր,
Ամեն ինչ փոշու մեջ ՝ լիուլի։

Ասպատակ ոմն մի ու հերքող,
Անցել է, անցյալ է ու հիմի,
Շարվել են ստվերները հերթով,
Խառնել են խակ գինին թունդ հնին։

Սերը , որ միջոց է, ելակետ,
Կրքի գետ, թե օձ է գալարուն,
Հատակին, գիշերվա դավի հետ,
Մահվան թուխ շապիկներն է կարում։

Մահճի դեմ իրեր են սողացող,
Որձեր ու որդեր են անկիրք,
Երգեր են ՝ մեղքերը տողանցող,
Ջնջումով, զղջումով կյանքի գիրրք։

Սեղմում են պատերը, թղթերը․․․
Գաղջ օդը՝ շիկացած-վակուում․․․
Անկում է, անկում է, և ․․․դևը,
Տենդի մեջ վերջին էջն է փակում։

1989
«Հետընթաց թռիչք»

**Կարինե Կարինե** » 12 окт 2019, 13:32

Ջոն Թորոսյանին

Մի ներքին
Դողով ես նայում, չէ՞,
Ճամփեքին,
Որ Էրգիր են տանում.–
Ասես թե`
Չպոկվող մի ճիչ է,
Իսկ թոքդ
Բերնովդ են հանում...

Ու ներսդ
Չես զգում ոչ մի զարկ,
Շեն ու լի
Հորանց տուն չես գնում,
Քոնն է, բայց
Գնում ես խիստ զսպված,
Ոչ մի բան
Բարձրաձայն չես քննում ...

Այն աչքով էլ
Չափել չես կարող.
Ասում ես`
Իմն է... իմն է ու՝ վերջ,
Լեռները
Թե կառքիդ չեն լծվում,
Ձորերը
Լցվում են ծոցիդ մեջ:

Ուզում ես
Բռիդ մեջ պինդ սեղմել,
Որ սիրտդ
Դուրս չգա քո միջից,
Քարերի
Լուռ զայրույթը մեղմել,
Որ ցավդ
Քարանա, չէ՞, մի քիչ...

Բռունցքդ
Զարկում ես ծնկանդ.
Ցավ չկա,
Չես զգում ոչ մի ջիլ,
Պրկվում է
Ծոծրակիդ մկանը.
Նման չես
Ո՛չ մեռած, ո՛չ ողջի...

Փաթաթվում,
Խեղդում է կոկորդդ
Պորտալարն
Հայկազուն քո ցեղի.
Չի լսվում
Էն վերջին ակորդը–
Անեծքով
Կսկիծդ չես մեղմի...

Ու այսպես
Դեռ երկա՜ր գնում ես
Մտքերիդ
Գետերով մտացիր.
Չգիտես՝
Այստե՞ղ, թե՞ այնտեղ ես,
Ե՞տ եկար,
Թե՞ Էրգրում մնացիր...

2016
«Դարձ ի շրջանս յուր»