Հենրիկ Բաբաջանյան

ԵՐԿՏՈՂԱՆԻ

Զուր ես ձմերուկ խոստանում,
Երբ որ դդում է բոստանում:

***
Զինքդ պահիր մարտական,
Միշտ պարտվողն է պարտական:

***
Ո՞ւմ ես դու պետք, ոսկե ատամ,
Երբ ծամելու բան չկա՝ տամ:

***
Ինչքան էլ լեզուն կորցնի չափը,
Չի մեծացնի բռունցքի թափը:

Մարդը՝ անչար,
Տգետ, հանճար,
Ծնվեց - անօգ,
Մեռավ - անճար:

***
Կռիվնե՜ր կան –
Պատվի կռիվ:
Կան և մկան –
Կատվի կռիվ:

***
Անտեր մարդու
Անսեր սրտում
Անծեր ցավն է
Տիրում տրտում:

**Meriko** » 18 янв 2009, 14:16

Генрих Бабаджанян
Շատ ճշմարիտ խոսքեր ունեք :34:

Նախ թույլ տվեք հայտնել շնորհակալություն այդ հաճելի խոսքերի համար: Ես կարծում էի ընթերցողներ չեն լինի ֆորումում, ուրախ եմ , որ այդպիսիները կան և հույսով եմ որ ավելի կշատանան: Իմ խորին շնորհակալույյունը քայթի բոլոր աշխատակիցներին: Հենրիկ Բաբաջանյան

***
Կարճ է անչափ ճանապարհը հեռացումի,
Վերադարձի ուղիները երկա՜ր, երկա՜ր,
Զարմանում են հրեշտակներն համբարձումի,-
-Ա'խ, անմիտ մա'րդ, ինչ շու՜տ եկար:

***
Թե սեր չկա, փրփուրները ո՞ւմ են պետք,
Թե սար չկա, կատարները ո՞ւմ են պետք,
Եթե հավատ ու սեր չկա մարդկանց մեջ,
Այս սրբաշունչ տաճարները ո՞ւմ են պետք:

***
Միտք եմ անում ես ինչքան,
Այնքան լուրջ է կատակս.
«Դուր չի գալիս ինձ արքան,
Արքային՝ հպատակս»:

««»
Դահիճները շատ են անչափ,
Շատ են նաև դատվողները :

Քրիստոսներ թեև չկան,
Բայց դեռ քիչ չեն խաչվողները:

Ծնվում է Հուդդայից Հուդդա,
Օ՜, ինչ շատ են մատնողները:

ԵՐԿՏՈՂԱՆԻ

Ամեն մի այսօր - վաղը երեկ է,
Անուշ, թե դառը, մեկ է՝ երնեկ է:

***
- Խեղճն է միշտ,Աստվա'ծ, բռնության ծառան:
-Գազանի դար է, մա'րդ, և ոչ թե՝ գառան:

***
Կոտորեցին գայլերին, երբ սրանք շատ չարացան,
Պակասեցին գայլերը - աղվեսները շատացան:

***
Աննեցուկ մարդու փրկականչերը
Լսում են միայն իր ականջները:

ԱԳՌԱՎՆ ՈՒ ԳԱԳՆԸ
Առակ
Հին գերեզմանում կտցահարում է ագռավը մի գանգ,
Գանգին դրված է լալազարդ մի թագ, ոսկեձույլ ու թանկ:

Հերի'ք է, պառավ,- նախատեց գանգը կտցելու պահին,-
Հասարակ գանգ չեմ, ես պատկանում քաջ փադիշահին:

Ես տերն եմ եղել աշխարհի, փառքի՝ մնալով անահ,
Կարմիր լալով են եղել զարդարված թե՝ թագ ու թե՝ գահ:

-Իսկ ես երկու դար,- լսվեց Ագռավի հեգնող հանգերը,-
Կտցահարում եմ այդ հզոր գահի բոլոր գանգերը:

Բեռնակիրը երեկվա՝ թալկ,
Բեռ է այսօր գոռոզ ու թանկ,
Իսկ մենք նորից հին մեղքերի
Ու նոր ծանր հոգսերի տակ:

***
Փողի մեջ մուրված՝
Հաշված - չհաշված,
Կա մի սև երես
Ու մի սիրտ մաշված:

***
Աստված է մանում մեր կյանքի թելը,
Պահելով ձեռքում սկիզբն ու ծերը,
Կծիկում հազար իմաստ ու երանգ,
Հազար ցավ ու հոգս... Ա՜խ, քիչ է սերը:

***
Այս գազանի օրրանում
Աստված մեզ չի մոռանում.-
Գայլը - գայլ է ծնում՝ չարկամ,
Մարդուց - մարդ է գոյանում: